Jose Froilan Gonzalez (1922-2013)

Μια από τις πιο πραγματικές και ανθρώπινες φυσιογνωμίες στους αγώνες απεχώρησε σε ηλικία 90 ετών. Ήταν ο πρώτος οδηγός που κέρδισε αγώνα για τη Ferrari και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα όλων των εποχών, αν και η σωματική του διάπλαση κάθε άλλο παρά σε οδηγό αγώνων παρέπεμπε! Γιατί απλά ήταν τεράστιος με προγούλι!

Ο Jose Froilan Gonzalez γεννήθηκε στη περιοχή Pampas της Αργεντινής και άρχισε τους αγώνες σε ηλικία 24 ετών το 1949, αμέσως μετά το τέλος του δεύτερου μεγάλου πολέμου και όπως και ο άλλος μεγάλος αργεντινός οδηγός, ο Juan-Manuel Fangio έμαθε τη… τέχνη του στους σκονισμένους δρόμους της χώρας του. Πολύ γρήγορα απέκτησε το παρατσούκλι «the Pampas Bull» (δηλαδή ο ταύρος της Πάμπας), αλλά και το όχι πολύ χαριτωμένο «the fat head» (δηλαδή ο επιπεδοκέφαλος και στα τοπικά ο «El Cabezon»).

Το πρώτο σημαντικό αγωνιστικό βήμα το έκανε συμμετέχοντας στη Formula Libre, με Maserati 4CL του Giuseppe Farina, όπου τελικά τερμάτισε πέμπτος πίσω από τους Ascari, Fangio, Villresi και Campos. Σίγουρα μια πολύ μεγάλη επιτυχία που του άνοιξε το δρόμο για διεθνή καριέρα. Το αποτέλεσμα ήταν ο νεαρός και υπέρβαρος Jose να πάρει μια θέση στην επίσημη ομάδα της Αργεντινής και παρά το γεγονός ότι ο εξοπλισμός δεν ήταν ότι καλύτερο, αποτελούμενος από παλιές Maserati 4CL/48, ο El Cabezon στον δεύτερο μόλις αγώνα του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1 και μάλιστα μέσα στο Μονακό κατάφερε να πετύχει τον ταχύτερο γύρο (!), εμπρός από μια αρμάδα από Alfa Romeo 158 που εκείνες τις ημέρες ήταν ότι ταχύτερο. Το γεγονός ότι ο Farina τον… έβγαλε εκτός αγώνα, καθόλου δεν στέρησε κάτι από την λάμψη του! Όταν μάλιστα το 1951 με δίλιτρη Ferrari κέρδισε τους Lang, Kling και Fangio, που οδηγούσαν τις τρίλιτρες, υπερτροφοδοτούμενες Mercedes W154, όχι μία αλλά δύο φορές, ο Enzo Ferrari τον έχρησε εργοστασιακό οδηγό.

Στον πρώτο του αγώνα με τα κόκκινα αυτοκίνητα τερμάτισε δεύτερος, αλλά στο αγώνα του Silverstone έδωσε στη Ferrari την παρθενική της νίκη, κερδίζοντας μάλιστα τον Fangio! Ήταν μια επική μάχη! Μάλιστα ο Jose συνέχισε τις καλές του εμφανίσεις με μια τρίτη θέση στο German G.P., πίσω από τους Ascari και Fangio, μια δεύτερη στο Italian G.P., αλλά μια κακή επιλογή ελαστικών στο Spanish G.P. τον περιόρισε στη τρίτη θέση της τελικής βαθμολογίας, για τον πρώτο ουσιαστικά τίτλο της Formula 1.

Παρά τις επιτυχίες του με τη Ferrari, αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον Fangio στη Mercedes, κυρίως λόγο των οικονομικών προβλημάτων της ιταλικής ομάδας, αλλά ένα ατύχημα τον περιόρισε εκτός πίστας όλο το 1952, με μόνη εξαίρεση μια δεύτερη θέση στο Italian Grand Prix.

Για το 1954 θα επιστρέψει στη Ferrari και θα κερδίσει και πάλι στον αγώνα της Βρετανίας! Θα τερματίσει δεύτερος στο Nurburgring και στη Σουηδία και τρίτος στην Ιταλία, για να ανέβει τελικά στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα πίσω από τον Fangio και εμπρός από τον Hawthorn.

Επίσης πέτυχε μια νίκη στις 24 ώρες του Μαν μαζί με τον Trintignat στο κάθισμα της Ferrari 375, αλλά ακόμα ένας τραυματισμός το 1955 τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τους αγώνες στην Ευρώπη για να επιστρέψει στην Αργεντινή.

Αυτό όμως δεν το εμπόδισε από το να συμμετάσχει στον αγώνα της πατρίδας του το 1956, όπου τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Fangio, ενώ το 1956 θα επιστρέψει για ένα αγώνα στη Βρετανία με Vanwall, ενώ ο τελευταίος του αγώνας ήταν το 1957, οπότε και μοιράστηκε μια Lancia D50 με τον Alfonso de Portago.

Περιορίστηκε στη σκιά του Juan-Manuel Fangio, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν μιας «δεύτερης κατηγορίας» οδηγός! Άλλωστε όπως έλεγε ο ίδιος: «Έζησα σε μια εποχή που οι οδηγοί ήταν χοντροί και τα λάστιχα λεπτά!»