57ο Targa Florio 1973: Ο τελευταίος πραγματικός αγώνας

Ανάμεσα στο Buonfornello και τη πόλη της Cerda, ο Ν120 είναι ένας σχετικά στενός δρόμος που ανηφορίζει και κατηφορίζει τις σικελικές πλαγιές. Είναι ένας ήσυχος δρόμος, μάλλον καλύτερα ήταν ένας ήσυχος δρόμος. Γιατί τώρα οι πλαγιές έτρεμαν και βούιζαν. Δεν ήταν σεισμός, ήταν η Ferrari 312P με τον Jacky Ickx στο τιμόνι, εμπρός από τον επίπεδο δωδεκακύλινδρο κινητήρα που ούρλιαζε υστερικά στη πλάτη του. Τι ζήταγε εκεί ανάμεσα στα «πενατακοσαράκια» των τοπικών που μετέφεραν την οικογένεια! Ήταν μια τρέλα που έπρεπε να σταματήσει.

Το 1973 ήταν η τελευταία χρονιά που θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Από την επόμενη χρονιά ο αγώνας του Targa Florio δεν θα αναγράφονταν πλέον στο αγωνιστικό ημερολόγιο, για το πρωτάθλημα των sports car. Η διαδρομή στο Piccolo Madonie είχε χαρακτηρίσει σαν πολύ επικίνδυνη για να ζήσει! Ήταν η τελευταία επίσημη πράξη για ένα αγώνα που είχε αρχίσει το 1906! Ήταν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, μιας ηρωικής εποχής!

Εκείνες τις ημέρες τα δοκιμαστικά γίνονταν με ανοιχτούς δρόμους και το να βρεθείς φάτσα-φάτσα με μια Ferrari που χρησιμοποιούσε όλο το δρόμο (που έτσι και αλλιώς δεν ήταν και πολύ φαρδύς) δεν ήταν κάτι που αποκλείονταν! Ο αγώνας περνούσε από το χωριό της Cefalu (από το ελληνικό «κεφάλι» φυσικά, που υπονοούσε ότι ήταν το πρώτο από τα χωριά της περιοχής - βλέπε κεφαλοχώρι) που αργότερα θα γινόταν περισσότερο γνωστό στο ευρύ κοινό από την κινηματογραφική ταινεία του Giuseppe Tornatore, που κέρδισε το Oscar για το "Σινεμά ο Παράδεισος", ή "Cinema Paradiso". Το 1973 όμως ήταν ακόμα ένα ψαροχώρι με το μόνο της αξιοθέατο τον καθεδρικό ναό, που χρονολογούνταν από τον 12^ο αιώνα.

 

Ο αγώνας

Την ημέρα του αγώνα, οι δύο Ferrari των Ickx/Redman και του τοπικού δημοφιλή ήρωα Νινο Vaccarella, που μοιράζονταν το αυτοκίνητο με τον Arturo Merzario, δεν τα πήγαν και πολύ καλά. Δεν άντεξαν ούτε μια ώρα. Ο Ickx διέλυσε το εμπρός τροχό του όταν τον… έβαλε σε ένα χαντάκι, και ο Merzario έσπασε ένα ημιαξόνιο.

Από το άλλο ιταλικό στρατόπεδο της Alfa Romeo, μόνο ένα αυτοκίνητιο πήρε εκκίνηση, αφού ο Clay Regazzoni είχε διαλύσει το δεύτερο στις ελεύθερες δοκιμές. Αλλά και οι de Adamich/ Stommelen δεν τα κατάφεραν καλύτερα. Γιατί ενώ ήταν επικεφαλής του αγώνα, έπεσαν πάνω σε ένα πιο αργό αυτοκίνητο και εγκατέλειψαν και αυτοί.

Αυτές οι εγκαταλείψεις άφησαν τον δρόμο ανοιχτό για τις τρείς Porsche RSR, με τους Muller/van Lennep να παίρνουν τη νίκη εμπρός από δύο ακόμα ίδια αυτοκίνητα τα οποία κατάφεραν να νικήσουν κατά κράτος τις Lancia Stratos των Sandro Munari και Jaen-Claud Andruet. Αυτό έγινε μετά από 11 γύρους και 792 χιλιόμετρα!

Πάντως ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να διακρίνει το «Nino» γραμμένο με κόκκινη ξεθοριαμένη (πλέον) μπογιά στους τείχους του Campofelice!