Ο μεγάλος περίπατος... στην εποχή του κορονοϊού

Σε νεαρή ηλικία, μερικά, έως αρκετά χρόνια πριν, είχα βρεθεί στην Ιταλία, όπου έζησα για ένα διάστημα. Οι διαφορές μεγάλες σε σχέση με τη χώρα μας και ας λένε όλοι ότι είμαστε «una faccia una razza» οι Έλληνες με τους Ιταλούς. Καμία σχέση. Φαίνονται ανοιχτοί και χαβαλέδες, αλλά έχουν πρόγραμμα οι γείτονες. Σε όλα τους.

Το πρωί θα πάνε στη δουλειά και νωρίς πριν το μεσημέρι θα κάνουν ένα μικρό διάλλειμα για καφέ. Θα επιστρέψουν στην ώρα τους και θα κάνουν αποδοτικά τη δουλειά τους. Το απόγευμα νωρίς θα μαζευτούν για ένα ποτό, καφέ, μια συνάντηση με τους φίλους. Δεν κρατάει αρκετά όμως, αφού 9 το βράδυ οι δρόμοι είναι πλέον άδειοι.

Μαζεύονται στα σπίτια τους να δούνε την οικογένεια, να ξεκουραστούν, για να είναι το ίδιο αποδοτικοί την άλλη μέρα. Ξένο φαντάζει σε εμάς ένα τέτοιο πρόγραμμα. Όσο πετυχημένο και αν είναι, δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί από εμάς, χωρίς κάποιο χρόνο προετοιμασίας, προσαρμογής, αλλαγής κουλτούρας αν θέλετε.

Ανάλογα ωραία είναι και τα ιστορικά κέντρα των Ιταλών, όπως και αρκετών ακόμα ευρωπαϊκών πόλεων. Κλειστά στα αυτοκίνητα, ανοιχτά στους πεζούς. Περπατάς απερίσπαστος και απολαμβάνεις τα κτίρια, τα έργα της Αναγέννησης, την παρέα των φίλων σου, της οικογένειάς σου.

Μεγάλοι χώροι στάθμευσης, λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο, στρατηγικά τοποθετημένοι φιλοξενούν το αυτοκίνητό σου και σου “επιβάλλουν” υπό μία έννοια να το αφήσεις εκεί. Να επιλέξεις το περπάτημα. Το οποίο με τον καιρό γίνεται συνήθεια. Κουλτούρα.

Όμορφες εικόνες που αναδεικνύουν το κέντρο μιας πόλης και δίνουν νέα διάσταση στον τρόπο που κινείσαι. Που ζεις την πόλη. Χωρίς φασαρία, χωρίς καυσαέριο, με λιγότερο άγχος. Τα ωραία πράγματα είναι καλό να τα υιοθετούμε. Μας βοηθάνε να πάμε μπροστά. Και εμείς σε αυτή την χρονική περίοδο κάναμε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο “μεγάλος περίπατος” είναι μια καλή ιδέα, που θα αλλάξει τον χάρτη της Αθήνας. Θα την κάνει πιο φιλική στους πεζούς, τους επισκέπτες που κατά εκατομμύρια περνάνε από την πόλη μας κάθε χρόνο.

Ωστόσο, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη και έχει… δρόμο αρκετό ακόμα μέχρι να γίνει αποδεκτός. Να περάσει στη συνείδησή μας, να γίνει μέρος της κουλτούρας μας. Θα πρέπει να αποκοπούμε από το αυτοκίνητο, που μπορεί τόσο να αγαπάμε, αλλά μπορούμε ωστόσο να το απολαμβάνουμε με πολλούς άλλους τρόπους και όχι πηγαίνοντας από το σπίτι στο περίπτερο με αυτό, ή ακόμα χειρότερα στο κέντρο και να παρκάρουμε παράνομα εμπρός από τον προορισμό μας, με τη δικαιολογία του “ένα λεπτό θα κάνουμε μωρέ”.

Θα μας πάρει χρόνο να βγούμε από το αυτοκίνητο και να μπούμε στο μετρό. Και ακόμα περισσότερο τώρα στην εποχή της πανδημίας, όπου τα ΜΜΜ έχουν εξοβελιστεί και με… συνταγή γιατρού μάλιστα.

Την εποχή της μάσκας και της απαγόρευσης του συγχρωτισμού, που οι ειδικοί μας παροτρύνουν να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο και όχι τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις μας, δεν γίνεται να ξεκινάει ένα έργο που τα απαγορεύει, που θέτει περιορισμούς στην κίνηση τους.

Οι αντιδράσεις εύλογες λοιπόν από αρκετούς και δεν αναφερόμαστε στους καθ΄ έξιν γκρινιάρηδες, αλλά σε ανθρώπους που ακολουθούν τους κανόνες και είναι ανοιχτοί σε αλλαγές. Αλλαγές που όμως θα μπορούσαν ίσως να γίνουν κάποια άλλη στιγμή…

Γιάννης Καλογερόπουλος

jk@gocar.gr