Niki Lauda: «Υπερποντικός» με προσωπικότητα

Γεννήθηκε στη Βιέννη, γόνος πλούσιας οικογένειας της Αυστρίας και ο παππούς του ήταν ο περίφημος Hans Lauda. Όμως κάθε άλλο παρά ένας συνηθισμένος γόνος πλούσιας οικογένειας ήταν. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με την μοναδική του αγάπη που ήταν οι αγώνες αυτοκινήτων, αλλά πάντα ήταν ένας εγκεφαλικός και εσωστρεφής με κλειστή προσωπικότητα, δίνοντας πάντα έμφαση στη λεπτομέρεια. Η οικογένειά του αντέδρασε στην επιλογή του αυτή, που δεν άρμοζε στη κοινωνική τους θέση τους και πρακτικά τον αποκλήρωσε! Αυτός όμως δεν εγκατέλειψε το όνειρό του συμμετέχοντας αρχικά σε αγώνες με Mini και στο πρωτάθλημα Formula Vee, αλλά χωρίς ποτέ να ξεχωρίσει. Η ευκαιρία ήρθε όταν εξαργύρωσε το ασφαλιστήριο ζωής του και με το δάνειο που πήρε αγόρασε μερίδιο στην ομάδα της March εξασφαλίζοντας έτσι μια θέση στην ομάδα της F2 το 1971. Το 1972 μεταπήδησε στην Formula 1, αλλά η χρονιά ήταν καταστροφική και έτσι το 1973 αναγκάστηκε να πάρει ακόμα ένα δάνειο, «αγοράζοντας» τώρα μια θέση στην ομάδα της BRM. Οι επιδόσεις του αυτή τη φορά ήταν εντυπωσιακές, αλλά η ομάδα βρισκόταν στα… κάτω της και η ταχύτητά του δεν μεταφράστηκε σε αποτελέσματα.

 

1974-1981

Όλα όμως άλλαξαν το 1974 όταν ακολουθώντας τον άλλο οδηγό της BRM, τον Clay Reagazzoni, μεταπήδησε στην Ferrari που τώρα πλέον ανήκε ουσιαστικά στο group της Fiat υπό τη διοίκηση του ανερχόμενου αστέρα της ιταλικής σκηνής Luca di Montezemolo. Αρχικά όλοι απόρησαν από την απόφαση της Ferrari να εμπιστευτεί τον άγνωστο Lauda, που εκείνες τις ημέρες τουλάχιστον, δεν θεωρούνταν σαν ένα «κορυφαίο ταλέντο». Όμως πολύ σύντομα όλοι θα άλλαζαν γνώμη γιατί στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, στο GP της Αργεντινής ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και η πρώτη του νίκη ακολούθησε τρεις αγώνες μετά (και πρώτη για τη Ferrari από το 1972) στην Ισπανία. Αν και κυριάρχησε με έξι συνεχόμενους ταχύτερους γύρους, μηχανικά προβλήματα δεν τον άφησαν να κερδίσει παρά μόνο έναν ακόμη αγώνα, αυτόν στην Ολλανδία. Τελικά θα τερματίσει στη τέταρτη θέση στη βαθμολογία και όλοι μιλούσαν για την ικανότητά του να στήνει το αυτοκίνητο.

Το 1975 αντίθετα ήταν η χρονιά του. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε με τέσσερις τερματισμούς στη πέμπτη θέση, ακολούθησαν τέσσερις νίκες και ουσιαστικά έβαλε το Πρωτάθλημα Οδηγών στη τσέπη του με μια ακόμα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Καλύτερη στιγμή του ο αγώνας στο Nurburgring, όπου κατάφερε να πετύχει νέο ρεκόρ γύρου κάτω από τα επτά λεπτά.

Το 1976 θα μπορούσε να ήταν μια επανάληψη, αρχίζοντας τη χρονιά με τέσσερις νίκες στους έξι πρώτους αγώνες και τερματίζοντας δεύτερος στους άλλους δύο. Το πρωτάθλημα ήταν πρακτικά δικό του μετά τη πέμπτη του νίκη στο British Grand Prix, έχοντας μαζέψει τους διπλάσιους βαθμούς από τους Jody Scheckter και James Hunt. Αλλά στον αγώνα του Nurburgring όλα θα πάρουν μια νέα τροπή. Κατά μια ειρωνεία της τύχης μάλιστα, πριν την εκκίνηση είχε προσπαθήσει να αναβληθεί ο αγώνας, λόγο των κακών καιρικών συνθηκών και της επικινδυνότητας της πίστας που δεν επέτρεπε τη πρόσβαση βοήθειας, λόγω της έλλειψης παράπλευρων δρόμων στην αγωνιστική διαδρομή που περνούσε μέσα από ένα πυκνό δάσος. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε η πρότασή του απορρίφθηκε με τραγικά επακόλουθα. Μετά από ένα πρόβλημα στην πίσω ανάρτηση, η Ferrari του Lauda θα βγει από τον δρόμο και η Surtees του Brett Lunger που ακολουθούσε θα πέσει πάνω του, με αποτέλεσμα να εκραγούν τα ρεζερβουάρ. Ο Lauda θα παγιδευτεί  στο φλεγόμενο αυτοκίνητο και θα υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι όταν του έφυγε το κράνος. Όμως αυτό δεν ήταν ο σοβαρότερος τραυματισμός του, πολύ πιο σημαντικά ήταν τα εσωτερικά εγκαύματα που είχαν υποστεί οι πνεύμονές του από τα καυτά αέρια που εισέπνευσε. Όλοι τον είχαν του θανατά και μάλιστα είχαν φέρει παπά να τον διαβάσει! Η εσωτερική του δύναμη τελικά θα υπερισχύσει και όχι μόνο θα επιζήσει, αλλά θα επιστρέψει στους αγώνες.

Ενδεικτικό μάλιστα της νοοτροπίας του ήταν ότι δεν προσχώρησε σε εκτεταμένη κοσμητική εγχείριση ώστε να καλύψει την παραμόρφωσή του, ενώ κάλυψε το καμένο του κεφάλι με καπελάκι που είχε σαν σπόνσορα την Parmalat. Όταν μάλιστα το συμβόλαιό του με τη συγκεκριμένη εταιρεία έληξε πριν μερικά χρόνια, όλοι με αγωνία περίμεναν την αντίδρασή του. Θα αποχωρίζονταν το βρώμικο, ξεθωριασμένο καπελάκι του; Προς έκπληξη όλων, αυτός το μόνο που έκανε ήταν να ξηλώσει το σήμα της Parmalat και συνέχισε να το φοράει!

Επέστρεψε στους αγώνες μόλις έξι εβδομάδες αργότερα (αν και ο Carlos Reutemann είχε πάρει τη θέση του) έχοντας όμως χάσει δύο αγώνες τους οποίους ο James Hunt είχε κερδίσει (Καναδάς και Ηνωμένες Πολιτείες) και η βαθμολογική του διαφορά είχε μειωθεί πλέον στους τρείς βαθμούς. Και αυτό παρά την ηρωική του προσπάθεια στη Monza όπου τερμάτισε τέταρτος, με επιδέσμους ακόμα στο κεφάλι, το αίμα να τρέχει με φοβερούς πόνους!

Τώρα έμενε μόνο το Ιαπωνικό Grand Prix στο ημερολόγιο. Αλλά και ο αγώνας αυτός θα ήταν ένα ακόμα ηρωικό δράμα. Κατάφερε να πετύχει τον τρίτο ταχύτερο χρόνο πίσω από τον James Hunt, αλλά ο αγώνας διεξήχθη μέσα σε δυνατή βροχή. Ο Lauda που δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια του λόγω του ότι είχε κάψει τα βλέφαρά του, αναγκάζεται να εγκαταλείψει στον δεύτερο γύρο. Αυτό όμως δεν έδινε αυτόματα τον τίτλο στον Hunt, αφού ο Βρετανός έπρεπε να τερματίσει τουλάχιστον τρίτος. Κάτι που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν και πολύ εύκολο, αφού ο Hunt είχε ένα κλατάρισμα που τον έριξε χαμηλά στην κατάταξη και μόνο μετά από ένα δραματικό αγώνα κατάφερε τελικά να ανέβει στη τρίτη θέση και να κερδίσει τον μοναδικό του τίτλο, με ένα και μόνο βαθμό διαφορά.

Η απόφαση αυτή του Lauda όμως, να εγκαταλείψει τον αγώνα στο Fuji, κάθε άλλο παρά βοήθησε τον Αυστριακό στις σχέσεις του με τη Ferrari που ποτέ δεν συγχώρησαν την απόφασή του αυτή. Παρά το γεγονός ότι ο Lauda θα κερδίσει ακόμα ένα τίτλο το 1977 με μια σειρά από μυαλωμένους αγώνες, το γυαλί είχε ραγίσει. Ποτέ δεν συμπάθησε τον Carlos Reutemann και εγκατέλειψε την ομάδα πριν το τέλος της χρονιάς, όταν η Ferrari αποφάσισε να συμμετάσχει με ένα τρίτο αυτοκίνητο στον αγώνα του Καναδά για τον τοπικό Gilles Villeneuve.

Το 1978 θα μεταπηδήσει στην ομάδα της Brabham, για ένα εκατομμύριο δολάρια και θα αντέξει για δύο ανεπιτυχείς χρονιές τον Bernie Ecclestone στον οποίο ανήκε η ομάδα, παρά το πολύ πετυχημένο fun-car, με το οποίο κέρδισε και τον μοναδικό αγώνα που εμφανίστηκε, αλλά που εξαφανίστηκε για πολιτικούς λόγους. Ο Niki Lauda θα εγκαταλείψει την ενεργό δράση για να πιλοτάρει αεροπλάνα στην Lauda Air  που εντωμεταξύ είχε ιδρύσει στην Αυστρία.

 

1982-1985

Έχοντας ανάγκη τα χρήματα, για να στηρίξει την εταιρεία του που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά, αναγκάζεται να επανέλθει στους αγώνες με την ομάδα της McLaren κερδίζοντας μόλις τον τρίτο αγώνα που συμμετείχε στο Grand Prix του Long Beach στις Η.Π.Α. Μάλιστα στον αγώνα του Kyalami ήταν ένας από τους οργανωτές της καθιστικής απεργίας των οδηγών σχετικά με την Super-License. Το 1984 όμως θα κερδίσει ακόμα ένα Πρωτάθλημα Οδηγών με μόλις μισό βαθμό από τον Alain Prost (λόγω του πιο… κοντού αγώνα στο Μονακό όπου είχαν δοθεί κουτσουρεμένοι βαθμοί), έχοντας μονοπωλήσει τη χρονιά οι δύο τους με 12 νίκες, πέντε για τον Lauda και επτά για τον Prost. Αντίθετα το 1985 ήταν μια χαμένη χρονιά με έντεκα εγκαταλείψεις και ένα σπασμένο καρπό. Τελικά θα κερδίσει μόνο ένα αγώνα στην Ολλανδία, που ήταν και η τελευταία του νίκη.

Το ψευδώνυμό του ήταν «the rat», δηλαδή «ποντικός» λόγω των εμπρός δοντιών του, αν δεν τον αγαπούσατε, αλλά και «Super Rat» αν τον αγαπούσατε! Τον αγαπούσατε, δεν τον αγαπούσατε, ήταν μια σημαντική προσωπικότητα που άφησε το δικό της στίγμα στην Formula 1.