Μου λείπει το Ράλλυ Ακρόπολις ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Για να σας εξηγήσω πριν παρεξηγηθώ. Μου λείπει το Ακρόπολις με το που μπαίνει η Άνοιξη. Μου λείπουν τα “πρώτα χελιδόνια” - έτσι έλεγα τα πρώτα τεστ τέτοιο καιρό πριν το επίσημο ξεκίνημα του αγώνα. Μου λείπει η εποχή του Σάινθ, του Κάνκουνεν, του Έρικσον, του ΜακΡέι, του Οριόλ, του Ντελεκούρ…

Μου λείπει η εποχή που τέτοιες μέρες ψάχναμε να βρούμε που θα πηγαίνει ο αγώνας για να οργανώσουμε τους χάρτες μας. Να βρούμε τις κοπάνες μας. «Εκεί θα τα δούμε όλα, εκεί δεν προλαβαίνουμε παρά μόνο τους 10 πρώτους για να είμαστε στην ώρα μας στην επόμενη ειδική…» Είχαμε και εμείς αγώνα και το δικό μας τρέξιμο τέτοιες μέρες. Ήταν το δικό μας Πάσχα με όλη τη ιεροτελεστία και όλες τις τιμές.

Μου λείπει το Ακρόπολις, ακόμα και η πίκρα σε κάθε εκκίνηση του. Πάντα με θυμάμαι μελαγχολική… πάντα σε κάθε εκκίνηση. Θυμάμαι με είχαν ρωτήσει κάποτε «Γιατί μελαγχολείς; Γιατί δεν χαίρεσαι;» Είναι η αρχή του τέλους τους έλεγα. ΓΙ’ ΑΥΤΟ!

Έπρεπε ο αγώνας να κρατούσε 10 μέρες… Τα έλεγα αυτά, ενώ είχαμε 25 ειδικές κάθε μέρα και γεμάτες 3 μέρες αγώνα – από το πρωί μέχρι το βράδυ στο πόδι.

Μου λείπει το Ακρόπολις, όμως όχι αυτό το χάλι των τελευταίων χρόνων. Όχι ότι δεν θα το ήθελα. Όχι! Αλλά οι καλές αναμνήσεις είναι πιο πίσω… Πριν το Λουτράκι... Πριν το ΟΑΚΑ… Πριν τον Λεμπ…

Είναι τότε που πήγαινες στα “καλά σημεία”, τα θεαματικά και δεν είχε 300 βιπάτους με τέντες και ψυγεία για τα παγωμένα redbulls. Είναι τότε που στα άλματα δεν είχε φουσκωτά μπαλόνια να μπουν ντε και καλά στη φωτογραφία του αγώνα και να χαλάσουν και την τελευταία αισθητική μας άποψη για το σπορ. Είναι εκεί που στο άλμα ή στην φουρκέτα έβλεπες το φόντο να είναι κόσμος ή σκονισμένος κόσμος ή ουρανός και κόσμος…

Οι ειδικές στο Ακρόπολις, εκεί που είναι τα “καλά σημεία”, εκεί που είναι το θέαμα μου θυμίζουν την θλίψη μου, όταν πήγα μετά από πολλά χρόνια στη Σαντορίνη. Θλίψη και σοκ ταυτόχρονα… Δεν μπορούσα να θυμώσω, επισκέπτης ήμουν. Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που ετοιμαζόμουν με μεγάλη χαρά να ξαναπάω στη Σαντορίνη - ένα από τα αγαπημένα μου νησιά - και βρέθηκα (ακόμα και στην Κόκκινη παραλία πέρα στο Ακρωτήρι) ανάμεσα σε χιλιάδες κακόγουστες ομπρέλες. Ομπρέλες παντού. Μα δεν το καταλάβαιναν ότι την έκαναν άσκημη, ότι χαλούσαν την άγρια ομορφιά της;

Την ίδια γεύση από πικρίλα είχα όταν πήγα να δω το άλμα και έπεσα πάνω στη διαφημιστική, πλαστική, φουσκωτή “γέφυρα - μπαλόνι”. Γι’ αυτό σας λέω, επιθυμώ, μου λείπει το “άλλο” Ακρόπολις, αυτό που έσπασε το παρμπρίζ του Subaru ο Κόλιν και κάθισε στην αφετηρία της ειδικής χωρίς να ξεκινά…

Μου λείπει το Ακρόπολις που ο νεαρός τότε Σολμπεργκ πήρε το ΟΚ από τον Γουίλσον και την τελευταία μέρα πήγαινε όσο πάει και παραπάνω από το όσο πάει, ενώ ο Σάινθ και ο ΜακΡέι έκαναν λάθος υπολογισμό λίγο πριν το φλάινγκ της ειδικής…

Μου λείπει εκείνο το Ακρόπολις που τρέχαμε στις απλές με ένα χάρτη της συμφοράς, με τη Ρόζα στα πηδάλια του σακατεμένου κόκκινου Datsun του Κοκκίνη και όλο το χωριό σηκωνόταν στο πόδι φωνάζοντας, γιατί με τέτοια όψη που είχε το στραπατσαρισμένο - από τη Lancia του Μπιαζιόν παρακαλώ - Datsun, πίστευαν ότι ήταν αγωνιστικό…

Μου λείπει το Ακρόπολις που με το ολοκαίνουργιο Ρενουδάκι της η Ρόζα έδωσε σχεδόν το μισό για ανταλλακτικά, για τις ανάγκες του αγωνιστικού του Σώτου και τρέχαμε χωρίς πίσω τζάμι… Είχαμε βάλει πλαστική σακούλα – αυτές που βάζουν για να μην φάει τα παλτά και τα χαλιά ο σκώρος…

Μου λείπει το Ακρόπολις που συμμετείχα και εγώ… Μου λείπει το Ακρόπολις, που έκανα από απλή σε απλή, για να βρεθώ στο καλύτερο – έτσι πίστευα- κομμάτι που θα περνούσαν οι θεοί. Μου λείπει το Ακρόπολις κάθε τέτοια εποχή. Μου λείπει το Ακρόπολις με το που μπαίνει η Άνοιξη.

Μου λείπουν τα “πρώτα χελιδόνια”, έτσι έλεγα τα πρώτα τεστ τέτοιο καιρό πριν το επίσημο ξεκίνημα του αγώνα. Μου λείπει η εποχή του Σάινθ, του Κάνκουνεν, του Έρικσον, του ΜακΡέι, του Οριόλ, του Ντελεκούρ… Μου λείπει ακόμα και η μελαγχολία της εκκίνησης… ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ.

Το χάσαμε και ακόμα προσωπικά δεν ξέρω τι “έπαιξε”. Να υποθέσω μόνο μπορώ ότι, ο αετός ήταν καρδερίνα, που κάνει το παγώνι; Δεν με νοιάζει. Δεν το ψάχνω. Απλά, κάθε τέτοια εποχή μου λείπει το Ακρόπολις.

Περισσότερα άρθρα της Πόπης, στο blog tispopis