Ferrari Testarossa: Μεγάλες προσδοκίες

Παρουσιάστηκε στο Paris Motor Show του 1984 και αποτέλεσε μια τεράστια εμπορική επιτυχία για τη Ferrari. Όμως παρά τα πλούσια προσόντα της και τον σχεδόν υπερβολικό χαρακτήρα της, η ιστορία της δεν ήταν τόσο ένδοξη και δεν πέρασε στα βιβλία σαν μια από τις καλύτερες στιγμές των Ιταλών. Κρίμα, για το ευφάνταστο όνομα που μεταφράζεται σε «κοκκινομάλλα»! Ήταν τελικά η μόνη κοκκινομάλλα που δεν αγαπήθηκε!

 

Στο χαρτί

Ανοίγεις το τεράστιο πίσω χώρο και αποκαλύπτεται ο πραγματικός λόγος ύπαρξης του αυτοκινήτου. Δηλαδή ο κινητήρας του. Γιατί εδώ που τα λέμε, τι Ferrari θα ήταν χωρίς ένα super κινητήρα; Ένα κινητήρα μάλιστα σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Colombo. Ο στρόφαλος του επίπεδου (προσοχή ο κινητήρας είναι επίπεδος και όχι «boxer», καθώς τα σημεία έδρασης στις μπιέλες δεν είναι κοινά και έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένας V 180 μοιρών) δωδεκακύλινδρου κινητήρα βρίσκεται κατά τον διαμήκη άξονα, οι «πνεύμονες» πάνω από τους οριζόντιους κύλινδρους και οι κατακόκκινες κεφαλές (λόγο της κοκκινοκέφαλης) είναι η οπιτκή του κυριαρχεί. Τα 4.942 κ.εκατ. αποδίδουν 385 ίππους στις 6.300 σ.α.λ. με 48 βαλβίδες και τον κινητήρα ακολουθεί κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων και ελεγχόμενο διαφορικό. Όμως το κιβώτιο δεν είναι τοποθετημένο στη συνέχεια του κινητήρα, αλλά κάτω από αυτόν! Λόγος αυτής της επιλογής ήταν να μειωθεί το συνολικό μήκος, όμως αυτό δεν βοήθησε καθόλου το κέντρο βάρους που είναι ιδιαίτερα υψηλό. Το αποτέλεσμα αυτής της σχεδίασης ήταν ο μεγάλος και βαρύς κινητήρας να «παρασέρνει» το αυτοκίνητο σε υπερστροφή, πριν οι ίπποι αρχίσουν να ξεπερνούν το όριο πρόσφυσης των ελαστικών!

Οι αναρτήσεις αποτελούνται από διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς με αμορτισέρ και αντιστρεπτικές δοκούς και τα φρένα δεν θα μπορούσαν να ήταν τίποτα άλλο από τέσσερα μεγάλα αεριζόμενα δισκόφρενα 310 χιλ. Οι τροχοί τέλος είναι διαστάσεων 8Χ16 εμπρός-10Χ16 πίσω, με το βάρος στα 1.506 κιλά.

 

Στο δρόμο

Τώρα που ξεμπερδέψαμε λοιπόν με τα τεχνικά, ας ασχοληθούμε με τα προβλήματά του! Ο κινητήρας του πάντως είναι υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής. Τραβά από χαμηλά, είναι καθαρός στη λειτουργία του, ανεβάζει στροφές με τρέλα (!), ενώ σε αυτά θα πρέπει να προσθέστε και τον ήχο που μόνο ένας επίπεδος κινητήρας της Ferrari μπορεί να… τραγουδήσει! Όμως στο δρόμο το μεγάλο πλάτος της Testarossa είναι πρόβλημα και καλά θα κάνετε να μην εμπλακείτε στα στενά δρομάκια των πόλεων, ενώ δεν θα πρέπει ποτέ ξεχνάτε ότι το πίσω μέρος της είναι πολύ πιο φαρδύ από το εμπρός, φτάνοντας το απίστευτο πλάτος των 1,976 μ! Αλλά, με διαφορά το μεγαλύτερο πρόβλημα του αυτοκινήτου είναι οι μικροί τροχοί των 16 ιντσών με τα «πενητάρια» υψηλά ελαστικά που ορίζουν τα όρια πρόσφυσης. Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που το αυτοκίνητο δεν τόλμησε να κάνει την εμφάνισή του σε αγωνιστικό επίπεδο.

 

Στο μάτι

Αν θέλετε τη γνώμη μας για την αισθητική της Testarossa (όση αξία μπορεί να έχει βέβαια, αφού περί γούστου… κολοκυθόπιτα), αυτή είναι η χειρότερη σε σχεδίαση Ferrari… ever, γιατί είναι το πιο κραυγαλέο και σχεδόν ξεδιάντροπο αισθητικά αυτοκίνητο από το Maranello. Σχεδιάστηκε από τον Diego Ottina που τότε εργάζονταν για τον οίκο του Pininfarina. Οι επιφάνειες της είναι μεγάλες, επίπεδες και θα λέγαμε καθόλου ενδιαφέρουσες, ειδικά το εμπρός μέρος που είναι παντελώς αδιάφορο. Προσθέστε σε αυτό και το τεράστιο εμπρός «overhang» και οι αναλογίες του πετιούνται από το παράθυρο. Στενό εμπρός, πολύ φαρδύ πίσω, παραμένοντας δυσανάλογο από όποια γωνία και αν το δει κανείς!

Στα πλάγια οι τεράστιες εισαγωγές, που ανοίγουν μαζί με τις πόρτες, προσπαθούν να δημιουργήσουν κάποια ένταση, αλλά αυτή είναι απελπιστικά μόνη, με αποτέλεσμα να φαίνονται προκλητικές χωρίς λόγο. Για την ιστορία και μόνο να αναφέρουμε ότι στη βιβλιογραφία τις περιγράφουν ως «κόφτες αυγού»! Μάλιστα το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον μοναδικό καθρέπτη (μέχρι το 1986, οπότε και προστέθηκε δεύτερος) που εξέχει πέρα από το αυτοκίνητο, φυτρώνοντας σαν κέρατο στην εμπρός κολώνα.

Πίσω πάλι οι γραμμώσεις και η μαύρη γρίλια το μόνο που καταφέρνουν είναι να τονίζουν το τεράστιο πλάτος του αυτοκινήτου, παραμένοντας και εδώ αδιάφορο αισθητικά. Όχι, για μας η Testarossa δεν ήταν η καλύτερη σχεδιαστική στιγμή της Ferrari. Αλλά ακόμα χειρότερο είναι το εσωτερικό της, που θυμίζει έντονα Fiat και είναι παντελώς συμβατικό! Κρίμα γιατί το αυτοκίνητο που ανατικατέστησε ήταν η εκπληκτική BB512i και την ακολούθησε η 550 Maranello!

Βέβαια δεν παύει να είναι ένα «δραματικό» σε αισθητική αυτοκίνητο, αλλά όχι μια ισορροπημένη και όμορφη σχεδίαση. Μάλιστα θα λέγαμε ότι το αυτοκίνητο όταν είναι σε κίνηση, δείχνει πολύ καλύτερο από όταν είναι σταματημένο.

Όμως μέχρι εκεί!