Pininfarina Modulo: Όλοι αγαπούσαν να το μισούν!

Είναι εντυπωσιακό το πως ξεχνάμε και πως κάποια σημαντικά concept cars, τα οποία πραγματικά τάραξαν τις εικόνες μας, έχουν περάσει στη λήθη! Βέβαια να πούμε ότι δεν ήταν όλα τα πρωτότυπα που αγαπήθηκαν από δημοσιογράφους και κοινό, αλλά πάλι από την άλλη κάποια από αυτά ξεχάστηκαν πολύ πιο γρήγορα από ότι θα περίμενε κανείς και σίγουρα δεν τους άξιζε μια τέτοια τύχη, αφού ήταν πολύ πιο σημαντικά για τη συνολική μετέπειτα σχεδίαση του αυτοκινήτου γενικότερα. 

Δεν θα υποστηρίξουμε ότι το Module του Pininfarina επηρέασε άμεσα τα αυτοκίνητα παραγωγής, αλλά σίγουρα άφησε τη σφραγίδα του στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και σίγουρα μας έδωσε μια εικόνα για το αύριο της ζωής μας, αν και αυτό ποτέ δεν ήρθε, έτσι τουλάχιστον όπως το φαντάστηκαν στον Pininfarina.

Άλλωστε και τα δύο άλλα παρόμοιων αισθητικών στόχων πρωτότυπα (εκείνων των ημερών) όπως τα Bertone Stratos HF Zero και Pininfarina Ferrari 512S Berlinetta Speciale δεν κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο των concept cars!

 

Model for thoughts

Μια ιδέα που αμέσως ξεχωρίζει, σε σαστίζει, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς ακόμα και σήμερα. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Σου αρέσει ή όχι, θα πρέπει να το αγαπήσεις ή να το μισήσεις; Ήταν απλά μια τολμηρή ιδέα, ή θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου. Ήταν πρακτικό, ή απλά εξώθησε τις ευθείες γραμμές και το αιχμηρό σχήμα στα άκρα της αισθητικής με αποτέλεσμα να νικηθεί τελικά από την ίδια του την υπερβολή;

Στο μουσείο του Pinifarina το Modulo (αν και πρακτικά ξεχασμένο) δεν σταματά να εκπλήσσει σήμερα με την εκκεντρικότητά του και όχι με την επιρροή του έχοντας ξεμείνει στην άλλοτε σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Πάντως σίγουρα κανείς δεν πρόκειται να πιστέψει ότι το πρωτότυπο αυτό είναι σαράντα χρόνια παλιό!

Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, από τότε που παρουσιάστηκε το αυτοκίνητο η εξέλιξη της αεροδυναμικής (εάν αυτό ήταν το κριτήριο για το αυτοκίνητο του μέλλοντος) έχει αλλάξει με πιο ήπιες μορφές διαχείρισης του αέρα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το μέλλον της αυτοκίνησης, όπως το ορίζουμε σήμερα τουλάχιστον, δεν έχει να κάνει με την ταχύτητα, αλλά με την οικονομία και τη φιλικότητα προς το περιβάλλον, δύο στοιχεία που ήταν άγνωστα εκείνες τις ημέρες της σχεδίασής του.

Πάντως το Module, ακόμα και σήμερα, αρνείται να μπει σε κάποια κατηγορία ακολουθώντας ανορθόδοξες γωνίες στη  σχεδίασή του και μάλιστα θα σας αποκαλύψουμε και ένα μυστικό για το πιο εντυπωσιακό, αλλά και ξεχασμένο πρωτότυπο που παρουσίασε ποτέ το studio του Pininfarina: Κανείς δεν το ήθελε!

 

Against all odds

Κανείς δεν το ήθελε εκτός από αυτόν που το σχεδίασε! Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Paolo Martin, έναν από τους μεγαλύτερους, αλλά και παρεξηγημένους σχεδιαστές όλων των εποχών! Ένας σχεδιαστής που θα έπρεπε να συγκαταλέγεται μαζί με τους Marcello Gandini και Giorgetto Giugiaro, σαν ένας από τους πιο αυθεντικούς και πρωτότυπους. Και όμως ελάχιστοι τoν ξέρουν και το όνομά του σπάνια αναφέρεται.

Γεννήθηκε το 1943 και άρχισε την σχεδιαστή του σταδιοδρομία στο studio του Giovanni Michelotti, πριν μετακομίσει στον Bertone το 1966 και ένα χρόνο αργότερα θα προσδεθεί στο άρμα του Pininfarina. Εκεί θα σχεδιάσει μια σειρά από πρωτότυπα που θα αφήσουν εποχή με τις ιδιαιτερότητές τους, όπως το Ferrari Dino 206 Berlinetta Competizione. Όμως σίγουρα το πιο σημαντικό «έργο» εκείνων των ημερών ήταν το Modulo. Ένα αυτοκίνητο που κανείς δεν αγάπησε, ή να το πούμε καλύτερα: «Όλοι αγαπούσαν να το μισούν!»  

Όμως ο Paolo Martin δεν καταλάβαινε από δημόσιες σχέσεις, η σχεδίαση για αυτόν είχε κάτι από την βυζαντινή αγιογραφία: «Ήταν έτσι γιατί έτσι έπρεπε»! Η όλη ιδέα μάλιστα ενός αυτοκινήτου που θα ήταν απόλυτα συμμετρικό εμπρός και πίσω δεν ήταν εκείνης της στιγμής, έχοντας ξεκινήσει από το 1967. Και επειδή ήξερε ότι κανείς δεν θα του έδινε το πράσινο φως για μια τέτοια σχεδίαση, περίμενε μέχρις ότου όλοι να φύγουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές τον Αυγούστου του 1968 και τότε μπήκε στο studio οπλισμένος με «φελιζόλ», ταινίες και κοπίδι.

Όταν επέστρεψαν από τις διακοπές το mock-up του αυτοκινήτου ήταν έτοιμο. Όμως όταν οι Renzo Carli και Sergio Pininfarina το αντίκρισαν μία και μόνο ήταν η διαταγή του: «Πάρτε το από μπροστά μας!» Απλά δεν ήταν έτοιμοι για ένα τέτοιο σοκ! Όμως ο Franco Martinengo ήρθε σε βοήθειά του και τελικά έπεισε τον Sergio ότι θα έπρεπε να του δώσει μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό, αφού η σχεδίαση εκείνες τις είχε πέσει σε τέλμα επαναλαμβάνοντας τον εαυτό της με γλυκερές καμπύλες. Τελικά ο Sergio με βαριά καρδιά άναψε το πράσινο φως και οι εργασίες για την κατασκευή του Modulo άρχισαν το 1969 πάνω σε στο νούμερο 1046 πλαίσιο της Ferrari.

Το αυτοκίνητο ντύθηκε σε μέταλλο και ήταν έτοιμο για την έκθεση στην Ελβετία. Όλη η γυάλινη οροφή… κυλούσε για να αποκαλυφθούν οι δύο θέσεις και το τιμόνι περιστρέφονταν πάνω στη βάση του! Ο κινητήρας ήταν ένας V12 με 4.993 κ.εκατ. αποδίδοντας 550 ίππους στις 8.000 σ.α.λ., αλλά αν και το αυτοκίνητο φαίνεται να κινείται σε διαφημιστικό τρέιλερ της ιαπωνικής τηλεόρασης, πρακτικά ποτέ δεν κινήθηκε με τη δική του θέληση.

Οι δημοσιογράφοι το μίσησαν, αλλά το κοινό το αποθέωσε. Εκτέθηκε μάλιστα και στην Expo 70 της Οσάκα στην Ιαπωνία!