Mike 'the Bike' Hailwood (1940-1981): Prototype racer

Ο Stanley Bailey Hailwood, αγγλικής καταγωγής, γεννήθηκε στο Langsmeade House του Oxfordshire και από τη πρώτη μέρα της ζωής του ζούσε μέσα στους δύο τροχούς, αφού ο πατέρας του ήταν ένας πετυχημένος έμπορος, προσφέροντας μια άνετη ζωή στην οικογένειά του. Σπούδασε, ή καλύτερα προσπάθησε να σπουδάσει στο Pangbourne College, αλλά τα εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση, την οποία και πάλι παράτησε για μια θέση στη Triumph.

 

Δύο τροχοί

Ο πρώτος του αγώνας ήταν στο Oulton Park σε ηλικία μόλις 17 ετών όπου τερμάτισε στην 11η θέση, αλλά μόλις ένα χρόνο αργότερα ήταν νικητής στον αγώνα Thruxton 500 και αυτό του έδωσε μια θέση στην ομάδα της Honda. Τον Ιούνιο του 1961 έγινε ο πρώτος οδηγός που κατάφερε να κερδίσει τρείς αγώνες μέσα στη ίδια εβδομάδα με μοτοσυκλέτες 125, 250 και 500 κ.εκατ. Την ίδια χρονιά με τετρακύλινδρη Honda 250 θα κερδίσει τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο του και το 1962 θα μεταπηδήσει στην ομάδα της MV Agusta και θα είναι ο πρώτος οδηγός που θα καταφέρει να κερδίσει τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα στα 500 κ.εκατ. Θα επιστρέψει στη Honda το 1966 και θα κερδίσει ακόμα δύο τίτλους.  

Συνολικά στους δύο τροχούς θα κατακτήσει τρία πρωταθλήματα στα 250 κ.εκατ. (1961, 1966 και 1967), δύο στα 350 κ.εκατ. (1966 και 1967) και ακόμα τέσσερα στα 500 (1962, 1963, 1964 και 1965). Καθόλου άσχημα! Θα τον θυμόμαστε για τις 12 νίκες του στο Isle of Man με πιο δραματική αυτή του 1967, όπου κέρδισε τον Giacomo Agostini πετυχαίνοντας μέση ωριαία ταχύτητα 175,05 χλμ./ώρα, ένα ρεκόρ που θα κρατούσε για οκτώ ακόμα χρόνια!

 

Τέσσερις τροχοί

Το 1968 η Honda αποσύρθηκε από τους αγώνες, αλλά του πρόσφερε χρήματα ώστε να μην συμμετάσχει τα επόμενα χρόνια και έτσι αποφάσισε να ασχοληθεί με τους αγώνες αυτοκινήτου, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Παρά το γεγονός ότι κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα F2 το 1972 και τερμάτισε τρίτος στις 24 Ώρες του Μαν το 1969, η εμπλοκή του στην Formula 1 ήταν χωρίς ιδιαίτερες επιτυχίες. Συμμετείχε σε 50 αγώνες στην F1, τερμάτισε δύο φορές στο podium και συνολικά μάζεψε 29 βαθμούς. Κατάφερε όμως να κερδίσει το Μετάλλιο του Αγ. Γεωργίου για την ανδρεία που επέδειξε σώζοντας τον Clay Regazzoni από τη φλεγόμενη BRM στο Grand Prix της Νοτίου Αφρικής το 1973. Την επόμενη χρονιά θα εγκαταλείψει τους αγώνες μετά από ένα ατύχημα στο Γερμανικό Grand Prix στη πίστα του Nurburgring.

 

Η επιστροφή

Όμως δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα και ενώ κανείς δεν το περίμενε θα επιστρέψει στο Isle of Man στις 3ηςΙουνίου του 1978, μετά από έντεκα χρόνια απουσίας και σε ηλικία 38 ετών! Μάλιστα θα επιστρέψει με μια μη συναγωνίσιμη μοτοσυκλέτα, μια Ducati 900SS. Προς μεγάλη έκπληξη όλων θα κερδίσει τον αγώνα. Την επόμενη χρονιά θα συμμετάσχει και πάλι με μια Suzuki 500 και θα κερδίσει (!) το Senior TT, παρά τα σπασμένα του πλευρά, λόγω μιας πτώσης!  

 

Το άδοξο τέλος

Μετά από αυτά εγκατέλειψε για τα καλά τους αγώνες και ασχολήθηκε με την εμπορία μοτοσυκλετών στο Birmingham μαζί με τον άλλο περίφημο οδηγό μοτοσυκλετών Rodney Gould. Αλλά δεν έμελε, στις 21 Μαρτίου του 1981 ξεκίνησε με ένα Rover SD1 και με τα παιδιά του στο πίσω κάθισμα, την Michelle και τον David, για να αγοράσουν «fish and chips»! Δεν θα μπορέσει αν αποφύγει ένα φορτηγό που έστριψε επιτόπου. Η Michelle, ετών εννέα, θα σκοτωθεί επί τόπου. Ο David θα τη γλυτώσει μόνο με ελαφρά τραύματα. Ο Mike θα υποκύψει δύο μέρες μετά από εσωτερική αιμορραγία. Ήταν μόλις σαράντα ετών!

Δεν γεννιούνται πια τέτοιοι οδηγοί!