Περί Εθνικών Οδών

Πρέπει να ήταν τέλη της δεκαετίας του 50’, ήμουν μικρός πολύ μικρός, τριών… τεσσάρων… το πολύ! Είχαμε όμως μια πολύ μεγάλη αποστολή για εκείνες τις ημέρες μαζί με τον πατέρα. Έπρεπε να οδηγήσει ένα ολοκαίνουργιο τότε Renault Dauphine στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, προς παρουσίαση και εγώ θα πραγματοποιούσα το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι με ιδιωτικό αυτοκίνητο.

Η διαδρομή με τις στάσεις θα μας έπαιρνε τουλάχιστον οκτώ ώρες και είχαμε εφοδιαστεί με μπουκάλες νερό και τα απαραίτητα κεφτεδάκια μέσα σε αλουμινένιο «tupper» για τη διαδρομή που θα διαρκούσε σχεδόν όλη την ημέρα.

Συζήτηση της διαδρομής μέσα στο αυτοκίνητο το μεγάλο θέμα εκείνων των ημερών: Η νέα Εθνική Οδός Αθηνών-Θεσσαλονίκης η οποία υποτίθεται ότι θα μείωνε την απόσταση κατά τρείς ολόκληρες ώρες και η οποία είχε αρχίσει να κατασκευάζεται.

Μάλιστα θυμάμαι τον πατέρα μου τότε με πολύ χαρά να μου ανακοινώνει ότι: «σε πέντε ώρες θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη όταν τελειώσει ο δρόμος», καθώς τρώγαμε με το κουτάλι… σερνάμενοι πίσω από τα λεωφορεία και τα φορτηγά, τις στροφές του «Κωλοσούρτι».

Γιατί θα έπρεπε όχι μόνο να «ροντάρουμε» το ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, αλλά θα έπρεπε να προσέχουμε να μην ανέβει η θερμοκρασία σε ένα αυτοκίνητο που είχε όχι μόνο τον κινητήρα πίσω, αλλά και το ψυγείο. Άντε τώρα να μην ζεσταθεί!

Το αστείο επίσης της υπόθεσης ήταν ότι ο πατέρας είχε ντύσει το εσωτερικό του αυτοκινήτου, το οποίο είχε «κρέμ» χρώμα αν θυμάμαι καλά με χαρτόνια, ώστε να την το λερώσω με τα παπούτσια μου, γιατί τότε τα αυτοκίνητα ήταν γυμνά εσωτερικά χωρίς ταπετσαρίες και με είχε βάλει να κάθομαι πάνω σε ένα μαξιλάρι για να βλέπω έξω! Ούτε λόγος φυσικά για ζώνες ασφαλείας, ή παιδικά καθισματάκια! Τελικά φτάσαμε αργά το απόγευμα, εγώ φυσικά μισοκοιμισμένος και αποκαμωμένος στο κάθισμα.

Χαρά όμως την επόμενη μέρα, βόλτα στην Διεθνή Έκθεση, εμπειρία ζωής θα έλεγα.

Όσο για τον γυρισμό, αυτός ήταν ακόμα καλύτερος, επιστροφή με αεροπλάνο! Ναι, με αεροπλάνο και τι αεροπλάνο, με DC-9 με έλικες, με τρομερό θόρυβο και η πρώτη αίσθηση να βλέπεις τα πάντα από ψηλά. Σημείωση, τότε τα παιδάκια δεν είχαν δικό τους κάθισμα και όλη τη διαδρομή την έβγαλα πάνω στα πόδια του πατέρα μου. Πολύ λίγο όμως με ένοιαξε, γιατί ο κόσμος μου δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος!

Μια ζωή μετά τα πάντα έχουν αλλάξει, εκτός από την Εθνική μας Κωμωδία που ακόμα συνεχίζεται.