ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις 2022: Ο απόλυτος θρίαμβος. Και η ντροπή!

Η ιδέα μιας υπερειδικής του Ράλλυ Ακρόπολις στο ΟΑΚΑ δεν είναι καινούρια. Είχε υλοποιηθεί ιδανικά το 2005, με απίστευτη ανταπόκριση από τον κόσμο. Είχε επαναληφθεί το 2006 με διπλό πέρασμα, με χαρακτηριστικά αρπαχτής, χωρίς σεβασμό στην τσέπη και τη λογική του θεατή και του ίδιου του αγώνα. Και δικαίως απέτυχε. Οπότε λογικά, όταν η ιδέα έπεσε ξανά στο τραπέζι για τη φετινή διοργάνωση, υπήρχε σκεπτικισμός, ως και αγωνία.

Η προσπάθεια και η επένδυση να ξαναμπει ο αγώνας στο WRC ήταν τεράστια. Σε όλα τα επίπεδα: Πολιτικό, οικονομικό, ακόμη και κοινωνικό. Έπεσε πολύ δουλειά στην πορεία, ώστε η θεωρία να γίνει πράξη, από τη διοίκηση ως τον τελευταίο χειριστή εκσκαπτικού μηχανήματος. Και θα ήταν κρίμα για όλους αυτούς ένα άδειο ΟΑΚΑ. Τώρα όμως, μπορούμε όλοι, σαν έθνος, σαν κοινωνία, να ανασάνουμε με ανακούφιση. Να νιώσουμε υπερηφάνεια. Να απολαύσουμε τον ίδιο τον αγώνα, στο βουνό πλέον αφού τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η υπερειδική είναι ήδη παρελθόν. Και να χαρούμε για όλες εκείνες τις υπέροχες αναμνήσεις που θα έχουμε εμείς οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά μας που σωστά κάναμε και πήραμε μαζί μας στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου. Να καμαρώνουμε για τις υπέροχες εικόνες που μετέδωσε η παγκόσμια πλατφόρμα του WRC+ σε όλο τον κόσμο.

Η φετινή υπερειδική διαδρομή του Ράλλυ Ακρόπολις ήταν σε όγκο, σε παλμό και λάμψη, αντίστοιχη των Ολυμπιακών Αγώνων που έζησε αυτό το υπέροχο στάδιο. Τόσο γεμάτο και ταυτόχρονα τόσο όμορφο, με όλη τη σημασία της λέξης, ΟΑΚΑ το ποδόσφαιρο δεν έχει δει ποτέ. Άρτια οργάνωση και απίστευτα μαζική συμμετοχή του κόσμου. Έξυπνη τιμολογιακή πολιτική, σεβασμός στον κόπο του εργαζόμενου που αγαπά τους αγώνες και θέλει να ξοδέψει για λίγες ώρες προσωπικής ή οικογενειακής διασκέδασης, δομημένη επικοινωνία. Έτσι γέμισε το ΟΑΚΑ. Σε μια εποχή που τα οικονομικά κάθε άλλο παρά εύκολα είναι.

Όμως ήταν μια βραδιά μαγική. Μπορούσες να νιώσεις τα vibes από τα πρώτα μέτρα στο χώρο περιμετρικά του ΟΑΚΑ. Βλέποντας αρχικά τις νταλίκες που είχαν φέρει τα αγωνιστικά και τα «μουλάρια», τα αυτοκίνητα των αναγνωρίσεων. Τα ιστορικά μοντέλα και οι μοτοσυκλέτες, τα stands των χορηγών. Το Ολυμπιακό Στάδιο είχε βάλει τα καλά του. Ο κόσμος είχε βάλει τα καλά του. Φυσικά δεν αναφέρομαι στα ρούχα, αλλά στη διάθεση. Ένα απίστευτο πλήθος, πειθαρχημένο. Να ακολουθεί οδηγίες ώστε να διατηρεί ανοιχτές τις προσβάσεις. Να μην παρκάρει όπου να ‘ναι. Να τηρεί προτεραιότητες, να σέβεται ουρές, να διατηρεί το χώρο καθαρό. Να σηκώνεται στις μύτες των ποδιών για να χειροκροτήσει τους Θεούς, όλους. Και τον «Θεό των Θεών» λίγο παραπάνω. Ναι, ο Loeb παρότι δεν ήταν ποτέ θεαματικός όσο ο Colin, έχει την απόλυτη αγάπη, την εκτίμηση και το θαυμασμό του κοινού. Ο Loeb κατέβηκε από το αυτοκίνητο για να ανταποδώσει το standing ovation των Ελλήνων. Και ο Tanak έκανε το ίδιο. Οι Έλληνες αγωνιζόμενοι, με τις δικές τους αγωνίες, τις στερήσεις για να φτάσουν στη ράμπα εκκίνησης, συγκινητικοί επίσης. Μεγάλες στιγμές. Ατμόσφαιρα απολύτως καθηλωτική. Από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο θεατή, όλοι θέλαμε να πετύχει αυτό. Και πέτυχε. Με τη συμμετοχή, μικρότερη ή μεγαλύτερη όλων.

Η Ελλάδα λατρεύει τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Κι ας στερείται της βαθιάς αυτοκινητικής κουλτούρας άλλων λαών, όπως οι Βρετανοί. Πονάμε, φρικτά, και στον τομέα της οδικής ασφάλειας και της κυκλοφοριακής αγωγής. Αλλά λατρεύουμε τους αγώνες. Και μέσα από αυτούς μπορούμε να μάθουμε πολλά και να βελτιώσουμε πολλά. Αλλά… Σαν κάτι να έπρεπε να τονίσει την ομορφιά της στιγμής μέσα από μια ισχυρή αντίθεση, οι αποδοκιμασίες στο άκουσμα των ονομάτων εκπροσώπων της πολιτικής ηγεσίας, που καλούνταν από τα μικρόφωνα να δώσουν την εκκίνηση. Μόνο σε μένα φαίνεται παράλογο και άσχημο να αποδοκιμάζεις στις κερκίδες του Ακρόπολις αυτούς που έφεραν ξανά το αγώνα;

Υπάρχουν άλλοι χώροι και κυρίως άλλες διαδικασίες για να τοποθετηθεί κανείς πολιτικά. Όχι σε δημόσια παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση. Όχι τη στιγμή που τα φώτα είναι στραμμένα πάνω μας για όλους τους σωστούς - επιτέλους, για μια φορά - λόγους. Όχι μια βραδιά σαν αυτή.