Fiat Mephistopheles: Όνομα και πράγμα

Απέδιδε 320 ίππους από ένα αεροπορικής καταγωγής κινητήρα που έφτανε τα 21,7 λίτρα! Και αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα μεγέθους, απλά να σας πούμε ότι μόνο το βολάν του κινητήρα ζύγιζε 80 κιλά! Φυσικά δεν υπήρξε η παραμικρή αμφιβολία γιατί το τέρας αυτό πήρε το όνομά του από τον ήρωα του Γκαίτε στο Φάουστ που πούλησε τη ψυχή του στο διάβολο! Τώρα γιατί είχε χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ ξύλο στην όλη κατασκευή ακόμα και σήμερα παραμένει ένα μυστήριο! Το πάτωμα είναι από ξύλο, το διαχωριστικό του κινητήρα είναι από ξύλο, το κάλυμα του κινητήρα ακουμπά πάνω σε ξύλο! Ακόμα και το πλάισιο είναι ενισχυμένο από ξύλινους δοκούς, τους οποίους ο μύθος λέει ότι προέρχονται από το υπόγειο τρένο του Λονδίνου!

Το μόνο ελαφρύ στοιχείο είναι η μάσκα από αλουμίνιο! Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά τερατώδη σε διαστάσεις, για να μην πούμε… διαβολικά!

Εσωτερικά ο χώρος είναι τεράστιος και το κιβώτιο ταχυτήτων διαθέτει τέσσερις σχέσεις όλες και όλες, χωρίς όπισθεν! Μάλιστα το κεντρικό διαφορικό κινεί τους πίσω τροχούς μέσα από αλυσίδες της Reynolds, μια για κάθε τροχό, όπως ήταν η πάγια πρακτική εκείνες τις ημέρες του 1923, αφού δεν υπήρχε η ανάλογη τεχνολογία για ημιαξόνια.

Επίσης μέσα σε αυτά τα αντριχιαστικά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι το  σύστημα λίπανσης ήταν «ολικής απώλειας» (total loss), δηλαδή το λάδι δεν ανακυκλώνονταν μέσα από μια τρόμπα λαδιού, αλλά όταν εξυπηρετούσε (!) τον σκοπό του, απλά χύνονταν στο δρόμο!  Και αυτό μια πάγια πρακτική εκείνες τις ημέρες.

 

Μέρες ηρώων

Η περίοδος του μεσοπολέμου, ήταν μια περίεργη χρονική περίοδος, ειδικά για τον δυτικό τουλάχιστον κόσμο! Μόλις είχε βγει από την κόλαση των χαρακωμάτων και των αερίων με τις επιθέσεις εναντίων πολυβόλων, ήταν η εποχή της τρελής jazz, της κοντής φούστας, της κρεπάλης, ενώ την ίδια στιγμή έβλεπαν τη Ναζιστική Γερμανία να παίρνει σάρκα και οστά. Όλοι ζούσαν σε ένα κόσμο που ήξεραν ότι κατέραιε κάτω από τα πόδια τους. Ήταν οι μέρες της υπερβολής και των ηρώων!

Φυσικά τα αγωνιστικά αυτοκίνητα εκείνες τις ημέρες δεν μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση, Η τεχνολογία, οι μηχανές γενικότερα ήταν το «νέο πράγμα», ο άνθρωπος ξαφνικά και πάλι μπορούσε να αισθάνεται λίγο από Θεός, όλα ήταν δυνατά... the sky was the limit! Το ένα τεχνολογικό επίτευγμα θα έπρεπε να ήταν πιο δυνατό και πιο εντυπωσιακό από το προηγούμενο. Το ένα ανδραγάθημα θα έπρεπε να ήταν πιο ηρωικό από το προηγούμενο!

 

Λεβιάθαν

Το αυτοκίνητο αυτό είχε μόνο ένα σκοπό, να είναι γρήγορο, όλα τα υπόλοιπα ήταν παντελώς αδιάφορα με αποτέλεσμα να είναι απόλυτα επικίνδυνο! Μην περιμένετε ότι υπήρχε κάτι σαν τιμόνι, ήταν τόσο ασαφές που λειτουργούσε μόνο στο περίπου! Όσο για τη μετάδοση, χωρίς διαφορικό και με αλυσίδες για τελική μετάδοση, απλά ποτέ δεν μπορούσε να κινηθεί στην ευθεία και όλη του η διαδρομή ήταν μια συρραφή από… γωνίες!

Προσθέστε σε αυτά και το γεγονός ότι ζύγιζε 1,78 τόνους και εύκολα καταλαβαίνετε τον προβληματικό του χαρακτήρα!

Όλα παίζονταν όχι τόσο στις απόλητες επιδόσεις, αλλά στη τρομερή ροπή, η οποία μόνο με ένα άλλο τέρας μπορεί να συγκριθεί, μόνο με τον Λεβιάθαν! Ας μην ξεχνάμε ότι η μεταλουργία, η έκχυση και η κοπή των μετάλλων ήταν ακόμα τόσο παλαιολιθική που οι μηχανικοί δεν μπορούσαν να σχεδιάσουν κινητήρες οι οποίοι θα ανέβαζαν στροφές και έτσι να αποκτήσαν ίππους. Προσπαθούσαν λοιπόν μέσα από πολλά κυβικά και τους ανάλογους αργούς ρυθμούς περιστροφής να αποκτήσουν ροπή την οποία προσπαθούσαν να μετατρέψουν σε υψηλή τελική ταχύτητα, μέσα από μακρυά κιβώτια ταχυτήτων. Με λίγα λόγια αυτό που σήμερα λέμε «άμεση ανταπόκριση» ήταν άγνωστη λέξη και πιο πολύ ταίριαζε το απελευθερωτικό «κάτσε Τούρκο να γεμίσω»! Δηλαδή ο αργόστροφος κιντήρας απλά ανέβαζε κάποιες στροφές και ο οδηγός προσπαθούσε να την κρατήσει, παίζοντας τον γενναίο και γενικά αποφεύγοντας τα φρένα, διατηρόντας την ταχύτητα που είχε αποκτήσει. Αλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπήρχαν κλειστές πίστες με στροφές εκείνες τις ημέρες. Αυτές να γεννηθούν μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο όταν τα πολλά πολεμικά αεροδρόμια θα πάρουν σύνταξη. Μέχρι τότε απλά υπήρχαν μεγάλες κυκλικές διαδρομές που οι ευθείες ενώνονταν από λίγες αναγκαίες στροφές με αγώνες σαν του LeMans, του Spa και του Avus να είναι σήμερα τα μόνα απομεινάρια εκείνων των ημερών.

 

Κινητήρας

Με συμπίεση μόλις 4,8:1, ο στρόφαλος των 100 κιλών περιστρέφεται πάνω σε γυμνές βάσεις μετάλλου με φάρδος οκτώ εκατοστών με τις ανάλογες τριβές βέβαια. Οι τεχνικοί είχαν πολλά να μάθουν ακόμα!

Και τώρα κρατηθήτε: Ο κινητήρας των 21.706 κ.εκατ. ήταν εν σειρά εξακύλινδρος (μόλις) με τέσσερις βαλβίδες, αλλά και τέσσερα μπουζΊ (!!!!) ανά κύλινδρο. Και αυτό γιατί κατά κάποιο τρόπο το καύσιμο έπρεπε να αναφλεγεί! Η απόδοσή του έφτανε τους 320 ίππους σε μόλις 1.800 σ.α.λ.

Οι αναρτήσεις ήταν και αυτές πρωτόγονες με άκαμπτο άξονα εμπρός και πίσω πάνω σε ημιελλειπτικά φύλα σούστας και ως φρένα υπήρχαν μικροσκοπικά ταμπούρα μόνο για τους πίσω τροχούς!

 

Η ιστορία του

Ο Μεφιστοφελής δεν ήταν πάντα αυτό που βλέπουμε σήμερα, δεν φορούσε πάντα τον αεροπορικό κινητήρα. Στην αρχή εμφανίστηκε με κοδικό SB4 και με τετρακύλινδρο κινητήρα 18 λίτρων και παρουσιάστηκε το 1907 από την Fiat, κατόπιν παραγγελίας του Sir George Abercromby στην όχι και πολύ χαμηλή τιμή των 2.500 λιρών. Έφτασε στη βρετανία το 1908 και με οδηγό τον Felice Nazzaro κέρδισε στο Brooklands το Motagu Cup. Η τύχη του όμως δεν ήταν καλή μαζί του και το 1922, ο κινητήρας του εξεράγει και τελικά πουλήθηκε έναντι του εξευτελιστικού ποσού των 25 λιρών!

Για το 1923 φορά τον νέο μεγάλο αεροπορικό κινητήρα, αποκτά το όνομα Μεφιστοφελής, αλλά λόγο της ιπποδύναμής του αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τα ελαστικά του τα οποία δεν άντεχαν! Περισσότερο τέρας, λιγότερο αγωνιστικό αυτοκίνητο!