Οδηγώντας στον Βόρειο Πόλο

Αυτό τον μήνα, το πρόγραμμά μου είχε μια παρουσίαση ελαστικών. Χειμερινών. Το να δοκιμάσεις όμως χειμερινά ελαστικά στην Ελλάδα είναι κομμάτι δύσκολο και έτσι η Continental, διοργάνωσε μια παρουσίαση στην άλλη άκρη του κόσμου. Και μην μου πείτε η γη είναι στρογγυλή και δεν έχει άκρες, γιατί αν δείτε στον χάρτη που είναι το Levi, ένα μικρό χωριό 500 κατοίκων στην Φινλανδία, ίσως να αναθεωρήσετε.

Ξύπνημα λοιπόν στις 2.15 το πρωί, με προορισμό το αεροδρόμιο, για να πάρουμε την πρώτη γαλατάδικη πτήση που λένε αυτοί που δουλεύουν στις αεροπορικές εταιρείες, αλλά και οι δημοσιογράφοι. Από τη μια πτήση στην άλλη και στο τέλος της τρίτης μετά από 16 ώρες σε διάφορα αεροδρόμια φτάσαμε στο Levi, εκεί όπου μας περίμεναν πέρα από τους φιλόξενους ανθρώπους της Continental και δυο μέτρα χιόνι.

Η θερμοκρασία στους -25 βαθμούς Κελσίου και εμείς ντυμένοι σαν κρεμμύδια κατευθυνθήκαμε για το κλείσιμο της ημέρας στο ξενοδοχείο μας. Η πρώτη επαφή με τους χιονισμένους δρόμους και τα αυτοκίνητα, ήταν ως παρατηρητές, την ώρα που βαδίζαμε για το εστιατόριο.

Παρά το γεγονός, ότι όλα ήταν λευκά, - άσφαλτος δεν φαίνονταν πουθενά -, τα αυτοκίνητα των κατοίκων δεν φόραγαν αλυσίδες. Παρά μόνο χειμερινά ελαστικά. Και μην φανταστείτε ότι ήταν όλα θηρία, τετρακίνητα με εξελιγμένα συστήματα που μοίραζαν τη ροπή στον τροχό που είχε πρόσφυση.

Απλά, καθημερινά αυτοκίνητα, με κίνηση στους δυο τροχούς τα περισσότερα από αυτά. Κινούνταν κανονικά στους δρόμους, χωρίς δράματα, - όπως αυτά που ζήσαμε στην Ελλάδα πριν λίγους μήνες με 2 πόντους χιόνι -, αποδεικνύοντας εν μέρει την αποτελεσματικότητα των χειμερινών ελαστικών.

Το επόμενο πρωί, στην παρουσίαση των ελαστικών (διαβάστε στο τεύχος το σχετικό θέμα) ίσως να μαθαίναμε από πρώτο χέρι το ένα από τα μυστικά των Φινλανδών, που τους κάνει να οδηγούν με τόση άνεση και ασφάλεια σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, με τόσο χιόνι.

Το ξύπνημα, πάλι άγριο λίγο μετά τις πέντε για να προλάβουμε το ελάχιστο φως, αφού μόλις μια ώρα μέσα στη μέρα μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί ο ήλιος. Παράπονα δεν κάνω, αφού το πρόγραμμα ήταν πλούσιο, με αρκετή οδήγηση, ενδιαφέρουσες δοκιμασίες και εκπλήξεις, όπως μας υποσχέθηκαν.

Το πούλμαν που μας μετέφερε στην πίστα μας έδωσε ένα ακόμα δείγμα γραφής, αφού, χωρίς αλυσίδες και μόνο με χιονολάστιχα πήγαινε… καλύτερα απ’ ότι τα δικά μας στην ελληνική άσφαλτο. Το ίδιο και τα φορτηγά από την απέναντι πλευρά του δρόμου, που πέρασαν σε απόσταση αναπνοής, κερνώντας μας μια τονωτική… τρομάρα, που μας ξύπνησε για τα καλά.

Στην πίστα μας περίμεναν τα αυτοκίνητα δοκιμής, εφοδιασμένα με τα πιο πρόσφατα χειμερινά ελαστικά της Continental για να διαπιστώσουμε αν τελικά αυτά διαδραματίζουν σπουδαίο ρόλο στην οδήγηση στο χιόνι και κάνουν τους Φινλανδούς τόσο καλούς οδηγούς. Αναμφίβολα ναι, στο πρώτο κομμάτι, αφού παρέχουν πολύ καλή πρόσφυση, καθιστώντας τη χρήση αλυσίδων περιττή. Από την άλλη όμως αναγνωρίζουμε και τις ιδιαίτερες δεξιότητες κάποιον, -των περισσότερων- Φινλανδών που ξεπερνούν τον μέσο όρο των άλλων Ευρωπαίων, αφού η καθημερινή τριβή με το… άθλημα, δηλαδή την οδήγηση στο χιόνι και εν γένει σε συνθήκες χαμηλής πρόσφυσης τους καθιστά πιο ικανούς.

Κάτι που απέδειξαν και στο drift challenge με ένα ειδικά διαμορφωμένο Toyota GT86. Ναι, είχε και ανταγωνισμό. Περισσότερο για το fun της υπόθεσης και παρά για την ουσία. Αυτό ήταν η έκπληξη που μας επιφύλασσε η Continental κατά τη διάρκεια της παρουσίασης.

Εκεί οι τοπικοί ήρωες, συνάδελφοι δημοσιογράφοι, ξεδίπλωσαν τις αρετές τους και αποτέλεσαν το ταβάνι, έχοντας καπαρωμένες τις δυο πρώτες θέσεις και αφήνοντας εμάς να κυνηγάμε -στην καλύτερη των περιπτώσεων-, την τρίτη. Ήρθε. Μαζί με ένα στίκερ ως έπαθλο, το οποίο, δίχως δεύτερη σκέψη, θα αντάλλασσα ευχαρίστως με έναν Φινλανδό που θα μου έκανε ένα μάθημα… αυτού του περιβόητου Scandinavian Flick.

Γιάννης Καλογερόπουλος

jk@gocar.gr