Maria De Filippis: Πρώτη και μόνη

Εάν ποτέ δείτε τον αγώνα του Spa από το 1958, στο ξεθωριασμένο celluloid ανάμεσα στους «μάγκες» θα δείτε και μια Maserati 250F. Μόνο που στο τιμόνι της δεν ήταν κάποιος από τα παλικάρια της εποχής με το τεράστιο «εγώ» και τη μικρή ζωή, αλλά μια πραγματική κυρία, η Maria Teresa De Filippis. Και το 1958 δεν ήταν μια εύκολη χρονιά αφού συμμετείχαν οκτώ παγκόσμιοι πρωταθλητές (κάποιοι ήδη ήταν, κάποιοι θα γίνονταν τα επόμενα χρόνια), οι οποίοι μάχονταν για μια θέση στη… σχάρα της εκκίνησης. Ανάμεσά τους μια κυρία (ή ένα κοριτσάκι, πείτε την όπως θέλετε) που καλά-καλά δεν ήταν επαγγελματίας οδηγός. Άλλωστε δεν χρειαζόταν να βγάλει το ψωμί της, ήταν απλά κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. «Όταν δεν συμμετείχα σε αγώνες ίππευα άλογα και έκανα βόλτες με τους φίλους μου», θα πει η ίδια. Σε αντίθεση με τους άλλους οδηγούς δεν είχε τίποτα να αποδείξει, δεν χρειάζονταν να βάλει ψωμί στο τραπέζι και ο μόνος λόγος που διακινδύνευε τη ζωή της στους αγώνες ήταν η αδρεναλίνη.

Ήταν η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε ενεργά στο πιο ψηλό επίπεδο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και η αγωνιστική της καριέρα που είχε αρχίσει το 1948, θα διαρκούσε για επτά ολόκληρα χρόνια συμπεριλαμβάνοντας σε αγώνες όπως το Mille Miglia και Targa Florio. Όμως το κόστος δεν ήταν μικρό, ξόδεψε τεράστια πασά, έχασε την ακοή της από το ένα αυτί, όταν τούμπαρε την OSCA που οδηγούσε και το ένα της πόδι σήμερα είναι πιο κοντό κατά ενάμιση εκατοστό! Μάλιστα παρά λίγο να χάσει τη ζωή της στον πρώτο της μόλις αγώνα στις Συρακούσες, ενώ είχε ακόμα μια έξοδο προσπαθώντας να κρατηθεί κοντά στην Maserati του Fangio με αυτοκίνητο δύο λίτρων όταν ο αντίπαλος είχε χίλια κυβικά περισσότερα. Δεν το ήξερε! Άλλωστε ο ίδιος ο Fangio της είχε πει: «Maria, Maria you go too fast!»

Αν σήμερα είναι δεδομένο ότι οι οδηγοί θα είναι ζωντανοί στο τέλος του αγώνα, τότε υπήρχε μια διάχυτη βεβαιότητα για το αντίθετο. Αυτό άλλωστε σήμανε και το τέλος της αγωνιστικής καριέρας, όταν στον αγώνα της Reims οι οργανωτές της απαγόρευσαν να συμμετάσχει με τη δικαιολογία ότι: «Εδώ γεννιούνται μόνο όμορφες γυναίκες, δεν πεθαίνουν εδώ!» Έγινε έξαλλη! Στη διάρκεια του αγώνα ο μοναδικός έρωτας της ζωής της, ο Luigi Musso, σκοτώθηκε. Ήταν το τέλος και για εκείνη. Είχε καταφέρει μια πέμπτη θέση και μια δέκατη, ανάμεσα σε εγκαταλείψεις. Η Maserati 250F ήταν ένα καλό αυτοκίνητο, αλλά ξεπερασμένο το 1958. Όπως άλλωστε έχει πει και η ίδια: «Μπανγκ, Μπουμ, μόνο εγώ και το ρολόι, τις λάτρεψα αυτές τις στιγμές!» Για όλα αυτά βέβαια φταίνε οι αδελφοί της που στοιχημάτισαν ότι δεν θα τα κατάφερνε πίσω από το τιμόνι .

Παντρεύτηκε τον Theo το 1958, αλλά ο μεγάλος της έρωτας ήταν ο Luigi Musso. Ήταν το πιο όμορφο και γρήγορο ζευγάρι, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα. Ο Luigi ήταν ήδη με βέρα στο χέρι. Το διαζύγιο που υποσχέθηκε δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα και η Teresa βαρέθηκε να περιμένει. Στον αγώνα ήταν και αυτή σαν όλους τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, ίδρωνε και το πρόσωπό της ήταν κατάμαυρο από τις εξατμίσεις. Όμως χρειάζονταν μόνο μερικά λεπτά για να μετατραπεί και πάλι σε γυναίκα και όλοι στα paddock άνοιγαν δρόμο για να περάσει μέσα σε ψιθύρους θαυμασμού.

Ίσως τελικά να ήταν η πρώτη και η μόνη γυναίκα που θα είχε ποτέ την ευκαιρία να κερδίσει έναν αγώνα Grand Prix. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, ή τελικά που τώρα τα αυτοκίνητα είναι πιο εύκολα (!;) μπορεί τελικά να δούμε μια γυναίκα στο podium;