Ω, θεέ μου!

 Δεν πιστεύω στον θεό. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια συγκεκριμένη «μεγάλη δύναμη» που κανονίζει ή ευθύνεται για το τι μας συμβαίνει. Πιστεύω στη Φύση, στο Σύμπαν, και ως εκ τούτου, στον Άνθρωπο.

Ξέρετε ποια είναι η άμεση συνέπεια αυτής της επιλογής μου; Δεν έχω κανέναν να «φορτώσω» τα δεινά που συναντάω σε αυτή τη ζήση. Κανέναν, πέρα από τον άνθρωπο. Ούτε τον Χριστό, ούτε τον Αλάχ, ούτε τον Βούδα, ούτε την «γκαντεμιά», ούτε την τύχη, ούτε την κακιά μου μοίρα. Μόνο τον άνθρωπο.

Και σε αυτό το ορθολογιστικό πλαίσιο μάλιστα, η απόδοση ευθυνών οφείλει να ξεκινάει από τον εαυτό μου. Τι έκανα λάθος εγώ. Πρώτα εγώ και μετά οι άλλοι. «Κόλαση είναι οι άλλοι», έλεγε ο Σαρτρ και δεν θα διαφωνούσα μαζί του σε τίποτα. Θα προτάξω πάντως το «κόλαση είναι ο εαυτός μας».



Καταλαβαίνω ότι έχω διαλέξει έναν δύσκολο και μοναχικό δρόμο. Έναν δρόμο που καλούμαι να βρίσκω εξηγήσεις ορθολογικές για κάθε τι που μου συμβαίνει.

Όλα αυτά που διαβάζω αυτές τις μέρες, για «τον ιό που δεν υπάρχει», τους «νεκρούς που δεν υπάρχουν», τις «κακές υπέρτατες δυνάμεις» που μας κλείνουν φυλακή, τα «καταχθόνια σχέδια για τσιπάκια» και «σατανικές 5G κεραίες» μου θυμίζουν τους προγόνους μου, που έπρεπε να εφεύρουν θεούς και δαίμονες για να φορτώσουν μια δυνατή βροχή, μια έκλειψη ηλίου ή έναν σεισμό. Όμως, όλα αυτά, έχουν πλέον εξηγηθεί, όπως θα εξηγηθούν και όσα δεν καταλαβαίνουμε –και μας τρομάζουν- σήμερα.

Να, αυτή είναι μια Πίστη. Αυτό είναι κάτι στο οποίο μπορώ να πιστέψω. Ότι θα βρούμε απαντήσεις. Όταν θα είμαστε έτοιμοι, θα βρούμε απαντήσεις. Πρέπει να κερδίσουμε χρόνο για να φτάσουμε ως εκεί.

Αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνο όλοι μαζί. Όχι απαραίτητα συμφωνώντας ή πιστεύοντας τα ίδια πράγματα, αλλά ανεχόμενοι ο ένας τον άλλο και τις απόψεις του, όποιες κι αν είναι, αρκεί να μην βάζουν σε κίνδυνο την ελευθερία μας και τη ζωή μας.

Σας εκλιπαρώ λοιπόν, σε όποιο θεό κι αν πιστεύετε, ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ.