Hudson Motor Car Company: American culture

Η Hudson έζησε από το1909 έως το 1954 και ήταν από τις ιδρυτικές αυτοκινητοβιομηχανίες στο Detroit του Michigan με την ιστορία της ουσιαστικά τελειώνει όταν το 1954 αναγκάστηκε σε ενωθεί με την Nash-Kelvinator Corporation για να δημιουργηθεί η American Motors.

Αρχικά το όνομα της Hudson προήρθε από τον Joseph L. Hudson ο οποίος ασχολιόταν με πολυκαταστήματα ρούχων και που τέθηκε επικεφαλής μιας σύμπραξης οκτώ επιχειρηματιών από το Detroit στις 20 Φεβρουαρίου του 1909. Σκοπός της εταιρείας η κατασκευή αυτοκινήτων, κάτι που έγινε πολύ γρήγορα, αφού μόλις στις 3^ης Ιουλίου του 1909 κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοκίνητό της.

Ξεκίνησε σαν μια λαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία με στόχο την κατασκευή αυτοκινήτων που δεν θα ξεπερνούσαν τα 1000 δολάρια και ο πρώτο «Twenty» ήταν ακριβώς αυτό: Ένα φτηνό αυτοκίνητο το οποίο αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο πουλώντας τη πρώτη χρονιά 4.000 αντίτυπα. Την επόμενη μάλιστα χρονιά πούλησε 4.508 αυτοκίνητα (το οποίο ήταν και το υψηλότερο νούμερο αυτοκινήτων που είχαν πουληθεί μέσα σε μία χρονιά, μέχρι εκείνη την ημέρα) και ανέβασε την εταιρεία στην 17^η θέση των Η.Π.Α. Ένα όχι μικρό κατόρθωμα για μια τόσο νέα εταιρεία, η οποία μάλιστα συνέχισε το 1911 πουλώντας 6.486 αυτοκίνητα. Στις δόξες της μάλιστα είχε καταφέρει να βάλει στο δρόμο 300.000 αυτοκίνητα (το 1929) και αναδείχτηκε σαν η τρίτη σε πωλήσεις αυτοκινητοβιομηχανία, μετά τις Ford και Chevrolet.

Η επιτυχία αυτή όμως κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν αφού τα αυτοκίνητά της ήταν εφοδιασμένα με φρένα εμπρός και πίσω (τα πίσω λειτουργούσαν μόνο στο τέλος της διαδρομής του πετάλ) μαζί με ενδεικτικές λυχνίες για τη πίεση του λαδιού και τη ηλεκτρική παροχή. Επίσης υπήρχε χειρόφρενο για το παρκάρισμα και το κιβώτιο ταχυτήτων λειτουργούσε μέσα σε «μπάνιο» λαδιού. Ο στρόφαλος μάλιστα του κινητήρα ήταν ζυγισμένος (!), με αποτέλεσμα ο εξακύλινδρος κινητήρας να μπορεί να περιστρέφεται ομαλά, χωρίς καταστροφικούς κραδασμούς.

Το 1919 παρουσιάζει τη σειρά Essex με ακόμα πιο χαμηλούς στόχους σε ότι έχει να κάνει με τη τιμή και αυτό βοήθησε σημαντικά τα νούμερα. Η επιτυχία αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 1932 οπότε και την αντικατέστησε με την Terraplane η οποία άρχισε στις 21 Ιουλίου το 1932 με κύριο πρόσωπο της διαφημιστικής καμπάνιας την Amelia Earhart.

 

1936-1942

Το 1936 ήταν η χρονιά που αναβάπτισε τα αυτοκίνητά της χρησιμοποιώντας νέες αναρτήσεις και πλούσιους εσωτερικούς χώρους. Επίσης οι κινητήρες απέκτησαν περισσότερη δύναμη αποδίδοντας από 93 ίππους έως 124 ίππους. Το 1939 μετακόμισε τον μοχλό ταχυτήτων στην κολώνα του τιμονιού ελευθερώνοντας χώρο ανάμεσα στα καθίσματα και την επόμενη χρονιά αντικατέστησε τα εμπρός ημιελλειπτικά φύλα σούστας με ελικοειδή ελατήρια. Έτσι κατάφερε και τοποθέτησε τα αμορτισέρ στο κέντρο, τα οποία ήταν τηλεσκοπικά πλέον (ακολουθώντας την  αεροπορική τεχνολογία), κάτι που έδωσε στους σχεδιαστές τη δυνατότητα να αναθεωρήσουν τη γεωμετρία της εμπρός ανάρτησης, βελτιώνοντας την αίσθηση του τιμονιού.

Αλλά δεν ήταν μόνο η τεχνολογία, ήταν και ο νέος τρόπος που έβλεπε τη σχεδίαση, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος  στη γυναίκα οδηγό. Γι’ αυτό προσέλαβε την Betty Thacher Oros το 1939, η οποία έχοντας αποφοιτήσει από το Cleveland Institute of Art και ήταν από τις καλύτερες στη βιομηχανική σχεδίαση.

 

Στον πόλεμο και μετά

Από το 1942 κατόπι διαταγής της πολιτειακής κυβέρνησης εντάχτηκε στην πολεμική προσπάθεια παράγοντας κινητήρες και ανταλλακτικά αεροπλάνων και συνέχισε κατασκευάζοντας το Ελβετικό αντιαεροπορικό πυροβόλο Oerlikon.

Η παραγωγή αυτοκινήτων άρχισε και πάλι το 1948 με το νέο «step-down» πλαίσιο το οποίο ήταν περιφερειακό και τοποθετούσε έτσι τους επιβάτες στο εσωτερικό χαμηλώνοντας το κέντρο βάρους, ενώ ταυτόχρονα ήταν και πιο ασφαλές.

Η καλή οδική συμπεριφορά σε συνδυασμό με τους δυνατούς κινητήρες έδωσε την δυνατότητα στους οδηγούς της Hudson να κυριαρχήσουν στο πρωτάθλημα  NASCAR από το 1951 έως το 1954 και οι συνεχόμενες αυτές νίκες από ένα κατασκευαστή δεν έχουν ακόμα ξεπεραστεί! Παράλληλα κατάφερε νίκες  στο πρωτάθλημα NHRA (drag racing) καθώς και στις χωμάτινες οβάλ πίστες, καταφέρνοντας να πάρει μια θέση πρωταγωνιστική «ηθοποιού» ακόμα και στη ταινία «Cars» της Pixar. Το 1952 κέρδισε τους 12 από 13 αγώνες, με χίλιους βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο και συνολικά η Hudson κέρδισε 40 από τους 48 αγώνες που πήρε μέρος στο πρωτάθλημα NASCAR.

Οι επιτυχίες αυτές οφείλονται κυρίως στο Hudson Hornet που κατασκευάστηκε από το 1951 έως το 1954 ως Hudson και μέχρι το 1957 ως American Motors. Όπως αναφέραμε το περιμετρικό πλαίσιο τύπου «σκάλας» είχε τη δυνατότητα να τοποθετεί τους επιβάτες «μέσα» στο πλαίσιο, αντί «πάνω» σε αυτό και έτσι η όλη σχεδίαση ήταν πιο χαμηλή και πιο άκαμπτη, μαζί με πιο ασφαλή για τους επιβάτες. Αυτό σε συνδυασμό με τις καλές αναρτήσεις πρόσφερε πολύ καλή ποιότητα κύλισης που συγκρίνονταν μόνο με αυτή της Cadillac και ο εξακύλινδρος εν σειρά κινητήρας πάλι (Η-145) αύξησε την ιπποδύναμη από 145 σε 170 ίππους.

 

1954-1957

Όμως ο δρόμος κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα ήταν και στη δεκαετία του ‘50 άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα παρά τις καλές πωλήσεις των αυτοκινήτων της που άρχισαν να στριμώχνονται από τους τρεις μεγάλους Ford, GM και Chrysler. Οι τρεις μεγάλοι έχοντας την οικονομική επιφάνεια μπορούσαν να παρουσιάζουν νέα (ή σχεδόν νέα)  αυτοκίνητα κάθε χρόνο, μια πρακτική που δεν μπορούσε να ακολουθήσει η Hudson.

Έτσι στις 14 Ιανουαρίου του 1954 αναγκάζεται να συγχωνευτεί με την Nash-Kelvinator Corporation και μετονομάζεται σε American Motors. Το εργοστάσιό της στο Michigan προσαρμόζεται σε στρατιωτικά προϊόντα και η παραγωγή των αυτοκινήτων μεταφέρεται στο Kenosha του Wisconsin, οπότε και ήταν πλέον κοινή με αυτή της Nash. Παρά τις προσπάθειες όμως που περιλάμβαναν σχέδια από τους Pininfarina, Edmund Anderson και Frank Sprint, η κακή οικονομική κατάσταση δεν ανατράπηκε αν και έγιναν προσπάθειες όπως αυτή της πώλησης των Rambler Metropolitan κάτω από το όνομα της Hudson. Το 1956 ο Richard Arbid σχεδίασε τη νέα σειρά «V» αλλά οι πωλήσεις συνέχισαν να κατρακυλούν με αποτέλεσμα το 1957 πλέον η Hudson να έχει μείνει μόνο με τα Custom και Super, τα οποία όμως δεν μπορούσαν να τη κρατήσουν ζωντανή, παρά τον πολύ καλό εξακύλινδρο κινητήρα των 130 ίππων μαζί με τον V8 που είχε δανειστεί από την Packard.

Η παραγωγή σταμάτησε στις 25 Ιουνίου του 1957 και αρχικά όλοι πίστευαν ότι η παραγωγή θα συνεχίζονταν το 1958 πάνω στα πλαίσια της Rambler.

Τα σχέδια έμειναν σχέδια, η Hudson ποτέ δεν αναστήθηκε.