Nardi Blue Ray: Jet set dream machine

Αν θέλετε το πιστεύετε, όμως υπήρχαν μέρες που ο όρος «business plan» ήταν άγνωστος, καθώς τα πράγματα συνέβαιναν περισσότερο από ένστικτο (και τύχη) και λιγότερο γιατί κάποιος τα σχεδίαζε. Ο Enrico Nardi προσπάθησε πολύ να μπει στο χώρο του αυτοκινήτου σχεδιάζοντας τα δικά του πρωτότυπα, όμως για κάποιο άγνωστο λόγο ποτέ δεν κατάφερε να καθιερωθεί στον χώρο δίπλα στους υπόλοιπους Ιταλούς καροσερίστες. Αντίθετα, έγινε ο νούμερο ένα κατασκευαστής τιμονιών και απέκτησε παγκόσμια φήμη. Το πάθος του ήταν η σχεδίαση αυτοκινήτων, αλλά όταν τελικά παρουσίασε το Blue Ray στην Έκθεση του Τορίνο του 1955 ήταν πια αργά. Ήταν η αρχή και το τέλος την ίδια στιγμή. Το ήξερε ότι το όνειρό του δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα, το aftermarket είχε τελικά νικήσει!  Όλα άρχισαν και τελείωσαν εκεί!

 

Ιστορία

Ο Enrico Nardi γεννήθηκε στη Μπολόνια στις 31 Ιανουαρίου του 1907, αν και η οικογένειά του κατάγονταν από το Τορίνο. Οι μηχανές τον μάγεψαν από πολύ, αλλά ο «Rico» αποδείχτηκε ένα «δύσκολο παιδί», αλλάζοντας οκτώ φορές σχολείο σε μια και μόνη χρονιά, ενώ το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Τορίνο το έλαβε στην τρυφερή ηλικία των 34 χρόνων! Όμως είχε φτιάξει το όνομά του σαν οδηγός δοκιμών και ειδικός στο να βρίσκει λύσεις. Ποτέ δεν κατάφερε να μπει στον χώρο των καροσερίστα. Θα έκανε ακόμα μια τελευταία προσπάθεια με το Raggio Azzuro, όμως δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ένας από τους βασικούς παίχτες στην ιταλική σκηνή

 

Raggio Azzuro

Οι εργασίες στο Blue Ray άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 1954 και βασίζονταν πάνω σε πλαίσιο χωροδικτύωμα το οποίο είχε σχεδιαστεί για την Carrera Panamericana. Ακολουθούσε τις διατάσεις της Lancia Aurelia B20 από την οποία άλλωστε δανείζονταν την εμπρός και πίσω ανάρτηση. Το ίδιο ίσχυε και για τον κινητήρα, που ήταν ο γνωστός V6 των 2,5 λίτρων, αλλά αυτή τη φορά με πιο γρήγορους εκκεντροφόρους και δύο Weber 40DCZ5s. Επίσης το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν τοποθετημένο πίσω για καλύτερη κατανομή βάρους και ο μοχλός ταχυτήτων είχε μεταφερθεί στο πάτωμα, από την κολώνα του τιμονιού. Οι ίπποι του κινητήρα έφταναν τους 140 και η όλη υπερκατασκευή ήταν από αλουμίνιο, κατασκευασμένο από τoν Alfredo Vignale, σε σχέδιο του φίλου του Giovanni Michelotti!

Το πρωτότυπο παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Τορίνο τον Οκτώβριο του 1955 στο περίπτερο της Carrozzeria Vignale, δίπλα στο εξίσου εντυπωσιακό Fiat 8V σε «Demon Rouge». Ο Michelotti είχε εξοπλίσει σχεδιαστικά το αυτοκίνητο με ότι μπορεί να βάλει η φαντασία σου και οι περισσότερες από τις ιδιαιτερότητές του παραμένουν ακόμα και σήμερα εντυπωσιακές με ένα κεντρικό μεγάλο φανάρι και εισαγωγή στην οροφή. Το είχε τελειώσει σε δύο τόνους του μπλε με οροφή διαφανή από Perspex! Ήταν όσο πιο fighter-jet μπορούσε να ήταν ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε και στην Έκθεση του Παρισιού τον Φεβρουάριο του 1956 και τελικά πουλήθηκε.