ΤΟΡ 5 Abarth: Οι σκορπιοί που άφησαν ιστορία

Οι κόκκινες γραμμές και ο σκορπιός συνεπήραν ολόκληρες γενιές οδηγών που ανακάλυψαν ότι η χαρά της οδήγησης έβγαινε και σε μικρό περιτύλιγμα.

Αφού γνωρίσαμε τον Carlo Abarth ως προσωπικότητα και ιστορία, ας δούμε και τις πέντε καλύτερες δημιουργίες του:

750 GT Zagato

Το Fiat 600 του 1955 αποτέλεσε τη βάση για το όνειρο του Carlo: το δικό του αυτοκίνητο. Ο κινητήρας μεγάλωσε στα 747 cc (από 633), οι ίπποι έφτασαν τους 53 (από 21) με μεγαλύτερες βαλβίδες, άγριους εκκεντροφόρους και καρμπυρατέρ της Weber και το βάρος μειώθηκε 60 κιλά, στα 535. Τη σχεδίαση και κατασκευή από αλουμίνιο ανέλαβε ο Zagato. Η ανοιχτή πίσω πόρτα για καλύτερη ψύξη, θα γινόταν το σήμα κατατεθέν όλων των Abarth από εδώ και εμπρός. Το 750 GT κατασκευάστηκε από το 1957 έως το 1960, αλλά ο αριθμός τους παραμένει άγνωστος.

 

 

595 SS

Αν ένα Abarth έγραψε ιστορία, αυτό ήταν το 595. Βασισμένο πάνω στο «πεντακοσαράκι», ήταν η πρώτη του μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά και η πρώτη πραγματική οικονομική συνεργασία με την Fiat. Το 595 είχε καρμπυρατέρ της Solex και συμπίεση 10,5:1 (από 9,2:1), μαζί με νέο καπάκι (αν και ο εκκεντροφόρος του δικύλινδρου αερόψυκτου κινητήρα παρέμεινε στο πλάι) απέδιδε 32 ίππους, ενώ η μεγαλύτερη έκδοση 695 προσέφερε περισσότερη ροπή. Κατασκευάστηκε από το 1963 έως το 1971, αλλά και εδώ δεν υπάρχουν στοιχεία παραγωγής.

 ΔΕΣ ΕΔΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ABARTH 500

 

1000 Berlina Corsa

Ένα πραγματικό θαύμα μακροζωίας, αφού παρά το ότι έμεινε σε παραγωγή 14 χρόνια, σαν Abarth πουλιόνταν για 16! Το γεγονός ότι ένα microcar 22 ίππων συμμετείχε με αξιώσεις στο Group 5, ήταν σίγουρα άθλος. Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που χρησιμοποίησε δισκόφρενα της Girling, πετυχαίνοντας το απόλυτο 1-2-3 στον αγώνα του Nurburgring το 1961. Άρχισε με το 850 TC (Turismo Competiotione) για να εξελιχτεί από το 1964 έως το 1970 στο 1000 Corsa με αναρτήσεις, κιβώτιο ταχυτήτων και εσωτερικό σχεδιασμένα από την ίδια την Abarth.

 

 

124 Abarth Stradale

Μετά την εξαγορά της Abarth από τη Fiat, παρουσιάστηκε το 124 Abarth Rally το 1972. Στόχος ήταν η εμπλοκή της Fiat στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ και τελικά 1.013 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν (μεταξύ 1972 και 1976) για να ομολογκαριστούν, είτε σε αγωνιστική έκδοση, είτε σαν δρόμου (stradale) που φορούσε πάντα το μαύρο καπό και που αντί χρωμιωμένους προφυλακτήρες είχε «αφαιρετικές» ελαστικές βάσεις. Ο κινητήρας με τους δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους από 1.756 cc απέδιδε 128 ίππους στην έκδοση δρόμου και 170 στην αγωνιστική.

 

 

131 Abarth Stradale

Μπορεί η Fiat να είχε αποκτήσει τη Lancia και το απόλυτο όπλο της εποχής, τη Stratos, ήθελε όμως κάτι πιο προσγειωμένο για τους αγώνες ράλλυ. Κάτι σαν το πισωκίνητο 131 Mirafiori. Ο 2λιτρος κινητήρας απέδιδε 138 ίππους, αλλά η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν η πίσω ανάρτηση, που πλέον είχε απορρίψει τον άκαμπτο άξονα για χάρη των ΜακΦέρσον με μεγάλα ψαλίδια βάσης. Στον κόσμο των ράλλυ και στο επίπεδο του Group 4, με ψεκασμό της Kugelfischer, απέδιδε 230 ίππους κερδίζοντας τελικά τρεις τίτλους το 1977, το 1978 και το 1980.


  ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ  

Autobianchi A112 Abarth

Η πιο ενδιαφέρουσα έκδοση του “Boy Racer” Autobiabianchi A112 που παρουσιάστηκε το 1969 είχε το άγγιγμα του “μάγου” Carlo Abarth. Το 1971 η ισχύς του σχεδόν 1.000άρη κινητήρα ανέβηκε στους 58 ίππους, ενώ 4 χρόνια αργότερα, το 1975, ο κινητήρας έδωσε τη θέση του σε ένα πιο σύγχρονο 1.050 κυβικών με την ισχύ να σκαρφαλώνει στους 70 ίππους. Η έκδοση των 58 ίππων συνεχίζει να πωλείται μέχρι το 1976. Από το 1969 μέχρι το 1985 που σταμάτησε η παραγωγή του, το σχήμα του A112 Abarth ελάχιστα άλλαξε.

Διάβασε περισσότερα για το Autobianchi A112 Abarth ΕΔΩ