Sir John Egan: Η δύναμη του ενός!

Τον Απρίλιο του 1980 ο John Egan ανέβηκε στη θέση του «chief executive» στη Jaguar. Και μπορεί η θέση του γενικού διευθυντή να ακούγεται όμορφα, αλλά εκείνες τις ημέρες κανείς δεν ήθελε να είναι επικεφαλής της Jaguar. Τα προβλήματα της εταιρείας ήταν περισσότερα από τους κόκκους της άμμου και η καρέκλα που κάθισε ο Egan ήταν… ηλεκτρική, καθώς η British Leyland που ήλεγχε τις μετοχές της ήθελε να της βάλει λουκέτο. Ο Egan όμως, όχι μόνο κατάφερε να σώσει την Jaguar, αλλά της έδωσε νέα πνοή και νέα εικόνα. Μάλιστα χρόνια μετά θα περιγράψει γλαφυρά ότι η επιτυχία του αυτή κόστισε μόλις τέσσερις πένες για κάθε αυτοκίνητο!

Η Jaguar βρισκόταν σε πραγματική κρίση όταν ο Egan εγκαταστάθηκε στα κεντρικά. Δεν έχανε μόνο χρήματα, αλλά υπήρχε μια γενικότερη μιζέρια και ηττοπάθεια μετά από τα συνεχείς απεργίες που πραγματικά είχαν διαλύσει όλη τη βρετανική βιομηχανία κατά τη δεκαετία του ’70. Και σαν να μην έφταναν αυτά, το αυτοκίνητο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, που δεν ήταν άλλο από την XJ6, ήταν ηλικίας… δώδεκα ετών.

 

Η διαδρομή

Ο Egan ανήκε στην οικογένεια της British Leyland στην οποία είχε αρχίσει να εργάζεται από το 1971, αλλά πέντε χρόνια αργότερα ακούμπησε την παραίτησή του στο γραφείο του και αποχώρησε μην μπορώντας να αντέξει το ασφυκτικά συντηρητικό περιβάλλον. Όμως όταν τα ηνία θα αναλάβει ο John Edwardes θα επιστρέψει.

Θα πρέπει πάντως να τονίσουμε ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήταν χρόνια πολύ δύσκολα για όλη την βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία και μάλιστα σε έρευνα του 1979, με ερώτημα για το: «Ποιός είναι το πιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο το Ηνωμένο Βασίλειο;», η απάντηση δεν ήταν ο Πρωθυπουργός Jim Callaghan, αλλά ο γενικός γραμματέας μεταφορών Jack Jones.

Όλη η βρετανική βιομηχανία είχε πάρει τη κάτω βόλτα, με χαμηλή παραγωγικότητα και ακόμα πιο χαμηλή ποιότητα, στοιχεία που επέφεραν με τη σειρά τους  μεγάλες καθυστερήσεις. Όλα αυτά ήταν κάτι περισσότερο από φανερά στην BL και ειδικά στη Jaguar που ήταν ο μεγαλύτερος κουβάς «χωρίς πάτο» για την εταιρεία, χάνοντας εκατομμύρια.

Τη πρώτη μέρα μάλιστα που ο Egan έφτασε στο Longbridge η υποδοχή που του επιφυλάχτηκε δεν ήταν καθόλου θερμή, ή μάλλον ήταν… πολύ θερμή, με τους εργαζόμενους σε απεργία να είναι παρατεταγμένοι στην είσοδο με τα χέρια σταυρωμένα και σκυθρωπά πρόσωπα, ενώ ακούστηκαν και κάποια συνθήματα που δεν μπορούμε να αναφέρουμε. Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του γράφει με καθαρά φλεγματικό τόνο: «Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα!» Όμως πέρα από την εχθρική στάση των εργαζομένων, για τη μέχρι τότε διεύθυνση της εταιρείας, το προσωπικό ειδικά στις γραμμές παραγωγής ήταν διατεθειμένο να «βάλει πλάτη» για να σωθεί η εταιρεία. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί την… πονούσαν.

Ο Sir John Egan, που χρίστηκε ιππότης το 1986, γεννήθηκε πρακτικά μέσα στη car business, στο Bedworth του Coventry, όπου ο πατέρας του διέθετε έκθεση αυτοκινήτων της Rootes. Από την ηλικία των 17 ετών η έκθεση είχε μετατραπεί πρακτικά σε σπίτι του και συνέχισε σπουδάζοντας μηχανικός καυσίμων στο Imperial College  του Λονδίνου. Η πρώτη του δουλειά ήταν για τη Shell στη Μέση Ανατολή πριν μεταπηδήσει στη AC Delco και πριν τελικά κάνει στάση την BL το 1971, καταλαμβάνοντας ηγετική θέση στην Unipart. Μάλιστα λέγεται ότι ήταν ο πρώτος που τόλμησε να παρουσιάσει ημερολόγιο τοίχου για τα συνεργεία με ημίγυμνα μοντέλα, κάτι που μέχρι τότε είχε τολμήσει μόνο η Pirelli!

Φτάνοντας στο Longbridge έπρεπε όχι μόνο να αλλάξει τα πάντα, αλλά και να πείσει τους εργαζόμενους για τη επιτυχία των σχεδίων του. Έπρεπε να βελτιώσει την ποιότητα, να ρίξει τις τιμές και ταυτόχρονα να παρουσιάσει νέα αυτοκίνητα, χωρίς να διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια.

Παρά λοιπόν το γεγονός ότι το αυτοκίνητο έφτασε στη παραγωγή χωρίς να έχει λύσει όλα του προβλήματα, καθώς δεν υπήρχε ούτε χρόνος ούτε χρήμα, η XJ40 ήταν τελικά η λύση σε όλα τα προβλήματα. Σύντομα η ποιότητα βελτιώθηκε, άρχισαν οι πωλήσεις στην πολύ σημαντική αγορά των Η.Π.Α. και πολύ γρήγορα, h Jaguar από το "κόκκινο" πέρασε στο "μαύρο" και το 1984 πέρασε και πάλι στον ιδιωτικό τομέα απελευθερωμένη από τον θανατηφόρο κρατικό εναγκαλισμό της BL.

Όμως η μετάβαση αυτή δεν έγινε υπό τις καλύτερες συνθήκες όταν η κυβέρνηση των Τόρις πρακτικά την ξεφορτώθηκε μέσα σε μια νύχτα στην Ford, αλλά βάζοντας 1.600.000.000 λίρες στον κουμπαρά. Όχι και άσχημα για μια εταιρεία την οποία όταν την ανέλαβε ο Egan έχανε 4.000.000 λίρες το μήνα!