Gilles Villeneuve (1950-1982)

Υλικό μύθων

 

Γεννήθηκε και χάθηκε μέσα σε ένα σύννεφο, το σύννεφο του μύθου. Από τότε όλοι οι οδηγοί έχουν το δύσκολο έργο να συγκριθούν μαζί του. Μετριούνται στα δάχτυλα τους ενός χεριού εκείνοι που το καταφέρνουν.

 

O Joseph Gilles Henri Villeneuve σκοτώθηκε στις 8 Μαΐου του 1982 μετά από μια επαφή που είχε με την March του Jochen Mass με 225 χλμ/ώρα, κατά τη διάρκεια των δοκιμών στο Βελγικό αγώνα του 1982, που διεξάγονταν στη πίστα του Zolder.

Το ατύχημα αυτό ήρθε μόλις δύο εβδομάδες μετά την όχι και πολύ ευγενική φιλονικία που είχε ο Καναδός με τον ομόσταυλό του Didier Pironi, μετά τον αγώνα του San Marino. Πολλοί μάλιστα είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το ατύχημα του Gilles ήταν το αποτέλεσμα της πίεσης που είχε για ένα καλό αποτέλεσμα, τουλάχιστον καλύτερο από αυτό του Pironi.

 

Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1950 στο Richelieu, μια μικρή πόλη στη περιφέρεια του Quebec, όπου τα γαλλικά ήταν η κύρια γλώσσα. Μάλιστα κυκλοφορεί το ανέκδοτο ότι ρωτούμενος για την ηλικία του επέμενε ότι είχε γεννηθεί το 1952, γιατί λέγεται ότι θεωρούσε το εαυτό του πολύ μεγάλο για να συμμετάσχει στην Formula 1, μαζί με νεότερους οδηγούς.

Παντρεύτηκε την Joann Barthe το 1970 και μαζί της απέκτησε δύο παιδιά. Από την αρχή όλη η οικογένεια μετακινούνταν μαζί με τον Gilles από πίστα σε πίστα, μένοντας σε τροχόσπιτο, κάτι που το συνήθιζε ακόμα και όταν ήταν στην Formula 1.

Αγωνιστικά άρχισε από το drag-racing με το προσωπικό του αυτοκίνητο που ήταν ένα Ford Mustang. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούσε στον Καναδά. Σύντομα όμως βαρέθηκε πείρε μαθήματα στη σχολή του Jim Russell και αμέσως άρχισε να συμμετάσχει στη Formula Ford με ένα μονοθέσιο δύο ετών παλιό. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κερδίσει τους επτά από τους δέκα αγώνες που πείρε μέρος. Μετακόμισε στην Formula Atlantic, πάλι με δικό του αυτοκίνητο και κέρδισε τον πρώτο αγώνα το 1975.

Τα χρήματα πάντως που κέρδιζε δεν ήταν πολλά, αφού τα «χρήματα εκκίνησης» ήταν ουσιαστικά το μόνο του εισόδημα και έτσι συμμετείχε παράλληλα και σε αγώνες με snowmobile, όπου ήταν πολύ πιο πετυχημένος. Εκεί είχε την πολυτέλεια να απαιτεί ακόμα και «χρήματα εμφάνισης», ειδικά μετά τη νίκη του στο 1974 World Championship Snowmobile Derby.

 

Στην Formula 1

Μετά τις νίκες του στην Formula Atlantic που έγιναν με αξιοσημείωτο συναγωνισμό, όπως ο James Hunt, η McLaren ενδιαφέρθηκε για την περίπτωσή του και του πρόσφερε ένα μονοθέσιο για πέντε αγώνες το 1977.

Πρωτοεμφανίστηκε στην Formula 1 στο British Grand Prix με μια παλιά Μ23, πέτυχε τον ένατο ταχύτερο γύρο στα δοκιμαστικά και στον αγώνα ανέβηκε στην ενδέκατη θέση, πίσω από τον Hunt, αλλά εμπρός από τον Mass που όμως οδηγούσαν τις πιο καινούργιες Μ26. Καθόλου άσχημα. Όλοι κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με ένα μέλλοντα παγκόσμιο πρωταθλητή. Όμως για το 1978 η ομάδα αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του και στη θέση του πήραν το Patrick Tambay. Όμως όλοι είχαν αναγνωρίσει το ταλέντο του και ο Enzo δεν επρόκειτο να χάσει μια τέτοια ευκαιρία. Ο «piccolo canadese» θύμισε στον Commendatore τον Tazio Nuvolari και τον προέλαβε αμέσως για δύο αγώνες το 1977 και όλο το 1978. Μάλιστα λέγεται ότι ή άφιξη του Καναδού στη Ferrari ήταν ο βασικότερος λόγος της εγκατάλειψης της Formula 1 από τον Niki Lauda στο Καναδικό αγώνα το 1977, αφού όμως πρώτα είχε κατακτήσει τον δεύτερο τίτλο του για την ιταλική ομάδα.

Ο Villeneuve έδειξε ταχύτητα και οι παράτολμες προσπάθειες που τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στο ιταλικό κοινό που στο πρόσωπό του αναγνώρισε ένα μαχητή, που δεν εγκατέλειπε τη προσπάθεια, ακόμα και όταν όλα ήταν εναντίον του. Ιστορική άλλωστε θα μείνει η επική μονομαχία του με την Renault του Rene Arnoux. Θα πει μετά: «Ήταν πραγματική διασκέδαση!» όταν όλοι κρατούσαν την αναπνοή τους.

Το 1980 και 1981 ήταν δύο καταστροφικές χρονιές για την Ferrari έχοντας μείνει πίσω σε εξέλιξη χωρίς κινητήρες turbo, ενώ ουσιαστικά είχε σταματήσει την εξέλιξη της 312Τ, ώστε να επικεντρωθεί στην 126C που ετοίμαζε.

Το 1982 θα μπορούσε να ήταν μια καλή χρονιά με το νέο αυτοκίνητο, αν οι Villeneuve και  Pironi δεν είχαν εμπλακεί σε μια φιλονικία, όταν ο Pironi δεν σεβάστηκε τις οδηγίες της ομάδας που ήθελαν να διατηρηθεί ο Καναδός στη πρώτη θέση του αγώνα στο San Marino. Ο Pironi αψηφώντας τις οδηγίες προσπέρασε και κέρδισε τον αγώνα. Ο Καναδός με το δίκιο του ήταν έξαλλος και πικραμένος ορκίστηκε ότι δεν θα του μίλαγε ποτέ ξανά.

 

Το τέλος

Τα αίματα έβραζαν στο στρατόπεδο της Ferrari φτάνοντας στη πίστα του Zolder στο Βέλγιο. Ο Pironi ήταν 0,1’’ πιο γρήγορος, ο Villeneuve φόρεσε το τελευταίο του σετ ελαστικών και βγήκε στη πίστα, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε για πιο σκοπό. Με οκτώ λεπτά για τη λήξη των δοκιμών ο Villeneuve πλησίασε τον Jochen Mass που απλά ταξίδευε για να μπει στα pits. Στη στροφή Terlamenbocht που ήταν κατηφορική ο Villeneuve χωρίς οπτικό πεδίο έπεσε πάνω στη March με 220-225 χλμ./ώρα. Η Ferrari απογειώθηκε για περισσότερα από εκατό μέτρα πριν προσγειωθεί σε κομμάτια. Το σώμα του Villeneuve, χωρίστηκε από το κομματιασμένο μονοθέσιο χωρίς πλέον το κράνος του, παρά το γεγονός ότι ήταν ακόμα δεμένος στο κάθισμα, πέταξε μόνο του για ακόμα πενήντα μέτρα και σταμάτησε  στη προστατευτική περίφραξη της πίστας. Οι John Watson και Derek Warwick που σταμάτησαν κατέβασαν το σώμα του, αλλά ήταν πλέον πρακτικά αργά. Όταν ο γιατρός έφτασε μόλις 35 δεύτερα μετά τον βρήκε να μην αναπνέει, αλλά να έχει σφυγμό. Σωληνωμένος μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του St Raphael, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατός του που προήλθε από τραυματισμό στον αυχένα. Ήταν εννέα και δώδεκα λεπτά.

Ο Niki Lauda θα πει: «Ήταν ο πιο θεότρελος διάβολος που συνάντησα ποτέ στην Formula 1. Όμως το γεγονός ότι παρά τη τρέλα του ήταν ένα τόσο αξιαγάπητο άτομο, τον έκανε ένα ξεχωριστό άνθρωπο».