Πόση τεχνολογία μπορούμε να αντέξουμε;

Η αυτοκινητοβιομηχανία διαφημίζει ως «εκδημοκρατισμό της τεχνολογίας» τον εμπλουτισμό του εξοπλισμού καθημερινών οχημάτων με συστήματα που μέχρι πρόσφατα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε υπερπολυτελή μοντέλα. Όλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που νιώσαμε εκείνο το... γρατζούνισμα στο πεντάλ του φρένου. Ήταν η εμπλοκή του ABS (Anti-lock Braking System), προκειμένου να μην μπλοκάρουν οι τροχοί και να μειωθεί η απόσταση ακινητοποιήσης.

Ευρισκόμενο στον προαιρετικό εξοπλισμό κάποιων μοντέλων τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, έγινε υποχρεωτικό στη συνέχεια για κάθε νέο αυτοκίνητο που πωλείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πλέον θεωρούμε το ABS δεδομένο σε τέτοιο βαθμό που δεν το αναφέρουμε ως στοιχείο του εξοπλισμού. Ακολούθησε το ESC (Electronic Stability Control), ο ηλεκτρονικός έλεγχος ευστάθειας, με ακόμη πιο σωτήριο ρόλο στην αποτροπή τροχαίων ατυχημάτων.

Πλέον το επόμενο βήμα στον τομέα της υποβοήθησης του οδηγού είναι η αυτόνομη πέδηση (EBA – Emergency Braking Assist). Το σύστημα που ανιχνεύει κίνδυνο σύγκρουσης είτε με προπορευόμενο όχημα είτε με πεζό/ποδηλάτη. Σε περίπτωση που ο οδηγός δεν αντιδράσει στο ηχητικό και οπτικό σήμα, τότε το φρένο ενεργοποιείται αυτόμαται για να αποφευχθεί το ατύχημα ή να περιοριστούν οι συνέπειές του.

Ο οργανισμός Euro NCAP θεωρεί ότι η σχετική τεχνολογία πρέπει να τοποθετείται στάνταρ σε κάθε νέο αυτοκίνητο, ανεξαρτήτως κατηγορίας και κόστους αγοράς. Για να πιέσει τις μάρκες προς αυτή την κατεύθυνση, η βαθμολόγηση με 5 αστέρια είναι πλέον εφικτή μόνο με την παρουσία της αυτόνομης πέδησης στον εξοπλισμό των πιο δημοφιλών εκδόσεων του μοντέλου.

Η τεχνολογία όμως προχωρά – ή μάλλον τρέχει με ρυθμό που δεν την προλαβαίνουμε – και σε άλλους τομείς. Όπως στα συστήματα πολυμέσων και συνδεσιμότητας. Το εσωτερικό των αυτοκινήτων, με τις ψηφιακές οθόνες, το head up display και τα κουμπιά στο τιμόνι, μοιάζει πλέον σαν θάλαμος διακυβέρνησης. Και ο χρόνος εξοικείωσης για τον οδηγό όλο και μεγαλώνει.

Όπως για παράδειγμα στο ανανεωμένο Golf, πίσω από το τιμόνι του οποίου βρεθήκαμε κατά τη δημοσιογραφική του παρουσίαση στη Μαγιόρκα. Στον προαιρετικό του εξοπλισμό περιλαμβάνεται το Gesture Control, ο έλεγχος δηλαδή λειτουργιών του συστήματος πολυμέσων όχι μόνο μέσω αφής ή φωνητικής εντολής αλλά και με νεύματα. Αρκεί να περάσεις το χέρι σου μπροστά από τη μεγάλη οθόνη των 9,2 ιντσών για να αλλάξεις σελίδα στο κεντρικό μενού ή ραδιοφωνικό σταθμό. Είναι η πρώτη φορά που η σχετική τεχνολογία κάνει την εμφάνισή της στην μικρομεσαία κατηγορία, ένδειξη ότι ο... εκδημοκρατισμός βγαίνει από τα στενά όρια της ασφάλειας και περνά σε αυτά της άνεσης. 

Χρειαζόμαστε όμως κάτι τέτοιο; Πόσο αναγκαίο είναι το Gesture Control όταν ο οδηγός μπορεί να αλλάξει σταθμό από το τιμόνι και ο συνοδηγός από την οθόνη αφής; Μήπως τελικά πρόκειται για υπερβολή του μάρκετινγκ;

Καταρχάς, απαιτείται χρόνος για να... γνωριστείς με όλα αυτά τα συστήματα, να μάθεις κάθε κατηγορία και υποκατηγορία του μενού. Στη συνέχεια θα κληθείς να τα χρησιμοποιείς με ασφάλεια, με τα χέρια στο τιμόνι και το βλέμμα στο δρόμο. Είναι όμως εύκολο κάτι τέτοιο, όταν μία εντυπωσιακή οθόνη υψηλής ανάλυσης διεκδικεί ανά πάσα στιγμή την προσοχή σου;

Η τάση που θέλει τα αυτοκίνητα να μετεξελίσσονται από οχήματα σε φορητές συσκευές πάνω σε τέσσερις ρόδες θα συνεχιστεί. Με όλο και περισσότερα ηλεκτρονικά καλούδια και όλο και λιγότερη αγνή οδηγική απόλαυση.