Ο εξοστρακισμός των ΙΧ: The Greak way

Είναι ένα θέμα που απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια τις προηγμένες αστικές κοινωνίες και αφορά την εξάπλωση των αυτοκινήτων στις πόλεις. Μέχρι στιγμής έχουν αναπτυχθεί δύο τάσεις στην αντιμετώπιση του προβλήματος, όπου στη μεν πρώτη που εφαρμόζουν κυρίως οι Αμερικανοί, υιοθετήθηκε η λύση της παροχής βοήθειας προς τον οδηγό βελτιώνοντας την κυκλοφοριακή ροή, δίνοντας οδηγίες για ανεύρεση χώρου στάθμευσης κλπ. Στην δεύτερη που ισχύει στην Ευρώπη το κίνημα είναι τελείως εχθρικό ως προς το ΙΧ, δημιουργώντας ακόμη και με τεχνητό τρόπο δυσκολίες στη χρήση του, ώστε τελικά ο οδηγός να επιλέξει εναλλακτικούς τρόπους για τις εντός πόλης διαδρομές. Ακραίο παράδειγμα της λογικής αυτής είναι η πόλη της Ζυρίχης, όπου ο Δήμος έχει τοποθετήσει επιπλέον φανάρια σε δρόμους ώστε να κάνει μία διαδρομή με αυτοκίνητο όχι μόνο πιο αργή, αλλά στο τέλος ο οδηγός να επιστρέφει ζοχάδας στο σπίτι του και να θέλει να κάψει το πολυμορφικό του.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα της κυκλοφορικής συμφόρησης σχεδόν σε όλες τις πόλεις λύθηκε δραστικά τουλάχιστον για τις επόμενες δεκαετίες, αν δεχθούμε το χρονικό ορίζοντα στον οποίο θα είμαστε υπό την προστασία του μνημονίου. Δεν ξέρω αν θυμάστε τις προτάσεις που είχαν πέσει επί υπουργίας Σουφλιά για το κυκλοφοριακό, αλλά τότε υπήρχε η ιδέα να τοποθετηθούν διόδια στις εισόδους του κέντρου, σαν κι αυτά που φρόντισε να αφήσει κληρονομιά σε όλο το εθνικό οδικό δίκτυο της επικράτειας, ο μετρ του τσάμικου που κάποτε ήτανε στο ΠΕΧΩΔΕ. Ένα βήμα πριν καταφέρουμε να γίνουμε Λονδίνο και θεσπίσουμε ημερήσιο κόμιστρο διέλευσης από το Κέντρο, το οποίο σημειωτέον θα μπορούσε να πληρωθεί με πιστωτική κάρτα ή με SMS (sic), αλλάξαμε ρότα και βρεθήκαμε στο δοκιμαστικό σωλήνα του ΔΝΤ. Πλέον εκτός των λοιπών συμπερασμάτων, θα μπορέσει η διεθνής κοινότητα να δει πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί με απλές και άμεσες λύσεις το κυκλοφορικό μιας πόλης που δεν φημίζεται ούτε για τη ρυμοτομία της, ούτε για τις υποδομές της.

Τι κάνεις λοιπόν με απλά βήματα: Αυξάνεις το φόρο στα καύσιμα ώστε μια διαδρομή από και προς το χώρο της εργασίας σου να κοστίζει περισσότερο από τα χρήματα που θα βγάλεις δουλεύοντας. Κατόπιν επιβάλεις τέλη κυκλοφορίας με βάσει τους ρύπους ώστε να μην χάσεις το οικολογικό σου προφίλ. Εξαγγέλλεις τον ανένδοτο ενάντια στη φοροδιαφυγή και τέλος επιβάλεις τεκμήριο κατοχής ΙΧ ανάλογα με τα εισοδήματα ενός Γερμανού εργάτη σε ορυχείο. Έτσι θα ξέρεις πόσο περισσότερο πρέπει να δουλέψεις και να παράγεις για να αποπληρώσεις τους τόκους στον Τεντέσκο δανειστή σου. Με αυτή τη μέθοδο, που παρεμπίπτοντος έχει πατεντάρει ο Γ. Παπακωνσταντίνου πριν αποχωρήσει από το πηδάλιο της οικονομίας και πάρει το δίσκο της τακτοποίησης των αυθαιρέτων ανά χείρας, φεύγουν από τους δρόμους τα αυτοκίνητα, μειώνονται τα τροχαία ατυχήματα, ελαττώνεται το στρες της καθημερινότητας, αλλάζουν οι προτεραιότητες στη ζωή και στην απλή ερώτηση «Θα πάτε κάπου το τριήμερο;» η απάντηση θα έρχεται αβίαστα: «Κάτι συζητούσαμε, αλλά που να τρέχουμε τώρα…»