Ford RS200: Με όραμα, χωρίς ζωή

Όλα άρχισαν από ένα τηλεφώνημα στις 9 Ιανουαρίου 1983 στον Graham Robson. Στην άλλη πλευρά του ακουστικού ήταν ο Stuart Turner της Ford. Αν και οι δύο είχαν κατά καιρούς συνεργαστεί η συζήτησή τους ήταν μάλλον σύντομη:

- Η συζήτηση αυτή δεν συμβαίνει!

- Καταλαβαίνω!

- Αγωνιστικά δεν τα πάμε καθόλου καλά. Πρέπει να σκοτώσουμε το RS1700T και χρειαζόμαστε ένα αυτοκίνητο Group B. Πρέπει να μιλήσουμε! Θέλω τη γνώμη σου.

Και όμως έτσι απλά γίνονται οι business ακόμα και για τα πιο σημαντικά θέματα. Οι απόψεις του Robson θα πρέπει να ήταν στο γραφείο του Turner εντός τριών ημερών. Μάλιστα όχι στο γραφείο του στην εταιρεία, αλλά στο γραφείο του στο σπίτι.

Η λίστα προτεραιοτήτων που έφτασε στο σπίτι του Turner ήταν λίγο-πολύ η αναμενόμενη. Ανέφερε πάνω-πάνω: τετρακίνηση, υπερσυμπιεστή και 400 ίππους. Δεν πέρασε μια εβδομάδα και το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ήταν πάλι ο Turner:

- Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε σχετικά με τη κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε. Θα το ονομάσουμε B200, αλλά έχω πρόβλημα με κάποια μέλη του διοικητικού συμβουλίου, που δεν καταλαβαίνουν το πόσο σημαντικό είναι. Μήπως έχεις φωτογραφίες της Lancia Stratos;

- Έχω, μάλιστα θα σου στείλω και μια τεχνική τομή, για να καταλάβουν τη δομή του.

- Ωραία, μπορώ να τις έχω πάνω στο γραφείο μου πρωί-πρωί;

Μετά από αυτό τα πράγματα ηρέμησαν για περίπου έξη εβδομάδες και εκεί που ο Robson είχε πια πιστέψει ότι το μαύρο σκοτάδι είχε καταπιεί το B200, το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Ήταν Φεβρουάριος του 1983, ο Karl Ludvingsen επρόκειτο να… προχωρήσει (να αποχωρήσει δηλαδή) και ο Stuart Turner θα ανελάμβανε διευθυντής του ευρωπαϊκού αγωνιστικού τμήματος. Ήταν ένας πραγματικός σεισμός. Αμέσως άρχισαν ενέργειες, αλλά και πάλι πουθενά δεν φαινόταν το Β200. Στις 14 Μαρτίου 1983 όμως το RS1700T και το C100 βγήκαν από την πρίζα! Το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισε να τερματίσει τις αγωνιστικές αυτές δραστηριότητες, ο δρόμος για το Β200 είχε ανοίξει.

Φτάσαμε αισίως λοιπόν στις 27 Μαρτίου του 1983. Ο Robson συναντήθηκε με τον Turner και αρχικά αποφασίστηκε το αυτοκίνητο να σχεδιαστεί από τον μεγάλο Gordon Murray. Όμως αυτό δεν θα συνέβαινε, αφού ο Bernie Ecclestone για τον οποίο εργαζόταν (βλέπε Brabham) είχε αντιρρήσεις σχετικά με τη συμμετοχή του. Την εξέλιξη του κινητήρα θα την ανελάμβανε ο Brian Hart και την τετρακίνηση ο Keith Duckworth. Όσο για την κατασκευή του αυτοκινήτου γινόταν συζητήσεις μεταξύ των Lotus, TVR, Tickford και Reliant με την τελευταία να έχει τις μεγαλύτερες δυνατότητες. Τέλος το studio της Ghia θα ανελάμβανε τη σχεδίαση.

 Τελικά ζητήθηκε από τους Loasby, Southgate και Stroud  να υποβάλουν τις σχεδιαστικές τους προτάσεις, χρησιμοποιώντας τον κινητήρα από το RS1700T, ο οποίος βρισκόταν στα τελευταία στάδια της εξέλιξής του. Το briefing του Turner ήταν απλό: «Πρέπει να παρουσιάσουμε ένα νικητή και τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο σε αυτό τον στόχο μας.»

Οι μέρες περνούν και στις 10 Ιουλίου αποφασίζεται τελικά ότι η σχεδίαση θα ακολουθήσει τη πρόταση του Southgate και ο στόχος για την παραγωγή των 200 αυτοκινήτων, που απαιτούνται θα ήταν το τέλος του 1984, ώστε το αυτοκίνητο να είναι έτοιμο τη 1ηΙανουαρίου του 1985. Τον Αύγουστο το Boreham μπαίνει σε καραντίνα, απαγορεύονται οι επισκέψεις και όλοι παίρνουν όρκο σιωπής. Αυτοκίνητα, καρότσες, κινητήρες πάνε και έρχονται. Στα μέσα Σεπτεμβρίου καταφτάνουν τα πρώτα σχέδια από την Ghia.

Στις 20 Σεπτεμβρίου το όλο project παίρνει τελικά το πράσινο φως από τον ίδιο τον Bob Lutz (που τότε ήταν το μεγάλο αφεντικό της Ford στο Detroit) σε σύσκεψη που γίνεται στο Λονδίνο και υπογράφει επιταγή για 293.000 δολάρια, που θα κάλυπτε το κόστος εξέλιξης και παραγωγής του πρωτότυπου. Από εδώ και εμπρός και με την επίσημη σφραγίδα όλα επιταχύνονται. Το όνομα πρώτα από όλα αλλάζει σε RS200, ο κινητήρας μεγαλώνει από τα 1.786 κ.εκατ. στα 1.803 και ο Ken Atwell αρχίζει να κατασκευάζει τα προπλάσματα για τα καλούπια. Όσο για την τετρακίνηση η «FF», περισσότερο γνωστή ως Ferguson έχει μπει για τα καλά στην εξέλιξή της.

Όμως το χρονοδιάγραμμα για την παρουσίαση του αυτοκινήτου στα τέλη του 1984 δείχνει να μην μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Το πρωτότυπο είναι έτοιμο μόλις στις 12 Μαρτίου του 1984 και όλο το διοικητικό συμβούλιο έχει κληθεί για τη πρώτη παρουσίαση στην Balderton Street, κοντά στην Oxford του Λονδίνου, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα γκαράζ, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε. Οι Lutz και Trotman εντυπωσιάζονται και δίνουν το Ο.Κ. Υπογράφουν μάλιστα ακόμα μια επιταγή για 600.000 δολάρια. Ποσό που θα κάλυπτε την κατασκευή ακόμα πέντε πρωτότυπων τα οποία ήταν αναγκαία για την εξέλιξη.

Ο Malcolm Wilson θα παρουσιάσει για πρώτη φορά το RS200 στο Lindisfarne Rally τον Σεπτέμβριο του 1985 και με προίκα 14.400.000 δολαρίων η ομάδα άρχισε την επίσημη αγωνιστική της εμπλοκή στον αγώνα της Σουηδίας. Το 1986 όμως ήταν η τελευταία χρονιά των Group B μετά τον θάνατο των Henri Toivonen και Sergio Cresta. Έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ αν το RS200 θα ήταν ένας νικητής.