ΡΑΛΛΥ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑΣ: Το ζήσαμε κι αυτό - η συνέχεια…

Μετά την περιήγηση μου στα παλιά αγωνιστικά λημέρια στο Vic είχε έρθει η ώρα για το προσκύνημα στην ωραιότερη και θεαματικότερη ασφάλτινη φουρκέτα του WRC. Η συγκεκριμένη φουρκέτα είχε ένα προσόν , που δεν διέθετε ούτε και διαθέτει κανένα σημείο από όλες τις ειδικές διαδρομές του κόσμου. Μπορούσες να τη δεις από όλες τις πλευρές της και αυτό γιατί διέθετε ακριβώς από πάνω της μια τεράστια γέφυρα. Απίθανα πράγματα. Σε αυτή τη φουρκέτα, τη φημισμένη σε όλο τον αγωνιστικό κόσμο, δεν υπήρχε περίπτωση να πας στην Καταλονία για το ράλλυ και να μην κάτσεις σε κάποιο σημείο της. Ήταν η ατραξιόν του αγώνα. Από την περίφημη ειδική διαδρομή La Fullaca και την απίστευτη γέφυρα της, θυμάμαι δυο τρομερά περιστατικά, πέρα από το μοναδικό της θέαμα.

 

Αναμνήσεις…

Στο σημείο αυτό, ο κόσμος πήγαινε από την προηγούμενη μέρα έστηνε τις σκηνές του ή κοιμόταν στο αυτοκίνητο για να μπορεί να έχει πρόσβαση από νωρίς σε καλά σημεία. Οι πιο έξυπνοι, έφταναν μια ή δυο ώρες πριν την εκκίνηση της ειδικής, όταν στην περιοχή γινόταν το αδιαχώρητο και η γέφυρα είχε γεμίσει κόσμο, και έκαναν το εξής μαγικό. Είχαν μαζί τους μικρές σκάλες, όπως αυτές που έχουν οι νοικοκυρές στις κουζίνες για να φτάνουν τα πάνω ράφια, έστηναν λίγο πριν περάσει το πρώτο αυτοκίνητο τη σκάλα σε όποιο σημείο της γέφυρας ήθελαν - πίσω από τον κόσμο φυσικά- ανέβαιναν στη σκάλα όταν ήταν να περάσει το αυτοκίνητο και έβλεπαν μια χαρά, χωρίς να ενοχλούν κανέναν. Θεοί? Η γέφυρα δε, γέμιζε ασφυκτικά από την μια άκρη της έως την άλλη, όπως επίσης και στο κάτω μέρος της και γύρω από τη φουρκέτα. Να σας πω εδώ, ότι η γέφυρα δεν είναι για πεζούς, αλλά είναι μέρος μεγάλου επαρχιακού, ευρείας κυκλοφορίας δρόμου, και χρησιμοποιείται ευρέως από κτηνοτρόφους και αγρότες για να κουβαλάνε με μεγάλα φορτηγά την πραμάτεια τους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του αγώνα η κυκλοφορία στη γέφυρα γινόταν κανονικά, αφού ο αγώνας περνούσε από κάτω της και ο κόσμος καθόταν στη λωρίδα ασφαλείας!

Θυμάμαι λοιπόν ένα πρωί, είμαστε στημένοι κάτω από την γέφυρα στο μέσα μέρος της φουρκέτας - εκεί επιτρεπόταν να κάθονται μόνο οι άνθρωποι των ΜΜΕ - και περιμέναμε το πρώτο πέρασμα. Η ειδική αυτή σε κάθε αγώνα μπορεί και να την έκαναν 4 φορές οι οδηγοί και με διαφορετική φορά - πότε κατηφορική και πότε ανηφορική. Ο κόσμος είχε κέφια, ο καιρός ήταν καλός και οι θεατές έκαναν διάφορα για να περάσει η ώρα. Το «κύμα» και τα «όλε» από τη μια άκρη της γέφυρας έως την άλλη είχαν εκείνο το πρωί την τιμητική τους. Όταν πέρασε το πρώτο αυτοκίνητο, ο Tommi Makinen με το Lancer του, έγινε ένας χαμός. Θα είχαν περάσει 4-5 αυτοκίνητα, ο ενθουσιασμός είχε φτάσει στα ύψη, όταν από τον κόσμο της γέφυρας ακούστηκε σαν ηχητικό κύμα να έρχεται μια φωνή. Κοίταξα πέρα προς την άκρη της γέφυρας, από όπου ερχόταν ο ήχος, που περνούσε διαδοχικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τι ήταν αυτό το «Ούιιιιι» που ακουγόταν και που ξεκίνησε από το τελευταίο σημείο της γέφυρας και εξαπλώθηκε μέχρι εκεί που καθόμαστε εμείς? Δεν θα είχα καταλάβει τίποτα, αν δεν είχα δει την ώρα που ξεκινούσε το «ούιιι» και εξαπλωνόταν, ένα φορτηγό να προηγείται του ήχου. Και μετά από μερικά δευτερόλεπτα ταυτόχρονα με την φωνή που ερχόταν, έσπαγε και η μύτη σου από την αβάσταχτη, τρομερή μυρωδιά της γουρουνίλας. Το φορτηγό μετέφερε γουρούνια και η μυρωδιά που ακολουθούσε το πέρασμά του, συντόνισε τους θεατές σε μια διαδοχική, σαν το κύμα, φωνή που ξεκίνησε από την μια άκρη της γέφυρας και κατέληξε στο τέλος της. Απίστευτο? Σκάσαμε στα γέλια μόλις συνειδητοποιήσαμε τι είχε συμβεί. Η Καταλονία είναι από τις πρώτες χώρες  στον κόσμο σε παραγωγή αλλαντικών και στην περιοχή εκτρέφεται τεράστιος αριθμός γουρουνιών. Άλλωστε τα αλλαντικά τους, δεν παίζονται και για αυτό και το χαμόν τους είναι από τις πρώτες λιχουδιές, που γεύεσαι με το που θα πατήσεις το πόδι σου στην Καταλονία.

Το δεύτερο περιστατικό που θυμάμαι είναι συγκινητικό και από αυτά που δεν ξεχνάς εύκολα όσα χρόνια και αν περάσουν. Θυμάμαι ήταν η εποχή της παντοκρατορίας των Peugeot. Τότε οι Γάλλοι έκαναν για πλάκα, κυρίως στους ασφάλτινους αγώνες 1-2-3, και μάλιστα με διαφορές που έκαναν τους αντιπάλους τους να ντρέπονται. Ο απόλυτος άρχων εκείνη τη χρονιά στην άσφαλτο ήταν ο Πανιζί, μιας και ο Ντελεκούρ είχε φύγει από την ομάδα. Στη γέφυρα τα αυτοκίνητα περνούσαν τη μια φορά κατηφόρα και την άλλη ανηφόρα. Ο Πανιζί ήταν τη δεύτερη μέρα πρώτος με 2 λεπτά και κάτι, διαφορά από τον δεύτερο και δεν τον ενοχλούσε κανένας. Τότε ήταν, που στο δεύτερο πέρασμα του, από την γέφυρα τον αγάπησα. Ο Γάλλος φτάνοντας στην κορυφή της φουρκέτας, αντί να στρίψει γυρίζει το Peugeot του, κάνει όχι ένα, αλλά τρία ντόνατς και στέλνει ταυτόχρονα τους θεατές στα ουράνια! Κόντεψε να πέσει η γέφυρα. Ο Πανιζί είχε φύγει και ακόμα οι θεατές τον επευφημούσαν. Ήταν ένα μεγάλο «σας αγαπώ» του Γάλλου προς τους θεατές. Στη συνέχεια το δικαιολόγησε στη FIA, για να μη φάει καμπάνα, σαν διόρθωση επειδή του έφυγε ό έλεγχος. Πολλοί ήταν οι οδηγοί που είχαν περάσει θεαματικά από τη φουρκέτα της γέφυρας, ο Πανιζί όμως την υπέγραψε. Όλοι όταν αναφέρονται στη γέφυρα, πάντα μιλούν με ενθουσιασμό για το πέρασμα του Γάλλου.

Η φετινή μου επίσκεψη εκεί, για ένα παράδοξο τρόπο, δεν με μελαγχόλησε. Η γέφυρα είναι το ίδιο επιβλητική και οι μνήμες από τα περάσματα δεν έχουν σβήσει. Η Ιζαμπέλα, ο Ραμόν, ο Μανέλ που είναι από αυτά τα μέρη αντίθετα μελαγχολούν και αναπολούν τις παλιές καλές μέρες. Για μένα ήταν το πιο εντυπωσιακό σημείο από όλες τις ειδικές, που έχω δει σε όλο το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλλυ και τη σκέφτομαι με συγκίνηση. Υπάρχουν και αλλού και σε άλλα ράλλυ ωραία περάσματα, μόνο που στη γέφυρα το θέαμα ήταν υποχρεωτικό. Όταν ο αγώνας κατέβηκε από τη Llioret de Mar στο Salou οι θεατές το ακολούθησαν. Εξακολουθούν να πηγαίνουν κατά χιλιάδες στις ειδικές και το σπορ να έχει την τιμητική του στην Καταλονία. Ο αγώνας είναι θεαματικός και γρήγορος, όμως αν με ρωτήσετε, δεν έχω να σας προτείνω ένα σημείο που θα δείτε και θα το θυμάστε μια ζωή, όπως η ειδική διαδρομή La Fullaca με την περίφημη γέφυρα. Όπως όλα τα ράλλυ έτσι και το Καταλονίας έχασε ένα σημείο σταθμό που το χαρακτήριζε. Τώρα όποια φωτογραφία και να δείτε ή βίντεο από τον αγώνα μπορεί και να μην καταλάβετε ότι είναι στην Ισπανία πέρα από τις σημαίες των θεατών που προσδιορίζουν τον τόπο.

Βέβαια οι Καταλανοί οργανωτές δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για τον αγώνα και αυτή τη στιγμή είναι μόνιμοι στο παγκόσμιο καλαντάρι. Φέτος μάλιστα για να γιορτάσουν τα 50 τους χρόνια έκαναν μια ειδική διαδρομή στο κέντρο της Βαρκελώνης και μια επαναλαμβανόμενη ειδική 50 χιλιομέτρων τη δεύτερη μέρα του αγώνα.

 

Barcelona

Η Υπερειδική τους, που έγινε το βράδυ της Πέμπτης μετά την εκκίνηση, ήταν πανέμορφη. Φυσικά οργανώθηκε σε ένα από τα καλύτερα σημεία της Βαρκελώνης στο χώρο μπροστά από το τεράστιο εκθεσιακό τους κέντρο. Απίθανο μέρος, απίστευτη οργάνωση. Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς το απόγευμα και έφυγε όταν πέρασε και το τελευταίο πλήρωμα. Την παράσταση έκλεψαν τα παλιά αγωνιστικά, που άνοιξαν το χορό της υπερειδικής και ο Κεν Μπλοκ που δεν ίσιωσε ποτέ - πήρε και κάτι μπάρες μαζί του παραμάσχαλα.

Δεν γίνεται όμως, όσο καλή όσο εντυπωσιακή και να ήταν η υπερειδική στη Βαρκελώνη, να μη μας πίκραινε. Η πίκρα, όσο το Ακρόπολις είναι εκτός WRC, δεν φεύγει, σε όποιο ράλλυ και να βρεθώ. Σκεπτόμουν ότι οι Καταλανοί γιόρταζαν τα 50 χρόνια αγώνα. Τι να μας πουν από τη ζωή τους? Τι? Πάνε χρόνια που το Ακρόπολις έκλεισε μισό αιώνα ιστορίας - κάτι που λίγα ράλλυ το έχουν καταφέρει. Φέτος θα γιορτάζαμε τα 60, αλλά βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Στην Καταλονία που ήμουν, όποιον και να ρώτησα το ίδιο πράγμα μου είπε:  «Μας λείπει το Ακρόπολις, είναι ένας αγώνας που θέλαμε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα». Ας το καταλάβουμε και ας κάτσουμε κάτω να δούμε πως θα επαναφέρουμε τον εθνικό μας αγώνα στο WRC, διότι είναι κρίμα και άδικο, ένας τόσο καλός αγώνας να χάνεται από γελοία λάθη και από οικονομικούς λόγους - αν είναι ποτέ δυνατόν ένα παγκόσμιο γεγονός να μη μπορεί να βρει πόρους.

Με αυτές τις σκέψεις και χορτάτη από τα γκάζια της υπερειδικής κατηφόρισα προς το Salou… Ψέματα. Ήμουν στη Βαρκελώνη και δεν θα την τιμούσα; Έτσι λοιπόν δείπνισα σε ένα από τα εστιατόρια της νέας μεσαιωνικής πτέρυγας της Βαρκελώνης. Ναι στη Βαρκελώνη κάθε μέρα φτιάχνουν και κάτι καινούργιο. Αυτή την εποχή έχουν ανακαλύψει τη νέα μεσαιωνική πτέρυγα, όπως και την αξία του ποδήλατου, ως μέσο μεταφοράς και προσέγγισης τουριστών. Έτσι έχουν ξεκινήσει και ενώνουν γειτονιές με ποδηλατόδρομο και εκεί που δεν είχαν καθόλου ποδηλάτες, έχει γεμίσει η Βαρκελώνη ποδήλατα. Μη ξανακούσω κανένα να λέει ότι είμαστε ίδιοι με τους Ισπανούς διότι θα το εκλάβω τουλάχιστον ως ανέκδοτο. Με γεμάτο στομάχι και εικόνες έφυγα για την Ταραγόνα. Ο αγώνας ουσιαστικά ξεκινούσε την επόμενη μέρα και ήδη είχα μελαγχολήσει.

Συνεχίζεται…

 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΡΑΛΛΥ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑΣ: Το ζήσαμε κι αυτό

 

Φωτογραφίες: R. Skentzou, Anna Sole Genesca