Ντουμάνια και μπερκέτια

Αυτό το κράτος είναι σαν ταξί. Με χαλασμένη τρόμπα πετρελαίου, με λάστιχα φιτίλια, με φρένα τελειωμένα και με το ντουμάνι να βγαίνει τούφα από την τρύπια εξάτμιση πνίγοντας ακόμη και καρβουνιάρη. Όχι ρε μάγκα, που ξυνίζεις τη μούρη σου καθότι έχεις μπουχτίσει να ακούς μπινελίκια για τους πολιτικάντηδες που παίζουν με τις ζωές μας, δεν πρόκειται να χαραμίσω τούτη εδώ τη στήλη σε αυτούς που είναι πιο βρώμικοι και από ταξί της δεκαετίας του ’80.

Γιατί ακόμη κι εκείνα, τα χάρβαλα, είχαν μπέσα. Μπορεί να έσκουζαν, να έλιωναν στο χιλιόμετρο, να χοροπήδαγαν από λακούβα σε λακούβα, αλλά δεν άφηναν τον έρμο τον ταρίφα από μεροκάματο. Όχι, τέτοιο φιλότιμο δεν το έχουν οι πολιτικοί μας. Τέτοιο φιλότιμο, σαν αυτό που ζήσαμε στο τιμόνι των Datsun Bluebird, VW Jetta και Mercedes 240 D, δεν έχουν ούτε τα σύγχρονα, τα αεροδυναμικά και τα μαγκιόρικα ταξί.

Γιατί, ποιο καινούργιο αμάξι θα μπορούσε να φτάσει τα 4,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα που έφτασε η 240 D του Θεσσαλονικού ταξιτζή Γρηγόρη Σαχινίδη; Ο συνάδελφος Γρηγόρης, που δυστυχώς δεν είχα μέχρι σήμερα την ευκαιρία να γνωρίσω, αγόρασε την 240 D το 1981 "μεταχείρω" από Γερμανία, μοντέλο 1976 με 220.000 κοντερίσια χιλιόμετρα. Και από τότε, τρεις ντιζελούμπες – μοτέρια ντε – εναλλάσσονταν με τη σειρά κάτω από το καπό της 240, κάνοντας γενική επισκευή κάθε φορά που ξεβολεύονταν από εκεί. Πολύ θα ήθελα να μάθω αν η C 200 CDI, η αεροδυναμικά που πήρε τότε για δώρο από τη Μερσεντές ο Γρηγόρης, υπάρχει ακόμα.

Αν μπορούσα, αν είχα τα φράγκα, θα γούσταρα να πεταχτώ μέχρι το μουσείο της Μερσεντές για να χαζέψω τον μπλε θρύλο, το ελληνικό ταξί που μέχρι το 2004 που μπήκε στο μουσείο και για 28 ολόκληρα χρονάκια, έσβηνε μόνο στα βενζινάδικα και στο συνεργείο για service. Να δω την ταλαιπωρημένη λαμαρίνα, το τυχερό πέταλο στη μάσκα, το καπέλο με την επιγραφή “ΩΜΕΓΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ” και τα αυτοκόλλητα “πάμε fena” στις πόρτες.
Θα ήθελα να δω και τα ελληνικά σημαιάκια που ο Γρηγόρης φόραγε στα εμπρός φτερά της 240, αλλά οι Γερμαναράδες τα έβγαλαν. Δεν πειράζει όμως, γιατί η “ταξάρα μας” έχει τα χρώματα της γαλλανόλευκης, έτσι, για να μπαίνει στο μάτι των Γερμαναράδων που τόσο μας παιδεύουν – και αυτοί – σήμερα…