Alexander Fermor-Hesketh: Η τρέλα του μεγαλείου

Ο Thomas Alexander Fermor-Hesketh ο 3οςBaron Hesketh γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1950 και κληρονόμησε τη Βαρονία του πατέρα του μόλις σε ηλικία πέντε ετών, όταν ο πατέρας του πέθανε σε ηλικία μόλις 39 ετών. Σπούδασε (με το ζόρι) στο Ampleforth College στο Yorkshire και μετά προσπάθησε να κάνει καριέρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και πάλι χωρίς επιτυχία πριν επιστρέψει για να ξεκοκαλίσει την περιουσία του. Ήρθε σε γάμο με την Claire Georgina Watson, κόρη του Joseph Rupert Eric Robert Watson την 21 Μαΐου του 1977 και απέκτησε τρία παιδιά.

Αυτόματα λόγω γαλαζοαίματης κληρονομιάς έγινε μέλος της Βουλής των Λόρδων μα δεν πήρε μέρος στη πολιτική. Ενεργοποιήθηκε μόνο όταν κάποια κυρία Thatcher του επέβαλε τη συμμετοχή του. Αλλά και αυτή η εμπλοκή του τελείωσε το 1993 και το 2011 απεχώρησε και από το συντηρητικό κόμμα, όταν συγκρούστηκε με τον Cameron για το δημοψήφισμα που ήθελε να επιβάλει, σχετικά με την εμπλοκή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

 

Τώρα μάλιστα

Όλα αυτά φαντάζουν και είναι απόλυτα αδιάφορα για τον καθένα μας, αλλά από εδώ και πέρα η ζωή αυτού του ανθρώπου αρχίσει και γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Γνωστός για την αγάπη του στους αγώνες ταχύτητας, αν και ο ίδιος ποτέ δεν ήταν οδηγός, ίδρυσε την Hersketh Racing 1972 και από το 1973 έως το 1978 τόλμησε το αδιανόητο, δηλαδή να συμμετάσχει με την ιδιωτική του ομάδα στην Formula 1 (!) κερδίζοντας και το Ολλανδικό αγώνα το 1975!

Ο εκκεντρικός Λόρδος ανακάλυψε τα ταλέντα του Anthony «Bubbles» Horsley στο να στήνει ομάδες και άρχισαν να ταξιδεύουν στον κόσμο της Formula 3, περισσότερο για να θρέψει την ανία του ο Λόρδος και λιγότερο για να κερδίσουν κάτι. Έτσι τα αποτελέσματα δεν ήταν το δυνατό σημείο της ομάδας. Αυτά μέχρι που συνάντησαν τον James Hunt, ο οποίος μπορεί να ήταν γρήγορος, με μια έμφυτη αγωνιστική αγριάδα, αλλά χωρίς έλεγχο καταλήγοντας πολύ συχνά εκτός πίστας. Στα μέσα της χρονιάς ο Hunt είχε καταστρέψει και τα δύο αυτοκίνητα της ομάδας και έτσι ο Λόρδος αγόρασε μια Formula 2 March για το υπόλοιπο του 1972 και μια Surtees για το 1973. Τι να σας λέμε τώρα, ο Hunt κατέστρεψε και τα δύο αυτοκίνητα πριν ακόμα αρχίσει η χρονιά! Χωρίς αυτοκίνητα και… δεσμεύσεις, ο Λόρδος αποφάσισε να ανέβει στη μεγάλη κατηγορία. Αφού ξόδευε που ξόδευε το χρήμα, γιατί να μην το ευχαριστηθεί κιόλας;

Νοίκιασε λοιπόν μια Formula 1 Surtees TS9 με την οποία ο Hunt ήταν τρίτος στον «Αγώνα των Πρωταθλητών» στο Brands Hatch και αυτή η επιτυχία οδήγησε τον Hesketh στο να αγοράσει μια March 731 μαζί με τις υπηρεσίες του αργότερα περίφημου Harvey Postlethwaite για την εξέλιξη του πλαισίου. Το 1973 θα ήταν μια ονειρική χρονιά για την ιδιωτική ομάδα στην F1 και όχι μόνο λόγω της σαμπάνιας που έτρεχε άφθονη, αφού ο Λόρδος ζούσε μόνο μέσα στις φούσκες της! Στο Μονακό ο Hunt ήταν έκτος μέχρι που εγκατέλειψε από κινητήρα. Στη Γαλλία ανέβηκε στη βαθμολογία, στη Βρετανία ήταν τέταρτος, στο βάθρο στην Ολλανδία και δεύτερος στις Ηνωμένες Πολιτείες!

Το 1974 η ομάδα σχεδιάζει το δικό της αυτοκίνητο, την 308 και βαμμένο στα λευκά χωρίς σπόνσορες, κατακτά τρείς φορές από μια τρίτη θέση σε Σουηδία, Αυστρία και Ηνωμένες Πολιτείες. Την επόμενη χρονιά ο Hunt θα δώσει τη μοναδική νίκη της ομάδας στο Dutch Grand Prix, μετά από μια επική μάχη με τον Niki Lauda. Όμως τα χρήματα τελείωσαν, ο Λόρδος κατάλαβε ότι όλα τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν και έβγαλε τη πρίζα από την ομάδα. Ο Postlethwaite πήγε με τα σχέδιά του στη Wolf και ο Hunt πείρε τη θέση του Emerson Fittipaldi στη McLaren.

 

Στροφή σε δύο τροχούς

Μετά την μανία του με τους αγώνες και τη προσπάθειά του (που απέτυχε) να κερδίσει τον τίτλο στην F1 με βρετανικό αυτοκίνητο και οδηγό, του ήρθε μια δεύτερη επιφοίτηση. Να αναβιώσει τη βρετανική κυριαρχία στους δύο τροχούς. Σχεδίασε λοιπόν (δηλαδή έβαλε τα λεφτά) μια πραγματικά ενδιαφέρουσα μοτοσυκλέτα με το πρωτότυπο να λειτουργεί το 1980 και τον «V» δικύλιδρο κινητήρα σχεδιασμένο από την Weslake. Τα κυβικά έφταναν τα χίλια, σε κάθε άκρο υπήρχαν διπλοί εκκεντροφόροι και οι θάλαμοι καύσης ήταν τετραβάλβιδοι. Μια τρομερή τεχνολογική αναβάθμιση για τα βρετανικά δεδομένα. Μετά από δύο χρόνια εξέλιξης άρχισε η παραγωγή το 1982 στο Daventry, αλλά τα μηχανικά προβλήματα ήταν πολλά και η όλη προσπάθεια έβαλε λουκέτο μετά από μόλις 139 αντίτυπα! Η Triumph προσπάθησε να αγοράσει τα δικαιώματα, αλλά και αυτή δεν διέθετε τα απαραίτητα κεφάλαια και έτσι ο Hesketh επανήλθε το 1983 παρουσιάζοντας μια έκδοση με φέρινγκ, αλλά και πάλι απέτυχε κατασκευάζοντας μόνο σαράντα αντίτυπα αυτή τη φορά.

Έζησε το όνειρό του στα άκρα, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!