Αντί αποχαιρετισμού…

Σπάνια γράφω για ανθρώπους που μας αφήνουν και, όπως λένε και οι κόρες μου, γίνονται αστέρια στον ουρανό. Αφενός θεωρώ αυτά τα κείμενα “τυπικούρες”, αφετέρου δεν νιώθω καλά, ούτε όταν τα συνθέτω ούτε όταν τα διαβάζω. Για το Γιώργο όμως, νιώθω την ανάγκη να εκφραστώ. Ίσως επειδή τον έζησα, ως συνεργάτη στο DRIVE. Είτε επειδή σε όσες αποστολές ταξιδέψαμε μαζί, καταλήγαμε το βράδυ στο μπαρ, με ένα ποτήρι ουίσκι να ανταλλάσσουμε ιδέες, απόψεις και βιώματα. Ίσως γιατί είναι (ακόμη) από τους ανθρώπους που εμπνέουν το μέγιστο σεβασμό, με την παλικαριά του, την αρχοντιά του, την εντιμότητά του και τη γενικότερη στάση του απέναντι στη ζωή και το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε χρόνια τώρα. Γιώργο Γαβάνα, εύχομαι εκεί που πας να βρεις γαλήνη, ένα γρήγορο τιμόνι και ένα καλό ουίσκι.