500 χρόνια δημοκρατίας κι έφτιαξαν… τον κούκο

Δεν θα μου λείψει η Ελβετία και η φετινή Γενεύη. Όπως δεν μου ‘λειψε και η περσινή. Η Bentley Athens βρισκόταν τότε σε get-you-home mode περιστολής εξόδων και, μιας και το εργοστάσιο δεν είχε να παρουσιάσει τίποτε νέο πέρα από μια νέα ξύλινη επένδυση, έμεινα στο μαγαζί…

Δεν παύει πάντως να με εκπλήσσει το ότι η σημαντικότερη έκθεση για αυτοκίνητα παγκοσμίως γίνεται σε μια χώρα όπου πολλοί τα μισούν (το ‘85, οι Ελβετοί ψήφισαν σε δημοψήφισμα για χαμηλότερο όριο ταχύτητας στις εθνικές – 120 km/h από 130), όλοι υπερηφανεύονται για τα τρένα τους και όσοι οδηγούν, αντιμετωπίζουν την οδήγηση όπως οι νεκροθάφτες τις κηδείες.

Δεν πρέπει βέβαια να γενικεύεις, ειδικά όταν πρόκειται περί λαών, αλλά θα κάτσουμε τώρα να μιλάμε μ’ έναν-έναν Ελβετό ξεχωριστά; Από τη δική μου εμπειρία, τουλάχιστον, οι Ελβετοί είναι ο πιο αυτάρεσκος, ο πιο αλαζονικός, αλλά και ο πιο νομοταγής και ο πιο βαρετός λαός της Ευρώπης. Και όχι, δεν ξεχνάω τους Ολλανδούς.

Θα περίμενε κανείς ότι ένας τόπος που συνορεύει με τόσο διαφορετικές μεταξύ τους χώρες, θα ήταν ένα χωνευτήρι φυλών, ιδεολογιών, θρησκειών, κουλτούρας… Αλλά η Ελβετία δεν είναι πολύ παραπάνω από μια πλούσια, αλλά άκεφα φτιαγμένη κουβερτούρα. Κι όπου κι αν κοιτάξεις, βρίσκεις παντού το ίδιο. Περισσότερη σοκολάτα.

Κρίμα, γιατί τούτη εδώ η χώρα έχει πολλά υπέρ της. Τοπία που κόβουν την ανάσα, πολύ πράσινο, όμορφες λίμνες, γραφικά χωριά, καθαρά νερά, μεγαλοπρεπή βουνά, σωστές πίστες σκι, ωραίες σοκολάτες, σπάνια πούρα, ακριβά ρολόγια, ακριβή τρένα, αξιόπιστες υπηρεσίες, εχέμυθους τραπεζίτες…

Άσε που κανείς δεν της κήρυξε ποτέ τον πόλεμο. Και γιατί να το κάνει, άλλωστε; Πέρα από την γεωγραφία της που την κάνει τον εφιάλτη κάθε επίδοξου κατακτητή, η αμυντική της οργάνωση είναι εντυπωσιακή περιλαμβάνοντας από κρυμμένα αεροσκάφη και δρόμους που μετατρέπονται σε διαδρόμους απογείωσης, μέχρι οχυρωμένες σήραγγες και ναρκοθετημένες γέφυρες. Άσε τους σουγιάδες…

Αλλά, άντε και την κατέκτησες, σου λέω εγώ, τι κέρδισες; Μερικά λιβάδια, πολλές αγελάδες, αρκετά τρύπια τυριά και δυο τρεις βιοτεχνίες που φτιάχνουν κούκους. Γιατί με τις εκατοντάδες τράπεζες δεν πρόκειται βέβαια να βρεις ποτέ άκρη... Εδώ κοτζάμ Αδόλφος και δεν ασχολήθηκε με δαύτη – αν και διάφοροι κακεντρεχείς ισχυρίζονται ότι δεν το έκανε επειδή είχε βάλει τους Ελβετούς Εβραίους να φυλάνε τα εκατομμύρια που άρπαξε από τους υπόλοιπους. Πάντως, στους Ελβετούς δεν αρέσει να πολεμούν. Έτσι, βάζουν άλλους να το κάνουν γι’ αυτούς, ενώ οι ίδιοι πάνε για σκι και τρώνε σοκολάτα.

Αλλά ξεφύγαμε. Λέγαμε για την οδήγηση. Ένα περίεργο συναίσθημα λοιπόν με διακατέχει κάθε φορά που αναγκάζομαι να οδηγώ στην Ελβετία –η έμφαση στο «αναγκάζομαι». Κάτι ανάμεσα σε επιφυλακτικότητα και δέος, διανθισμένο με δόσεις ανίας. Από παλιά, από τότε που οδηγούσα Λονδίνο-Γενεύη κάθε μήνα για να παρακολουθώ από κοντά τους λογαριασμούς μου. Κι αν μια χώρα σε υποχρεώνει, υποσυνείδητα, να τηρείς ευλαβικά τα όρια, αυτή είναι η Ελβετία. Γιατί κάνε ότι πας με 121. Πριν τις κάμερες και τα ραντάρ, τα κινητά γύρω σου είναι αυτά που παίρνουν φωτιά. Κανένας άλλος λαός δεν αρέσκεται στο να καρφώνει τόσο. Αν έχεις δε και ξένες πινακίδες είναι σαν να φιλάς σμέρνα στο στόμα.

Ναι, η Ελβετία είναι μια χώρα μ’ ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στον κόσμο, μια χώρα που, έχοντας τη διορατικότητα να μείνει εκτός ΕΕ, κατάφερε να κάνει τους κατοίκους της πλούσιους πέρα από κάθε κοινοτική φιλοδοξία. Αλλά να ζεις και να οδηγείς εκεί; Ειδικά στη Γενεύη, με τα μποτιλιαρίσματα και τα φανάρια που κόβεις τον λαιμό σου ότι έχουν κολλήσει; Χωρίς να είσαι τραπεζίτης, ρολογάς, ή ο Davidoff; Δεν νομίζω. “Vedi Napoli e poi muori”,λένε. Δες τη Γενεύη και αναρωτήσου μήπως τα έχεις ήδη τινάξει.

 

Περισσότερα κείμενα του Βασίλη Χαρίτου εδώ.