Bill Vukovich: «The mad Russian» ή «Indy’s Iron Man»

Όταν η σημαία της εκκίνησης σήμανε την εκκίνηση για τον αγώνα της Ινδιανάπολις του 1953 ήταν ήδη μια ζεστή και υγρή μέρα με περισσότερυςι από 100 θεατές και 14 οδηγούς να έχουν οδηγηθεί στις πρώτες βοήθειες, με συμπτώματα αφυδάτωσης. Για να γίνουν μάλιστα τα πράγματα χειρότερα εκείνες τις ημέρες μέρος της ημικυκλικής πίστας του ψ ήταν ακόμα ντυμένο με τούβλα, τα οποία κάθε άλλο παρά άνετα ήταν για τους οδηγούς.

Εκείνη την ημέρα μόνο πέντε οδηγοί τερμάτισαν τον αγώνα χωρίς να σταματήσουν για να δροσιστούν και για να τονίσουμε ακόμα περισσότερο τη δυσκολία του αγώνα θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Carl Scarborough, ετών 38, στα μισά του αγώνα σταμάτησε ζητόντας αντικαταστάτη. Βγήκε από το αυτοκίνητο, αλλά αμέσως λυποθύμησε. Δεν κατάφεραν να τον συνεφέρουν και το ίδιο απόγευμα πέθανε από εξάντληση!

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Bill Vukovich οδήγησε τον αγώνα από την αρχή έως το πέσιμο της καρό σημαίας και στο τέλος ήταν περισσότερο από τρία λεπτά εμπρός από το δεύτερο αυτοκίνητο!  Σε κάθε pit-stop έπινε ένα ποτήτρι νερό και έβρεχε το σβέρκο του.

Με το πέσιμο της σημαίας, μετά από τέσσερις ώρες αγώνα, ήταν τέσσερα κιλά ελαφρύτερος! Όταν κατέβηκε δεν άκουγε τίποτα, η ακοή του επανήλθε μετά από μέρες! Το κέντρο της ακοής του είχε κατεβάσει τον… διακόπτη από μόνο του (!) σε μια προσπάθεια να τον βοηθήσει στην αυτοσυγκέντρωσή του!

Από τότε θα τον ακολουθούσαν ονόματα όπως: «ο τρελλός Ρώσος» ή «ο σιδερένιος άνθρωπος της Ινδιανάπολις»! Που απέκτησε την αντοχή αυτή; Όπως έλεγε ο ίδιος: «Πάνω σε ένα τρακτέρ στο Fresno της Καλιφόρνια όπου είχε γεννηθεί!

 

Νίκες, μόνο νίκες, εκτός…

Πήρε εκκίνηση τέσσερις φορές στον αγώνα της Ινδιανάπολις 500 και τον κέρδισε το 1953 και 1954 οδηγόντας το Kurtis 500A-Offenhauser για την ομάδα του Keck, ενώ άλλη μια φορά εγκατέλειψε δέκα γύρους πριν το τέλος, την ώρα ήταν στη επικεφαλής του αγώνα. Σκοτώθηκε το 1955 όταν ενεπλάκει σε μια καραμπόλα πολλών αυτοκινήτων! Από το 1951 έως το 1955 ήταν επικεφαλής του αγώνα της Ινδιανάπολις για τους 485 από τους 676 συνολικά γύρους! Τέτοιος οδηγός ήταν!

Οι γονείς του Yvoan και Mika Vucurovic ήταν μετανάστες από τη Γιουκοσλαβία, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει από τη σύνορο χώρα το 1909 και κατέληξαν στη Νότια Ντακότα, πριν μετακομίσουν στο Alemeda, απέναντι από το San Francisco. Αλλά και πάλι μετακόμισαν για να εγκατασταθούν τελικά στο Kerman, λίγο έξω από το Fresno. Εντωμεταξύ είχαν μεταλλάξει τα ονόματά τους σε John και Mildred Vukovich, αποκτόντας συνολικά οκτώ παιδιά!

 

Δύσκολα χρόνια

Το έκτο τους παιδί και τρίτο αγόρι, γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1918 και ονομάστηκε Vaso, δηλαδή Bill. Όμως η  οικογένεια χτυπήθηκε από τη Μεγάλη Κρίση, ο πατέρας δεν άντεξε την κατάσχεση του κτήματός του από τη τράπεζα και αυτοκτόνησε!

Στα 15 χρόνια του ο Bill αναγκάστηκε να εγκαταλέιψει το σχολείο και άρχισε να κάνει όποια δουλειά έβρισκε για να βοηθήσει την οικογένεια, από το να μαζεύει μπαμπάκι, μέχρι να οργώνει και να οδηγεί κάθε είδους μηχάνημα.

Το 1936 του δόθηκε, σε ηλικία 17 ετών του δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία να δουλέψει για την ομάδα του Gerhard, σαν παιδί για όλες τις δουλειές. Πολύ σύντομα όμως ο Gerhard ανακάλυψε ότι εκτός από δουλευταράς το έλεγε η καρδιά του πίσω από το τιμόνι και του εμπιστεύτηκε ένα αυτοκίνητο. Ο Vukovich τον ανατάμειψε κερδίζοντας μόλις τον πέμπτο αγώνα που συμμετείχε! έβγαλε το ψωμί του στο πρωτάθλημα sprint, για αυτοκίνητα midget, στις οβάλ πίστες πάνω στη καρβουνόσκονη, πλαγιολισθαίνοντας συνεχώς. Το 1938 κέρδισε τέσσερις αγώνες και 500 δολάρια, την επόμενη χρονιά ήταν νικητής σε δέκα αγώνες και έβαλε στη τσέπη του 1500 δολάρια.

Τον Μάιο του 1940 ήταν αρκετά πλούσιος για να παντρευτείε την Esther Schmidt και κέρδισε 16 αγώνες. Το 1941 έφτασε τις νίκες τιου στις 41, αλλά τα αγωνιστικά του σχέδια διεκόπηκαν το 1942, λόγο της εισόδου των Η.Π.Α. στο δεύτερο μεγάλο πόλεμο. Μάλιστα αν και προσφέρθηκε για τη πρώτη γραμμή δεν πέρασε τις ιατρικές εξετάσεις και έτσι περιορίστηκε στην επισκευή αρμάτων μάχης.

 

Εύκολα χρόνια

Μετά τον πόλεμο οι αγώνες πολύ γρήγορα πείραν πάνω τους και ειδικά η κατηγορία των midget, με το όνομα του Vukovich να κυριαρχεί. Το 1945 θα κερδίσει το Πρωτάθλημα URA και την επόμενη χρονιά θα πετύχει ρεκόρ νικών, φτάνοντας τις 31 (!) κερδίζοντας και πάλι τον τίτλο.

Το 1948 θα μετακομίσει στα Ford V8, για να αναβαθμιστεί στην ομάδα του Gerhard. Αμέσως άρχισε να κερδίζει και πάλι με πρώτες θέσεις στο Kokomo και Indiana το 1950, ενώ την επόμενη χρονιά με τη ομδα του Pete Salemi δεν κατάφεραι τίποτα, με ένα αυτοκίνητο που διαρκώς εγκακτέλειπε από μηχανικά προβλήματα. Όμως η αξία του είχε πλέον αναγνωριστεί και ο Haward Keke του πρόσφεραι μια θέση στην ομάδα του.

Ο original iron man μολις είχε γεννηθεί!