Back To Basics

Πέμπτη 7/3/2013, στο 'Ιννσμπρουκ της Αυστρίας και από χθες ξέρω πως η μέρα σήμερα θα ξεκινήσει λίγο διαφορετικά από τις άλλες... .

Προορισμός είναι το Μιλς, ένα χωριό 14 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης. Ο τοπικός dealer έχει δύο από τους σκανδαλιστικούς καρπούς της ιαπωνικής συνεργασίας Toyota/Subaru, που περαστικός την προηγούμενη μέρα αποφάσισα να κλείσω ραντεβού για να... δοκιμάσω. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως θα περίμενα μέχρι τον Μάιο, ώστε να οδηγήσω το νέο αυτό σποράκι με καλοκαιρινά ελαστικά, αλλά τελικά δεν κρατήθηκα.

Λίγο αργότερα βρίσκομαι μέσα σε ένα μαύρο gt86, με ολόφρεσκα goodyear ultragrip 8 performance και πατημένο το rec του μυαλού μου για να απoθηκεύσω κάθε πληροφορία από τις πέντε αισθήσεις μου. Ο δίλιτρος boxer ξυπνάει με το πάτημα ενός κουμπιού, το στροφόμετρο κάνει το check του ενώ εγώ παίρνω τον χρόνο και αφουγκράζομαι για δύο λεπτά τον ήχο του τετρακύλινδρου. 'Oμορφο γουργουρητό, το οποίο έπειτα από λίγο ηρεμεί καθώς οι στροφές πέφτουν στο κανονικό του ρελαντί. Τα χειριστήρια έρχονται εκεί ακριβώς που τα θέλεις, με το κατακόρυφο τιμόνι να σε προδιαθέτει για τη συνέχεια. Στο δεξί μπάκετ η μητέρα μου, ορισμός του ανθρώπινου κόφτη, αλλά σήμερα γνωρίζει πως όλα θα είναι στο "off".

Ξεκινάμε λοιπόν και μέχρι ο κινητήρας να έρθει σε θερμοκρασία λειτουργίας, έχουμε λίγο χρόνο να περιεργαστούμε το ομολογουμένως πολύ προσεγμένο και απέριττο εσωτερικό του πανέμορφου κουπέ. Αρκετά πλαστικό αλλά μοντέρνας σχεδίασης το ταμπλό, έρχεται σε σωστό ύψος και απόσταση. Χρήση δέρματος με κάθε ευκαιρία και υπέροχες ραφές τονίζουν το όμορφο φινίρισμα. Ο πίνακας οργάνων έχει ένα από τα καλύτερα layout που έχω δει ποτέ σε αυτοκίνητο δρόμου, με εμφανή επιρροή από τον κόσμο των μηχανών της δεκαετίας του '90, αλλά με αδικαιολόγητη την απουσία θερμοκρασίας λαδιού. Τα καθίσματα έχουν σωστό βάθος και άψογη πλευρική στήριξη.

Από τα πρώτα κιόλας μέτρα, γίνεται αισθητή και η αμεσότητα του συνόλου. Ο τρόπος που δουλεύει η ανάρτηση στις μικρές ταχύτητες είναι υποδειγματικός, το ευχάριστο βάρος του τιμονιού και το θετικότατο κούμπωμα του εξατάχυτου κιβωτίου είναι επίσης εκεί και εγώ απλά ελπίζω να συνεχίσουν έτσι καθώς οι ρυθμοί θα ανεβαίνουν. Οι αγαπημένες διαδρομές εδώ γύρω πολλές και ήδη έχουμε αρχίσει να ανεβαίνουμε μία απ'αυτές. Το gt86 γυρνάει εύκολα στη βρεγμένη άσφαλτο αλλά παρόλο που έχω απενεργοποιήσει κάθε ηλεκτρονικό κόφτη χαράς, νοιώθω τις πίσω δαγκάνες να δουλεύουν (απότομα) και να διακόπτουν στη μέση κάθε πλαγιολίσθηση. Παίζοντας λίγο ακόμα με τους δύο διακόπτες καταλαβαίνω πως θέλει παρατεταμένο πάτημα του ενός για να μας χαιρετήσουν όλα οριστικά και... το πάρτυ μόλις ξεκίνησε!!! Στις επόμενες φουρκέτες πιάνω τον εαυτό μου να παραφέρεται συνεχώς ενώ ανάμεσά τους έχω άπειρες ευκαιρίες να απολαύσω ακαριαίες αλλαγές κατεύθυνσης σε διαδοχικά εσάκια και κλειστές ανηφορικές καμπές. Το μυτοτάκουνο δουλεύει υπερωρίες στα πολύ βολικά πετάλια και τα κατεβάσματα γίνονται απολύτως ομαλά. Τα χειμερινά ελαστικά αφαιρούν κομμάτι της αίσθησης (αναμενόμενο) αλλά όχι της αποτελεσματικότητας και αφήνουν εμένα να αναρωτιέμαι πόσο ακόμα καλύτερο θα ήταν τούτο το σποράκι με μία τετράδα "καλά" ελαστικά. Με καλοκαιρινά το γλίστρημα θα ήταν πιο ξεκάθαρο , χωρίς το "grip της τελευταίας στιγμής" από την παραμόρφωση των ultragrip. 'Ετσι λοιπόν οι κινήσεις στο τιμόνι γίνονται λίγο πιο άτσαλες, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάζονται δύο και τρεις διορθώσεις για να διατηρηθεί η πλαγιολίσθηση, με το μπλοκέ διαφορικό του σύμμαχο και σ‘αυτή τη διαδικασία.

Η κατανομή του βάρους είναι ιδανική, με το μοτέρ και την κίνηση να βρίσκονται στους σωστούς άξονες. Αυτό που κάνει όμως την όλη κατασκευή να αγγίζει το τέλειο είναι η γεωμετρία της ανάρτησης σε συνδυασμό με τη θέση και το βάρος του τετρακύλινδρου, που δεν φέρνουν ποτέ σε εμφανή αδράνεια τον μπροστινό άξονα, καθιστώντας δυνατή την οδήγηση του gt με κάθε δυνατό τρόπο. Κατανομή 50/50 συναντάμε κατά καιρούς σε διάφορα σπορ FR (κινητήρας εμπρός - κίνηση πίσω) μοντέλα αυτής της κατηγορίας -πολλών κατασκευαστών- αλλά άξιοι να κοιτάξουν το gt86 στα μάτια είναι μόνο ομοεθνείς του, και εκείνοι δεν είναι πλέον στην παραγωγή. Ναι, όπως πολύ σωστά καταλάβατε, μιλάω για rx8 , s2000 και miata, προφανώς σε μεταχειρισμένη και σίγουρα όχι εργοστασιακή μορφή. Ο boxer δεν είναι τόσο δυνατός όσο θα περίμενε κανείς από την ονομαστική του απόδοση, αλλά προφανώς αυτό ευθύνεται στη χαμηλή του ροπή, μιας και τελευταία οι τουρμπίνες βρίσκονται παντού, με τα σπορ ατμοσφαιρικά να έχουν σχεδόν εκλείψει. Ακόμα και έτσι όμως, για κάποιους/λίγους ρομαντικούς που η οδηγική απόλαυση δεν μετριέται σε πίνακες επιταχύνσεων ή δυναμόμετρα, οι επιδόσεις του είναι αρκετές για να χαρίσουν στιγμές οδηγικής κορύφωσης, με την προϋπόθεση όμως η βελόνα του στροφόμετρου να βρίσκεται συνεχώς ανάμεσα στις 5μιση και 7μιση rpm. Με τέτοιο κιβώτιο βέβαια αυτό περισσότερο χαρά είναι παρά αγγαρεία, αφού εκτός από σωστή κλιμάκωση (αλλάζεις 7μιση και ποτέ δεν πέφτει κάτω απ' τις 5μιση), έχει θετικότατο κούμπωμα με απόλυτη αίσθηση χωρίς να προβληματίζει ή να δυσανασχετεί, ανεξάρτητα από την ταχύτητα αλλαγής.

Στην κατάβαση δοκιμάζω λίγο με όλα τα ηλεκτρονικά βοηθήματα στη θέση "on" και διαπιστώνω πόσο γλυκά κόβουν κάθε διάθεση για παιχνίδι. Οξύμωρο λίγο αλλά είναι πραγματικά έτσι. Δεν νοιώθεις φρένα, δεν μένεις από γκάζι, καμία απότομη παρέμβαση, απλά στιγμιαία ως από μηχανής Θεός (ή έστω το χέρι εκείνου), σε κόβουν τόσο... όσο. Σαν να γνώριζε από πριν τί επρόκειτο να συμβεί και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να το κάνει με τον πιο διακριτικό τρόπο. Ανάλογη ποιότητα ηλεκτρονικών συστημάτων μόνο στην BMW... . 'Ολα πάλι "off" και στην Autobahn μπαίνω με παρατεταμένη πλαγιολίσθηση , γεμίζοντας μία μία τις επόμενες σχέσεις , κινούμενος στο φάσμα που το μοτέρ δείχνει τον καλύτερό του εαυτό. Αυτό το "παιχνίδι" έχει έναν απίθανο τρόπο να βγάζει στην επιφάνεια την όποια ανωριμότητα σου έχει απομείνει. (Πλέον πατήσαμε τα πρώτα "-άντα" και νοιώθουμε σαν τα τελευταία "-ήντα"... )

Χαλαρώνω λοιπόν για να το δω πώς είναι σε συνθήκες ταξιδιού, διαπιστώνοντας πως με 6η και 130-140 δεν είναι τόσο τραχύ όσο θα περίμενα. Ευχάριστη έκπληξη, όπως και η ύπαρξη cruise control δεξιά από το τιμόνι. Κάποιοι αεροδυναμικοί θόρυβοι δεν απουσιάζουν, χωρίς όμως και να κουράζουν. Απλά είναι εκεί ως άλλο ένα σημάδι, να σου θυμίζει (ακόμα και έτσι) πως οδηγείς ένα serious old school boy racer.
Σειρά έχουν άλλα δύο βουνά, εκατέρωθεν του αυτοκινητόδρομου, οπότε στρίβονται με συνοπτικές διαδικασίες και τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Αλλάζει πορεία με τη σκέψη, στην ανάβαση δεν είναι τόσο γρήγορο όσο θα ήθελες (αλλά μεταξύ μας... τίποτα δεν είναι..., ποτέ...) ενώ ο συνδυασμός κατάβασης και 5μιση-7μιση είναι απλά εθιστικός. Ορκίζεσαι πως τίποτα δεν το εμποδίζει να το κάνει όλη μέρα και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο συνεχίζεις ακόμα να ασχολείσαι με μπροσθόβαρα, μπροσθιοκίνητα gti...

Προσωπικά... τα ξέχασα όλα.

Τι και αν έχουν 100+ άλογα παραπάνω (στον λάθος άξονα), βαριά ονόματα και υπερθετικούς χαρακτηρισμούς, την αίσθηση που αποκομίζεις από αυτό εδώ το πραγματάκι δεν τη βρίσκεις πουθενά. Και στην ελληνική άσφαλτο θα δείχνει ακόμα πιο ζωντανό.

Τέτοιου είδους σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου στο δρόμο του γυρισμού και ήδη προσπαθούσα να κρύψω το τεράστιο χαμόγελό μου μπαίνοντας σε σοβαρό mode για να το επιστρέψω στην έκθεση της Toyota. Μάταια όμως, γιατί η επόμενή μου σκέψη ήταν "τι θα γινόταν άραγε αν δεν επέστρεφα?!?", συνοδευόμενη από σκηνές του "The Chase" με Charlie Sheen , κόκκινη E36 κλπ κλπ... . 'Αντε να σοβαρευτείς μετά. Ας παίξουμε λοιπόν με τις ρεπρίζ στην Αutobahn μήπως και χαλαρώσουμε, λίγο με το gps και το ηχοσύστημα, πλάγιασμα στην έξοδο αλα Taniguchi, μιάμιση την πλατεία και... φτάσαμε.

Βγαίνοντας παρατηρώ τον χώρο για τους πίσω. Δεν είναι κακός (αν πηγαίνεις ακόμα δημοτικό , ενώ τα πόδια σου κάπου θα τα βολέψουμε). Ο χώρος αποσκευών είναι επαρκής για 2 άτομα (αν το δεύτερο δεν είναι η Paris Hilton ή...η αδερφή μου..., που στη δική σας περίπτωση δεν είναι), ενώ στη αντίθετη έχετε καβάτζα τις πίσω θέσεις (καθώς και τη γκρίνια τους...).

Το αυτοκινητάκι είναι  Ε ΡΩ ΤΑΣ, οπότε (θέλεις δεν θέλεις) του φέρεσαι ανάλογα. Το σκέφτεσαι το βράδυ πριν κοιμηθείς, όταν είσαι μακριά του δυσανασχετείς, μόλις το βλέπεις χαμογελάς και αν εκείνη τη στιγμή κάνεις το λάθος να θυμηθείς τα της προηγούμενης φοράς..., θα φύγεις κανίβαλος ντριφτάροντας.

 

Εν ολίγοις:

Είναι απελπιστικά εύκολο και προβλέψιμο αλλά ταυτόχρονα άκρως ενδιαφέρον, αφού κάνει ό,τι του πεις.

Δεν χάνει την ισορροπία του χωρίς λόγο, (μόνο όταν, αν και για όσο το θελήσεις), ενώ ξέρεις πάντα πώς θα αντιδράσει και έτσι του απoκτάς αμέσως εμπιστοσύνη.

Κάτω από τις 5μιση κινείται αξιοπρεπέστατα και οικονομικά, ενώ από κει και πάνω μεταμορφώνεται σε πυραυλάκι.

Χώρους για τέσσερις αλλά ποιος νοιάζεται για τους άλλους δύο?!?

Τιμόνι, κιβώτιο, ανάρτηση για σεμινάριο.

Φρένα μια χαρά (για πολιτικό).

 

Αρνητικά:

Δεν ξέρω..., ίσως ότι δεν είναι δικό μου, ή ότι αναμένεται και τουρμπάκι.