Alessandro Zanardi: Μεγαλείο επιβίωσης

Ο Alessandro Zanardi πέρα από τα όσα πετύχει σαν αγωνιζόμενος, σαν «εικόνα» είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι στην πραγματικότητα, γιατί απλά αποτελεί πλέον ΕΜΠΝΕΥΣΗ για ζωή.

Γεννήθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας το 1966 και η αδελφή του Cristina ήταν μια πολλά υποσχόμενη κολυμβήτρια μέχρι τον θάνατό της το 1979 σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.

 

Πέτρινα χρόνια

Όπως όλοι σχεδόν οι αγωνιζόμενοι της γενιάς του ξεκίνησε από τα kart το 1980 σε ηλικία 13 ετών με τον πατέρα του ως μηχανικό. Το ταλέντο του έγινε φανερό από τη πρώτη στιγμή και σε ηλικία 21 ετών έχει πλέον πάρει τη θέση του στην Formula 3.

Ακολούθησαν επιτυχίες στην F3000 για να κάνει τελικά την εμφάνισή του το 1991 στην Formula 1 με την ομάδα της Jordan, όταν τον κάλεσαν να συμμετάσχει σε τρείς αγώνες. Μπορεί τότε να μην κατάφερε να γίνει μέλος της ομάδας, αφού ο Jordan χρειαζόταν οδηγούς που θα φέρνουν χρήματα στην ομάδα, αλλά αυτό τον έβαλε στο στόχαστρο άλλων ομάδων.

Το 1992 οδήγησε για την Minardi και μετά τον δοκίμασε η Benetton. Τελικά το 1993 θα βρεθεί δίπλα στον Johnny Herbert στην ομάδα της Lotus και μάλιστα πείρε τον πρώτο του βαθμό στο Grand Prix της Βραζιλίας. Όμως ένα ατύχημα στα δοκιμαστικά του Βέλγικού αγώνα θα τον κάνουν θεατή και θα επανέλθει την επόμενη χρονιά, μόνο μετά τον τραυματισμό του Pedro Lamy, αλλά χωρίς να καταφέρει να πάρει βαθμό.

 

MadeinUSA

Η αγωνιστική του τύχη άλλαξε το 1996 όταν μετακόμισε στις Η.Π.Α. στην ομάδα του Ganassi για να λάβει μέρος στους αγώνες CART, ή Champ Car. Η αλλαγή αυτή φαίνεται ότι τον μετάλλαξε από ένα «επίσης αγωνιζόμενο» σε ένα πρωταθλητή από τη μια στιγμή στην άλλη. Στο δεύτερο μόλις αγώνα του θα πάρει την pole (και ακόμα τέσσερις) και θα κερδίσει τρεις αγώνες στη πρώτη του μόλις χρονιά και τα επόμενα δύο χρόνια, το 1997 και 1998 δηλαδή θα στεφτεί διαδοχικά πρωταθλητής! Τα επινίκια «donuts» του Zanardi θα περάσουν στην ιστορία, όπως και η νίκη του στο Long Beach το 1998, όταν θα κερδίσει τον αγώνα από την τελευταία θέση στην εκκίνηση!

 

Επιστροφή & τραγωδία

Το 1999 έχοντας πλέον καταξιωθεί θα επιστρέψει και πάλι στην Formula 1, αυτή τη φορά με την ομάδα του Frank Williams, αλλά ήταν και πάλι μια χρονιά χωρίς βαθμούς και το συμβόλαιο λύθηκε κοινή συναίνεση για να επιστρέψει και πάλι στην Αμερική το 2001.

Όμως το τέλος της αγωνιστικής καριέρας, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, θα τελείωση στη πίστα του Eurospeedway στο Lausitz, λίγο έξω από το Βερολίνο. Ήταν επικεφαλής του αγώνα, αλλά μετά από ένα pit-stop, με κρύα ελαστικά θα επιταχύνει κατά την έξοδο και θα βρεθεί στη γραμμή του Patrick Carpentier. Αυτός θα τον αποφύγει, αλλά ο Alex Tagliani χωρίς ορατότητα θα εμβολίσει το αυτοκίνητο του Zanardi σε ένα από τα πιο φρικιαστικά ατυχήματα που έχουν ποτέ αποτυπωθεί στον φακό. Το αυτοκίνητο του Zanardi κυριολεκτικά θα κοπεί στη μέση πίσω από τους εμπρός τροχούς, με αποτέλεσμα να χάσει και τα δύο εμπρός του πόδια, το ένα στο γόνατο και το άλλο ακόμα πιο ψηλά. Το πώς σώθηκε τελικά ήταν ένα θαύμα, έχοντας χάσει τα τρία/τέταρτα του αίματός του!

 

Η ζωή μετά

Μέχρι εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Αλέξανδρος είχε μια καλή και ενδιαφέρουσα αγωνιστική καριέρα με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Όμως τώρα πλέον ήταν… μισός άνθρωπος! Πως θα τη ζούσε την υπόλοιπη ζωή του (γιατί αγωνιστική ποιος το φαντάζονταν) , μισή; Και εδώ ακριβώς μπαίνει ο παράγοντας ΜΕΓΑΛΕΙΟ. Η ανθρώπινη δύναμη για επιβίωση. Ένα σώμα κυριολεκτικά «πτώμα», μετά από τρείς ανακοπές όλων των λειτουργιών του και με ελάχιστο αίμα να κυλά στις φλέβες του, θα προτιμούσες να τον ξεγράψεις. Όμως όπως λένε, τίποτα δεν τελειώνει… πριν τελειώσει! Ο Αλέξανδρος δεν είχε τελειώσει, δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. 

Το 2005 θα κερδίσει το Italian Touring Car Championship με όλα τα χειριστήρια στα χέρια, αλλά ακόμα και αυτό ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου της συνολικής του προσπάθειας.

Θα συνεχίσει τους αγώνες στην αγωνιστική ποδηλασία, λαμβάνοντας μέρος στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, στους οποίους θα κερδίσει δύο χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο!