ΖΗΛΕΨΑ!

Στην πτήση για Βουκουρέστι αναρωτιόμουν πως θα είναι η ρουμανική πρωτεύουσα. Με δρόμους γεμάτους ταλαιπωρημένα Dacia 1300, κτήρια παραδομένα στο χρόνο και τη φθορά και ανθρώπους που περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους στις όχθες του ποταμού Ντιμπόβιτσα. Η πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα. Πρόκειται για μια όμορφη και οργανωμένη πόλη, με σωστούς δρόμους και υποδομές, καλοσυντηρημένα κτήρια και μνημεία, δρόμους και πεζόδρομους που σφύζουν από ζωή μέρα – νύχτα και σύγχρονα αυτοκίνητα, κάθε λογής μάρκας. Μόνο έξω από την πόλη, παίρνοντας το δρόμο για το εργοστάσιο του Pitesti και το κέντρο δοκιμών & εξέλιξης του Titu αντίκρισα κακοτράχαλους δρόμους και παλιότερα μοντέλα της Dacia. Αλλά όταν περιηγήθηκα στις εγκαταστάσεις της ρουμανικής εταιρίας και του Groupe Renault, ζήλεψα.

Ναι, πολύ θα ήθελα να είχαμε τη δική μας Dacia, τα δικά μας Sandero και Duster, τη δική μας “μαμά” Renault που έχει επενδύσει πάνω από 2,8 δις ευρώ στη Ρουμανία μέχρι σήμερα, προσφέροντας εργασία σε πάνω από 17.700 εργαζομένους και 1.500 προμηθευτές. Μα πάνω απ’ όλα, εντυπωσιάστηκα από τις σύγχρονες γραμμές κατασκευής αμαξωμάτων και κινητήρων, τις πεντακάθαρες εγκαταστάσεις και την ευφυή διαδικασία παραγωγής με χρήση χιλιάδων tablets και πολλών αυτόνομων τρέιλερ μεταφοράς εξαρτημάτων! Δεν ξέρω τελικά αν το Βουκουρέστι διατηρεί ακόμη το προσωνύμιο Μικρό Παρίσι, σίγουρα όμως η Dacia είναι ένα μικρό θαύμα, για τη Ρουμανία αλλά και την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟΨΗΣ "START ENGINE"

50 Χρόνια Dacia: 5+1 πράγματα που δεν ξέρατε