IKA Torino: Αργεντίνικο τάνγκο

Γιατί στην Αργεντινή είναι τόσο περήφανοι για ένα αυτοκίνητο που δεν είναι τίποτα άλλο από made in USA μηχανικά μέρη, επενδεδυμένα σε ιταλικό κουστούμι;

Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Η Industrias Kaiser Argentina SA από την Cordoba που είχε ιδρυθεί το 1955 κατασκεύαζε τα ξεπερασμένα Carabela, Bergantin και Rambler, κατόπιν αδείας και με τη βοήθεια του καθεστώτος του Περόν, που βοηθούσε με οικονομικές ενέσεις, ώστε η Αργεντινή να παραμείνει στον χάρτη των χωρών με αυτοκινητοβιομηχανία. Όμως τα σχεδόν τοπικά αυτά αυτοκίνητα, ξεπερασμένα όπως ήταν, άρχισαν να χάνουν έδαφος μπροστά στον συναγωνισμό των εισαγώμενων με τα Ford Falcon και Chevrolet 400 να μονοπωλούν σχεδόν τις πωλήσεις. Έτσι στις αρχές του ’60, ο τότε πρόεδρος της Ι.Κ.Α. James McCloud αποφάσισε να σχεδιάσει ένα νέο αυτοκίνητο και μάλιστα σύμβουλος εξέλιξης ήταν ο ίδιος ο πεντάκης Παγκόσμιος Πρωταθλητής της Formula 1, o Juan Manuel Fangio, ο οποίος είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ασχολιόταν με το προσωπικό του dealership της Mercedes-Benz στη πόλη του, το Balcarce.

 

Ράβε-ξήλωνε

Η αρχική σχεδίαση της καρότσας βασίζονταν στο Rambler American του 1963, αλλά οι μετατροπές που είχε υποστεί το πλαίσιο ήταν πολλές ώστε να εκμοντερνιστεί. Πιο σημαντική από όλες ήταν η αναβάθμιση της πίσω αναρτησης. Τα ημιελειπτικά φύλα σούστας πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων και αντικαταστάθηκαν από την ανάρτηση του Rambler Classic, η οποία ήταν πολύ πιο μοντέρνα αποτελούμενη από τέσσερις βραχίονες, που πρόσφεραν πολύ καλύτερη στήριξη στον άκαμπτο άξονα. Επίσης εμπρός υπήρχαν διπλά ψαλίδια με δισκόφρενα που επέτρεπαν στο αυτοκίνητο και να… σταματά!

Το ράβε-ξήλωνε συνεχίστηκε με το εμπρός και το πίσω μέρος να προέρχονται από το American του 1964, ενώ δουλειά έγινε και στην ενίσχυση της καρότσας, ώστε να αντεπεξέλθει στους χωματόδρομους στης Αργεντινής.

Αισθητικά πάλι το τοπικό αγοραστικό κοινό δεν έτρεφε και την καλύτερη ιδέα για την εισαγώμενη αμερικάνικη σχεδίαση και πάντα προτιμούσε γραμμές που έρχονταν από την Ευρώπη. Φυσικό ήταν λοιπόν ο McCloud να παρακάμψει το σχεδιαστικό τμήμα της AMC (βλέπε Richard Teague) και να αναθέσει τη σχεδίαση στον Pininfarina, χάρη βέβαια στη σχέση και τις επαφές που είχε ο Fangio με τον Battista.

Ο McCloud με τον θρύλο της F1 ταξίδεψαν στo Tορίνο της Ιταλίας το 1964 και συμφωνήθηκε να γίνει εξέλιξη τριών ετών έναντι του ποσού των 50.000 δολαρίων, ενώ ο Pininfarina θα πληρώνονταν και 3% επί των πωλήσεων. Μια και ήταν μάλιστα στην Ευρώπη επισκέφτηκαν και την ZF, με την οποία συμφώνησαν να προμηθεύονται τα χειροκίνητα κιβώτια ταχυτήτων.

 

Proyecto Vehiculo X

Το design studio από το Torino άρχισε αμέσως τη σχεδίαση του «Proyecto Vehiculo X» και του έδωσε καθαρές γραμμές που θύμιζαν πάντως Glas και Fiat 2300. Μια απλή και λειτουργική σχεδίαση που ακολουθήθηκε και στο εσωτερικό.

Ο κινητήρας ήταν και αυτός προιόν δημιουργικής λογικής. Εξελίχτηκε από τον εξακύλινδρο των 3,7 λίτων που φορούσαν τα Jeep Gladiator και Wagoneer 4X4, αλλά τώρα η κεφαλή ήταν σχεδιασμένη στην Αργεντινή και διέθετε εκκεντροφόρο επικεφαλής. Αυτό και από μόνο του ήταν ικανό να ανεβάσει την απόδοση από τους 117 ίππους στους 215, με την βοήθεια βέβαια τριών διπλών Weber! Όμως ο κινητήρας δεν μπορούσε να ανεβάσει στροφές και έπασχε από κραδασμούς. Έτσι το 1973 σχεδιάστηκε και νέο μπλοκ, που τώρα διέθετε επτά έδρανα βάσης! Αυτό και αν ήταν επανάσταση.

Παρά τα δάνεια πάντως σε μηχανικά μέρη, το ονομαζόμενο πλέον Torino (γιατί άραγε;) διαφημίστηκε ως «Designed and build in Argentina» (Σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στην Αργεντινή) και αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να γίνει μια μεγάλη εμπορική επιτυχία.

Η παραγωγή του άρχισε το 1966 και η επίσημη παρουσίασή του έγινε (που αλλού) στη πίστα Iriarte του Buenos Aires, με τον Fangio να «κάνει βόλτες» τους δημοσιογράφους. Αυτό και αν ήταν εμπειρία!

 

Αγωνιστικά

Παραδοσιακά η Ford και η Chevrolet μονοπωλούσαν τις αγωνιστικές δάφνες στην Αργεντινή, αλλά αυτό διεκόπη όταν το Torino κέρδισε το Grand Premio Internacional de Turismo στο τοπικό πρωτάθλημα, μήκους 3.307 χιλιομέτρων. Μάλιστα, η κυριαρχία του έγινε πλήρης με τον Hector Luis Gradassi να παίρνει νίκες το 1967 στο τοπικό πρωτάθλημα ταχύτητας Turismo Carretera, στο τιμόνι ενός 380W Coupe.

Όμως οι αγωνιστικές προσπάθειες της ΙΚΑ δεν σταμάτησαν εκεί. Υπό τον McCloud και τον Fangio έκαναν απόβαση και στην Ευρώπη και στον πιο σημαντικό αγώνα της Γηραιάς Ηπείρου. Στον αγώνα Marathon de la Route του 1969, ο οποίος ήταν διαρκείας 84 ωρών στην πιο επικίνδυνη διαδρομή, αυτή του Nurburgring! Η αγωνιστική αυτή απόβαση πήρε το όνομα «Mision Argentina» και η ομάδα αποτελείτο από τρία αυτοκίνητα βαμμένα στο λευκό με μπλέ γραμμές, που ήταν και τα χρώματα της Αργεντινής. Τα αυτοκίνητα ζύγιζαν 1.350 κιλά, οι κινητήρες απέδιδαν 290 ίππους, προετοιμασμένα από τον Oreste Berta, με φαρδιά ελαστικά, στο όριο του Group 6 και με ελεύθερες εξατμίσεις. Αυτές οι τελευταίες ήταν που δημιούργησαν πρόβλημα, λόγο θορύβου και παρά το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα αρχικά τέθηκαν επικεφαλής, αναγκάστηκαν να μπουν στα pits, όταν η αστυνομία του Adenau τα σταμάτησε για να τοποθετήσουν κάποιου είδους σιγαστήρα. Έτσι ουσιαστικά τέθηκαν εκτός συναγωνισμού και μόνο το αυτοκίνητο των Copello, Oscar Mauricio “Cacho” Franco και Alberto “Larry” Rodriguez-Larreta ανέβηκε μέχρι τη τέταρτη θέση τελικά. Και αυτό το πέτυχε έχοντας διανύσει δύο γύρους περισσότερους απίο την νικηφόρα Lancia Fulvia 1.6HF!

Μάλιστα υπάρχει μια διασκεδαστική ιστορία, κατά την οποία όταν ένα από τα αυτοκίνητα εγκατέλειψε με μηχανικό πρόβλημα, ο ίδιος ο Fangio άρχισε να δίνει συμβουλές μέσα από τον ασύρματο για την επισκευή του τραγουδώντας σε ρυθμό τάνγκο, ώστε να μην θεωρηθεί εξωτερική βοήθεια!

 

Μέχρι τέλους

Το Torino έμεινε σε παραγωγή έως το 1982, παρά το γεγονός ότι η IKA αγοράστηκε από την Renault το 1977. Συνολικά κατασκευάστηκαν περισσότερα από 99.000 Torino, κάποια από αυτά και ως Renault.