Η ουσία του λευκού

Επιτρέψτε μου να κάνω μια παρατήρηση: έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι υπάρχει μια λεπτή διαφορά μεταξύ της θέλησης του λαού και της θέλησης… κάποιων, για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ! Και καλύτερο παράδειγμα διαστρέβλωσης της βαθιάς αυτής θέλησης και της αλήθειας της ψήφου δεν είναι άλλη από τη χρήση της «λευκής ψήφου», η οποία αποτελεί την επιτομή της… δημοκρατικής ψήφου και που σήμερα έχει την αξία σκουπιδιού από το πολιτικός μας σύστημα, επειδή απλά έχει την μεγαλύτερη δύναμη και σημασία και ας μην γράφει πάνω της τίποτα.

Είναι αυτή η λευκότητά της που είναι αποκαλυπτική. Η λεύκη ψήφος δεν είναι ένα λάθος, δεν είναι μια υβριστική πράξη, όπως το να ζωγραφίσεις πάνω της κάτι το χυδαίο, αντίθετα είναι μια επιλογή και σαν επιλογή θα έπρεπε να αξιολογείται και όχι να πετιέται στα εκτός μετρήσιμα, μαζί με την αποχή και τα άκυρα.

Να το πούμε πιο απλά, η λευκή ψήφος δεν είναι αποχή. Το να απέχω σημαίνει ότι δεν θέλω να είμαι μέρος μιας συλλογικής απόφασης, η οποία απαιτείται από το πολιτικό σύστημα της ίδιας δημοκρατίας. Δεν θέλω, δεν συμμετέχω, αν και δημοκρατικά δεν νοείται η αποχή, αφού δεν νοείται πολίτης που δεν ενδιαφέρεται για την διακυβέρνηση της ίδιας του της ζωή. Αντίθετα με τη λευκή ψήφο μπαίνω στον κόπο να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, περιμένω υπομονετικά στην ουρά και ρίχνω το φάκελό μου. Σε καμιά περίπτωση αυτός που ψηφίζει λευκό δεν είμαι αδιάφορος για τα κοινωνικά τεκταινόμενα, γιατί από την ίδια του τη πράξη απορρέει η συμμετοχή του, άρα σε καμιά περίπτωση η λευκή ψήφος δεν μπορεί να προστίθεται στην αποχή, γιατί απλά ΕΙΝΑΙ παρόν!

Πάει αυτό, τώρα η περίπτωση του άκυρου. Η λευκή ψήφος δεν είναι άκυρη, το αναγράφει ρητά το ίδιο το σύνταγμα και γι’ αυτό άλλωστε σου δίνει αυτή τη δυνατότητα, αλλιώς θα σου έδινε και μολύβι για να ζωγραφίσεις μια «μούντζα» (ή ότι άλλο θα ήθελες) πάνω στο λευκό χαρτί! Άρα τα λευκά δεν θα έπρεπε να προσμετρούνται με τα άκυρα, γιατί δεν έχουν τίποτα το άκυρο πάνω τους που να δικαιολογεί αυτή την κατηγοριοποίηση. Το λευκό ψηφοδέλτιο δεν έχει τη θέση «δεν ξέρω, δεν αποφασίζω»!

Άρα πια είναι η ουσία της λευκής ψήφου; Πολύ πιο σημαντική φοβόμαστε, γιατί με ένα λευκό χαρτί ο νομοθέτης δίνει στον ψηφοφόρο την δυνατότητα να αρνηθεί τους εκάστοτε προτιμώμενους. Προσοχή δεν αρνιέται το σύστημα, γιατί με τη πράξη της ψήφου του δηλώνει ότι το αποδέχεται, αλλά αρνείται τους ίδιους του προτεινόμενους προς ψήφιση. Το «λευκό» δεν μεταφράζεται σε: «Δεν με νοιάζει κάντε ότι θέλετε!», αλλά σε «Δεν μου αρέσει κανένας από τους προτεινόμενος και αρνούμαι να δώσω τη ψήφο μου σε κάποιον που δεν με αντιπροσωπεύει!»

Με λίγα λόγια αν το «λευκό», ΑΝΑΔΥΟΤΑΝ ΩΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, κάτι που σημαίνει ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν καλύπτονταν από τις προτάσεις που του έγιναν, θα έπρεπε οι εκλογές να επαναληφθούν με άλλες προτάσεις, μέχρι να επιλεγεί η πλειοψηφούσα.

Όμως αυτό δεν το θέλει το πολιτικό σύστημα, γιατί έτσι είναι σαν να αρνείται την ίδια του την ύπαρξη, σαν να βάζει μια χειροβομβίδα στο χέρι του κάθε ψηφοφόρου που θα μπορούσε να το τινάξει στον αέρα. Όμως αυτή του η άρνηση να δώσει στη λευκή ψήφο την αξία που της αξίζει, είναι μια βαθύτατη αντιδημοκρατική πράξη, αρνούμενη μια δικαιωματική επιλογή στον πολίτη.

Η δημοκρατία απαιτεί ότι τα ΛΕΥΚΑ πρέπει να προσμετρούνται!