Σαν τον Βάτανεν! Και δεν είναι κοπλιμέντο

Γιατί Γιάρι μου δεν έχει μείνει και κανένας άλλος στο WRC, ούτε και έχει εμφανιστεί κάποιος ταλαντούχος την τελευταία δεκαετία. Από τότε που σας πήρε τον αέρα ο Λεμπ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, οι πρωταθλητές μιλάνε τη γαλλική. Ντροπή μεγάλη για τους Φινλανδούς να έχουν να δουν παγκόσμιο τίτλο από την εποχή του Γκρένχολμ.

Δεν θα πω για τον Χίρβονεν, που όλο έφτανε κοντά – όταν βαριότανε ο Λεμπ – και νερό δεν έπινε και αυτό γιατί πάντα θεωρούσα ότι, ο Μίκκο υπολειπόταν ταχύτητας και ρεφλέξ σε σχέση με το δικό σου ταλέντο. Η τύχη σε ευνόησε να βρεθείς σε μια εξαιρετική ομάδα, που σε αβαντάρει από την πρώτη στιγμή. Ποτέ δεν σου φέρθηκαν, όπως είχες συνηθίσει, ως δεύτερο και καταϊδρωμένο. Στην αρχή ήξεραν ότι μέχρι να προσαρμοστείς στην ελευθερία και στα ίσα δικαιώματα, που σου παρείχαν ,θα περνούσε λίγος χρόνος, εσύ φυσικά κόντεψες να φας όλο το πρωτάθλημα μέχρι να το καταλάβεις. Τελικά πέρσι δεν κατάφερες να τερματίσεις στην τελική βαθμολογία δεύτερος, αφού σε κυνηγούσε το παρελθόν σου και το άγχος της κατσάδας μετά το λάθος. 

Κέρδισες το Ακρόπολις πέρσι και όλοι πιστεύαμε ότι θα ανακάμψεις και θα αποκτήσεις την αυτοπεποίθηση που σου έλειπε, δεν έγινε έτσι. Αν θεωρητικά η περσινή χρονιά ήταν προσαρμογής, η φετινή θα έπρεπε να είναι η δική σου σειρά να πάρεις τον τίτλο. Ο Οζιέ χορτασμένος από πέρσι είναι όντως πιο χαλαρός, εσύ όμως; Μοναδική ευκαιρία στο γερμανικό ράλλυ να τον πιάσεις στην βαθμολογία και να διεκδικήσεις τον τίτλο στα ίσια. Οι επόμενοι αγώνες στο πρωτάθλημα σου ταιριάζουν περισσότερο από ότι στο Γάλλο. Άσε που θα έδινες νίκη μέσα στο σπίτι τους, στους Γερμανούς και θα σου έστηναν άγαλμα στο Ανόβερο. Αντ’ αυτού τα έκανες πάλι θάλασσα. Βγήκες, ενώ ήσουν άνετα πρώτος. 

 

Τι έπρεπε να κάνεις;

Τι σου ζητούσαν οι θαυμαστές σου? Να κλειδώσεις το μυαλό σου, να ηρεμήσεις και να ταξιδέψεις 4 ειδικές διαδρομές μέχρι τον τερματισμό. Να μπεις στο αγωνιστικό και να κάνεις μια βόλτα μέχρι το τέλος. Μια βόλτα ήτανε και το έκανες τόσο δύσκολο, τόσο εντυπωσιακά δραματικό που κλαίνε και τα αμπελοφάσουλα στη Γερμανία.

Ο Λεμπ σε μια συνέντευξη κατά τη διάρκεια των δοκιμών του ράλλυ Ακρόπολις μου είχε πει, ότι θα είσαι ο επόμενος παγκόσμιος πρωταθλητής, εσύ και ο Οζιέ. Τον συμπατριώτη του τον πέτυχε, εσύ του ξέφυγες. Ο Λεμπ μάλιστα έλεγε με θαυμασμό ότι είχες τη μεγαλύτερη εμπειρία όλων όσων έτρεχαν εκείνη την εποχή στο πρωτάθλημα συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου. Και είχε δίκιο! Έτρεχες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, όταν αυτός ακόμα ονειρευόταν να το κάνει. 

Ήρθες τότε θυμάμαι στην Ελλάδα και μας έκανες όλους να ονειρευόμαστε για τον νέο Κάνκουνεν. Τόσο ωραία περνούσες από τις δύσκολες ειδικές του ελληνικού αγώνα. Παιδάκι ήσουν, μόλις είχες κλείσει τα 18 και οργίαζες, δείχνοντας μάλιστα και σημάδια σταθερότητας, γιατί δεν είχες κάνει σε ένα τόσο δύσκολο αγώνα σαν το Ακρόπολις, λάθη. Λάθος κάναμε μάλλον εμείς, που πιστέψαμε- ακόμα πιστεύουμε- σε μια εντυπωσιακή πορεία που ακόμα δεν έχει έρθει.

Όταν ήσουν στην Ford ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο να έχεις άγχος. Η πίεση ήταν μεγάλη στους οδηγούς και τα λάθη γινόντουσαν εύκολα. Ήταν και ο Λεμπ που χειροτέρευε την κατάσταση. Όταν έφυγε όμως ο Λεμπ θα έπρεπε να αναλάβεις εσύ. Ήταν η σειρά σου. Τι έπρεπε να κάνεις όταν ο Οζιέ έπεσε; ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕΙΣ, τίποτα άλλο. Να τερματίσεις και να πάρεις τους βαθμούς για να τον φτάσεις στη βαθμολογία. Πιστεύω ότι δεν ήσουν ποτέ ο Κάνκουνεν όπως πιστέψαμε, αλλά ο Βάτανεν και αυτό δεν είναι κομπλιμέντο. Έχεις όλα τα χαρακτηριστικά του Βάτανεν ως προς την επιπολαιότητα, όχι ως προς το ταλέντο. Τρόμαξε ο Αρης να πάρει ένα τίτλο και αυτόν με ιδιωτική ομάδα και υπεύθυνο του όλου εγχειρήματος τον δαιμόνιο Ρίτσαρντς. Τρόμαξε ο Αρης να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής, όπως τρόμαζε με τα περάσματά του τους πάντες. Τον πήρε όμως τον τίτλο. Εσύ?

Δεν σου λείπει το ταλέντο θα λέγαμε παλιά, αλλά το μυαλό. Όμως θεωρώ ότι το ταλέντο με το μυαλό πάνε πακέτο. Γιατί είσαι ένα πρόβλημα μόνος σου και αυτό γιατί δεν καταστρέφεις ένα αυτοκίνητο την ώρα της μεγάλης κόντρας, την ώρα των δέκατων του δευτερολέπτου, αλλά την ώρα της άνεσης, της ξεκούρασης, της πλάκας, την ώρα που όλα έχουν ουσιαστικά τελειώσει. Αυτό δεν το έκανε ποτέ κανένας οδηγός. ΠΟΤΕ.

Πολλοί ξεπερνούσαν τα όρια τους και εκεί πάνω άλλαζαν σχήμα στα αυτοκίνητά τους και έκαναν τους υπεύθυνους των ομάδων καρδιακούς. Όμως με σένα το εγκεφαλικό έρχεται όταν όλα έχουν πάρει το δρόμο τους και αυτό δεν είναι πλέον μια ακόμα χαριτωμενιά. Τι να πω πραγματικά δεν ξέρω, ίσως να σου ταίριαζε μια ομάδα που δεν είναι πρωταγωνίστρια, μια ομάδα που προσπαθεί να πάρει μια νίκη. Μπορεί εκεί να μην είχες πραγματικά άγχος, να μη θόλωνε το μυαλό σου και να έκανες το θαύμα. 

Να τους έκανες όλους να παραμιλάνε. Μπορεί, αν δεν σου ζητούσαν τίποτα να τα έδινες όλα. Είναι κρίμα με τόση ιστορία η μεγάλη φινλανδική σχολή να μην έχει ούτε ένα απόφοιτο που θα την κάνει ξανά περήφανη. Κρίμα....... 

 

Περισσότερα άρθρα της Πόπης, στο blog tispopis