Παναγιώτης «Spinner» Γρηγορίου: Το όνειρο συνεχίζεται…

«Μίλησε μου, άνθρωπε, για "δεν μπορώ", για "είναι δύσκολο", για ανεκπλήρωτα όνειρα, για στερήσεις, για κόπο, για προσπάθεια, για μάχη για την ίδια σου την ζωή, για ελπίδα, για χαμόγελο, για δικαίωση και θα σου απαντήσω με τούτο: ο Spinnerakos είμαι και από χθες (18-11-2018) επίσημα Πρωταθλητής Ελλάδος Drift στην Street Legal κατηγορία για το 2018. Και όχι δεν το λέω από ψώνιο αλλά από περηφάνια. Από δικαίωση. Για ένα άπιαστο όνειρο που πολλοί χλεύασαν και εκμεταλλεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο, το οποίο έγινε πραγματικότητα με πείσμα, επιμονή και την βοήθεια σωστών ανθρώπων. Ο Spinnerakos είμαι και είμαι εδώ για να θυμίζω τη σημασία της προσπάθειας και τη δύναμη της. Πως ο καθένας μπορεί το πιο κρυφό και άπιαστο όνειρό του να το ζήσει, είτε εύκολα είτε δύσκολα. Ο Spinnerakos είμαι και σήμερα δεν θα σας μιλήσω καθόλου τώρα (αλλά σε άλλο ποστ) για το αγωνιστικό κομμάτι της προσπάθειας αυτής αλλά για το πιο ουσιαστικό για εμένα και που είναι το μήνυμα πως: Το να γίνεις από "ανίκανος" ικανός και να μετατρέψεις το "αδύνατο" σε δυνατόν, είναι δική σου επιλογή. Ο Spinnerakos είμαι και θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους είναι δίπλα μου με τον δικό του ο καθένας τρόπο και όλο τον κόσμο που στηρίζει με την αγάπη του και γουστάρει πραγματικά το #SpinnerakosDriftDream και την #Μόνο_Χέρια οδήγηση».

Το παραπάνω κείμενο, είναι από τον προσωπικό λογαριασμό στο facebook, του Παναγιώτη Γρηγορίου. Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο καθώς θεωρούμε, ότι είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να σας συστήσουμε τον Πρωταθλητή Ελλάδος Drift 2018 στην Street Legal.

 

Ποιος είναι ο Παναγιώτης Γρηγορίου;

Γεννήθηκα τον Απρίλη του 1982 στη Χαλκίδα όπου μεγάλωσα και συνεχίζω να διαμένω. Στα 13 μου χρόνια και μετά από ιατρικά λάθη σε χειρουργείο, έμεινα παραπληγικός χωρίς περιθώριο διόρθωσης ή βελτίωσης της κατάστασης. Ασχολήθηκα κατά διαστήματα με κολύμβηση, μπάσκετ, στίβο 100-200 μέτρα καθώς και bodybuilding μέχρι την ηλικία των 21 ετών. Δεν σπούδασα, έχω τελειώσει γενικό λύκειο και έχοντας κάνει πολλές και διαφορετικές εργασίες κατέληξα τα τελευταία χρόνια να εργάζομαι ως δημοτικός υπάλληλος με απόσπαση σε ΚΕΠ. Έχω διατελέσει δημοτικός σύμβουλος Χαλκίδας πριν 10 χρόνια και τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούμαι στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

 

Πώς αντέδρασαν συγγενείς και φίλοι, όταν ανακοίνωσες ότι θα λάβεις μέρος σε αγώνες drift;

Η επιθυμία μου να τρέξω σε αγώνες αυτοκινήτου δεν ήταν κάτι ξαφνικό, αλλά γεννήθηκε σχεδόν από τη στιγμή που οδήγησα το πρώτο μου αυτοκίνητο και έχοντας ήδη το «μικρόβιο» του (πρωτ)αθλητισμού από τα υπόλοιπα αθλήματα που προανέφερα. Οπότε, ήταν μια ιδέα που καλλιεργήθηκε με διάφορους τρόπους και για πολλά χρόνια μέχρι να υλοποιηθεί, περνώντας από 40 κύματα. Σε αυτό το διάστημα κάποιοι ανακουφίστηκαν αφού θα σταματούσα να βάζω κόντρες στους δρόμους και θα οδηγούσα σε ελεγχόμενο περιβάλλον με ασφάλεια και κάποιοι απλά χλεύασαν ή αδιαφόρησαν απαξιωτικά για τις προθέσεις μου. Πριν κάνω τον πρώτο μου αγώνα (και μέχρι σήμερα βέβαια) είχα την τύχη και τιμή να κάνω μαθήματα αγωνιστικής οδήγησης με το δάσκαλο Θωμά Παπαπάσχο στην Driving Academy όπου μπήκαν τα θεμέλια της ενεργής εμπλοκής μου με τον μηχανοκίνητο.

 

Γιατί αγώνες drift κι όχι κάποια άλλη μορφή αγώνων ή κάποιο άλλο άθλημα;

Το drift είναι μία από τις πιο ταχέως αναπτυσσόμενες μορφές αγώνων του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Είναι άκρως θεαματικό, τεχνικό και μπορεί να το παρακολουθήσει με το ίδιο ενδιαφέρον κάποιος, χωρίς απαραίτητα, να είναι fan του χώρου. Επίσης είναι αρκετά προσιτό καθώς με ένα low budget αυτοκίνητο μπορείς να συμμετέχεις και να ζεις την εμπειρία των αγώνων. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απίστευτη έκκριση αδρεναλίνης κατά τη διάρκεια της πλαγιολίσθησης με έκαναν να επιλέξω και να αγαπήσω το drift.

 

Πες μας δυο λόγια για τη Spinnerakos Drift Team

Αυτό είναι ένα λάθος που γίνεται, δικαιολογημένα, από τους περισσότερους. Δεν είναι Team αλλά Dream. Οπότε αυτό που έχω να παρουσιάσω είναι το όνειρο του Spinnerakou να μπορέσει να τρέξει σε αγώνες drift. Ένα όνειρο που γεννήθηκε περίπου στην ηλικία των 26 χρόνων για να φτάσω στα 33 όπου και ξεκίνησα τα πρώτα μου μαθήματα. Με πολλές στερήσεις, δυσκολίες, επιμονή, υπομονή και πείσμα μέχρι και σήμερα που καταφέρνω και ζω το όνειρο. Αυτό το όνειρο το στηρίζουν φίλοι που μπορείς να τους αποκαλέσεις ομάδα. Προτιμώ να τους αποκαλώ φίλους-παρέα-αδέρφια που μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα. Η ομάδα βέβαια, η σύσταση και η λειτουργία ομάδας, μπορεί να σε πάει ψηλά σε επαγγελματικό επίπεδο. Ίσως στο μέλλον να υπάρξει. Αλλά το όνειρο δεν θ’ αλλάξει ποτέ.

 

Ποιες οι τροποποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στο αυτοκίνητο και ποια τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεραστούν;

Κατ’ αρχάς το αυτοκίνητο με το οποίο τρέχω, το «μπλε» όπως το αποκαλώ, είναι ένα γνήσιο BMW M3 EVO SMG το οποίο είναι εντελώς stock μηχανικά, ούτε καν φίλτρο ή πρόγραμμα φοράει (επειδή το έχουν απορία αρκετοί φίλοι), παρά μόνο εξάτμιση ελευθέρας για να ακούγεται. Για το στήσιμο έχουν υπάρξει αλλαγές στο τιμόνι και στην ανάρτηση. Όσον αφορά τα συστήματα προκειμένου να γίνεται η #Μόνο_Χέρια οδήγηση, υπάρχει ένα απλό μοχλικό σύστημα γκάζι-φρένο (το κλασσικό που χρησιμοποιούμε οι περισσότεροι παραπληγικοί και στα καθημερινά μας αυτοκίνητα). Πάνω σε αυτό υπάρχει κουμπί (+) και (-) για τις αλλαγές των σχέσεων (μόνο στην ευθεία), κουμπί για το χειρόφρενο (το οποίο είναι ελληνική πατέντα ηλεκτροπνευματικό χειρόφρενο) καθώς και διακόπτης για τη χρήση του συμπλέκτη (αν και χρησιμοποιείται σπάνια λόγω αδυναμίας διαχείρισης του εγκεφάλου).

 

Ποια είναι η καλύτερη στιγμή που είχες μέχρι σήμερα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό;

Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία. Στα 3 χρόνια που αγωνίζομαι έχω πολλές και έντονες, μοναδικές θα έλεγα στιγμές. Σίγουρα ο πρώτος μου αγώνας ήταν μια απίστευτη στιγμή καθώς το όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Το πρώτο βάθρο ήταν εξίσου μαγική στιγμή και σαφώς όταν στο τέλος του αγώνα στη Σπάρτη άκουσα από τα μεγάφωνα το όνομά μου δίπλα στον τίτλο του Πρωταθλητή Ελλάδας Drift για τη Street Legal κατηγορία.

 

Ποια η δυσκολότερη στιγμή που είχες μέχρι σήμερα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό;

Η δυσκολότερη στιγμή ήταν η πρώτη φορά που τραυμάτισα πολύ το αυτοκίνητο σε αγώνα. Ήταν πέρσι στη Σάμο όπου «έσκασα» με το πίσω αριστερό μέρος του «μπλε» και αρκετά χιλιόμετρα, πάνω σε έναν από τους προστατευτικούς αμμόσακους. Ήταν αρκετά σοκαριστική η εικόνα του αυτοκινήτου χτυπημένου και είχε πληγωθεί παράλληλα και ο εγωισμός μου τόσο πολύ - και αυτό το λέω για πρώτη φορά δημόσια - που σκεφτόμουν να μην ξανατρέξω. Πήγα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και είχα πει σε δικό μου άνθρωπο, πως «αν δεν με δεις το απόγευμα στο live να συμμετέχω, σημαίνει πως σταματώ εδώ». Τελικά μου γύρισε εντελώς ανάποδα σε ψυχολογία και έφυγα από τον αγώνα με τη δεύτερη θέση και πολύ αγάπη από τους Σαμιώτες αλλά και τους συναθλητές μου.

 

Αισθάνθηκες ότι η αναπηρία, επηρεάζει ή καθορίζει την παρουσία σου, στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού;

Ένας από τους λόγους που αγαπώ το χώρο είναι η αποδοχή που εισπράττω. Πρόκειται για τον πιο φυσικό-φυσιολογικό χώρο από οποιοδήποτε άλλο τομέα της ζωής μου. Νιώθω πραγματικά άνετα και ίσος-ισάξιος με τους συναθλητές μου και τους ανθρώπους του χώρου. Δεν θέλω να πιστέψω και δεν έχω νιώσει πως υπάρχει ευνοϊκή μεταχείριση στο αγωνιστικό κομμάτι έναντι των συναθλητών μου και είναι κάτι που αν το νιώσω, πραγματικά θα αποχωρήσω. Θέλω η αναπηρία μου να επηρεάζει θετικά τους ανθρώπους του χώρου δίνοντας κίνητρο και θέληση σε όλους ώστε όλοι να γινόμαστε καλύτεροι συνολικά, σαν αθλητές και άνθρωποι.

 

Ποιους ανθρώπους θα ήθελες να ευχαριστήσεις για τη στήριξή τους στην προσπάθεια σου;

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν συντελέσει ώστε να φτάσουμε στο σήμερα. Άλλοι είναι ακόμα μαζί, άλλοι όχι. Και σαφώς όλοι όσοι θέλουν με οποιοδήποτε τρόπο να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπτυχθεί είναι ευπρόσδεκτοι. Χρωστάω τα πάντα στους δασκάλους μου Θωμά και Νικόλα Παπαπάσχο (Driving Academy) που με έμαθαν να οδηγώ.

Από ‘κει και πέρα τον κύριο Νίκο Κουτσουδάκη (Racing Star) που φροντίζει για τον αγωνιστικό εξοπλισμό, την εταιρία Πετρίσης Ελαστικά για τα άπειρα λάστιχα που έχω κάψει όλα τα χρόνια, τον Αντρέα Μιχάλη (Arms For Drifting) για το απίστευτο στήσιμο του αυτοκινήτου, την Varoutsos Motosport για τη συντήρηση και όχι μόνο του «μπλε», το Γιώργο Τρούμπα (TGWorkz), το Μιχάλη Κοντιζά, το Δημήτρη Μουζάκη (TSH Design), το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» που φρόντισαν για το «πάντρεμα» μου με την Driving Academy και είναι δίπλα μου, το Automopatras και το Sportaltv. Είτε συνεχίσουμε είτε όχι (με κάποιους ή και όλους) στο μέλλον, τους ευχαριστώ για όσα έχουν κάνει για μένα!!

Ένα ιδιαίτερο και μεγάλο ευχαριστώ στους: Κωνσταντίνο Δαλάκα, Πάνο και Νίκο Πολυχρονίδη καθώς και στον πατέρα μου για τη φυσική τους παρουσία και βοήθεια σε αγώνες και προπονήσεις!! Αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που έχει αγκαλιάσει τόσο ζεστά την #Μόνο_Χέρια οδήγηση και το #SpinnerakosDriftDream.

 

Πιστεύεις ότι χρειάζεται ν’ αλλάξει κάτι στους αγώνες drift ή γενικότερα στον ελληνικό μηχανοκίνητο αθλητισμό;

Σαφώς και υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να αλλάξουν και να βελτιωθούν σε όλους τους τομείς του μηχανοκίνητου. Όμως δεν θα αναφερθώ σε αυτά παρά μόνο σε ένα, καθώς ο λόγος είναι πως θέλω να ασχοληθώ μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι. Να μαζέψω εμπειρίες, να γίνομαι καλύτερος, να το ζω. Αυτό που με στεναχωρεί απίστευτα είναι ότι δεν διοργανώνεται διεθνής αγώνας στη χώρα μας για να μπορεί να τρέξει, ένας από τους καλύτερους Έλληνες οδηγούς drift, ο 16χρονος Σταύρος Γρύλλης καθώς δεν μπορεί να εκδώσει Ελληνική licence επειδή δεν διαθέτει ακόμα δίπλωμα οδήγησης. Για καλή του τύχη τα αδέρφια στην Κύπρο του δίνουν αυτή τη δυνατότητα και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό πραγματικά!! Όμως σκεφτείτε, πόσα νέα παιδιά που έχουν πρότυπο το Σταύρο και θέλουν να μπουν στον χώρο, αποτρέπονται εξ’ αιτίας αυτού του κενού. Το θεωρώ απλά χαζό όταν στο Ιρλανδικό πρωτάθλημα για παράδειγμα, υπάρχουν έφηβοι οι οποίοι έχουν κατακτήσει και το πρωτάθλημα της κατηγορίας Pro. Σαν να επιβεβαιώνεται η έκφραση ότι η Ελλάδα «τρώει» τα παιδιά της.

 

Ποιο μήνυμα θέλεις ν’ απευθύνεις στους αναγνώστες του GOCAR;

Τα μηνύματα αυτής της προσπάθειας είναι πολλά και με πολλούς αποδέκτες, είτε υπάρχει αναπηρία είτε όχι. Το μότο μου, "ImPossible UnAble", σημαίνει πως όλοι μας μπορούμε να κάνουμε το «αδύνατο» δυνατό και ο «ανίκανος» να γίνει ικανός. Είναι αυτό που πίστεψα πρώτα απ’ όλους εγώ και ελπίζω να το ακολουθήσουν όλοι για οποιοδήποτε τομέα της ζωής του. Είναι μια απόφαση για την αρχή της επιτυχίας.