Ford Corsair: Αδιάφορο

Αν αναλύσει κανείς τα μηχανικά μέρη πάνω στα οποία στηρίζονταν η βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία κατά τη δεκαετία του ’60 με φρίκη θα ανακαλύψει το πόσες λίγες επιλογές υπήρχαν. Οι κινητήρες ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα κιβώτια ταχυτήτων το ίδιο, τα φρένα όλα προέρχονταν από τον ίδιο κατασκευαστή και οι αναρτήσεις αποτελούνταν από ημιελλειπτικά φύλα σούστας. Τι να πει κανείς!

Πάντως για να είμαστε ειλικρινείς κάποια από τα κλωνοποιημένα αυτά προϊόντα αποδείχτηκαν αξιοπρεπή και όχι μόνο απλές παραλλαγές πάνω στην ίδια ιδέα. Το Corsair πάντως δεν ήταν ένα από αυτά. Βασίζονταν πάνω στα μηχανικά μέρη της Cortina και ήταν μια πιο up-market προσπάθεια, αλλά μάλλον λίγη.

 

Ιστορία

Η ιδέα του Corsair έχει τις ρίζες της στις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν το Planning Department, δηλαδή τη «τμήμα σχεδιασμού» στο Dagenham αποφάσισε ότι ήταν καιρός πλέον για κάτι νέο στη κατηγορία «D», η οποία τότε ορίζονταν όχι βάση διάστασης, αλλά βάση εύρους χρημάτων ορίζοντάς την μεταξύ των 720 και 850 λιρών, χώρο που μέχρι τότε κατελάμβανε το Consul.

H Cortina που παρουσιάστηκε το 1962 κάλυψε το καινό, αλλά η διεύθυνση της Ford χρειάζονταν και κάτι πιο πολυτελές από τη βασική Cortina που θα στριμώχνονταν κάτω από το Zephyr. Για λόγους οικονομίας το «νέο» αυτοκίνητο που πήρε το δυναμικό όνομα Corsair, βασίστηκε κα αυτό πάνω στην Cortina χρησιμοποιώντας και πάλι τον αρχαίο κινητήρα Kent πάνω σε ένα ξεχειλωμένο πάτωμα, το οποίο όμως θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τις ίδιες πόρτες και παράθυρα! Το αισθητικό αποτέλεσμα θα πρέπει να πούμε ότι μάλλον ήταν μεικτό, κάτι μεταξύ αμερικάνικης οπτικής και βρετανικού μικροαστισμού, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι απευθύνονταν σε ένα κοινό που ακόμα οδηγούσε με «καβουράκια»! Πάντως εσωτερικά δεν υπήρχαν γυμνές μεταλλικές επιφάνειες και το ψευτο-ξύλο και ψευτο-δέρμα προσπαθούσαν (μάταια όμως) να αναβαθμίσουν τον μικροαστό πελάτη.

Το Corsair ήταν το πρώτο αυτοκίνητο της Ford που κατασκευάστηκε στο νέο της εργοστάσιο στο Halewood και τον Οκτώβριο του 1963 ήταν ο Jim Clark που περιέλουσε με σαμπάνια το πρώτο αυτοκίνητο που κύλησε από τη γραμμή παραγωγής. Η παραγωγή όμως προς το τέλος της ζωής του μεταφέρθηκε στο Dagenham το 1969, πριν αντικατασταθεί από την Cortina E.

 

Τεχνικά

Όπως άλλωστε και με την Cortina το Corsair προσφέρονταν με δύο και τέσσερις πόρτες(πάντα σε κλασική σχεδίαση τριών όγκων) και αρχικά παρουσιάστηκε σε τρεις εκδόσεις, μια βασική, μια Deluxe και μια GT. Βασικό του διαφημιστικό πλεονέκτημα (αλλά και ουσιαστικό) ήταν ο σερβομηχανισμός που ενίσχυε τα φρένα, ενώ μπορούσες να διαλέξεις τη θέση του μοχλού ταχυτήτων, είτε στη κολώνα, είτε στο πάτωμα! Αλλά ήθη, άλλα έθιμα!

Η Ford το διαφήμιζε σαν ένα αυτοκίνητο: «A car specially designed to match the pace of modern living.» Από τότε οι διαφημιστές ήταν εκτός τόπου και χρόνου!

Το μήκος του έφτανε τα 4,489 μ. με μεταξόνιο στα 2,565 μ. και έτσι διέθετε αρκετούς χώρους για τέσσερα/πέντε άτομα μαζί με τις αποσκευές τους, με το βάρος του κάτω από τον τόνο.

Η εμπρός ανάρτηση ήταν κλασικά ΜακΦέρσον και πίσω ακόμα πιο κλασικά χοροπηδούσε άκαμπτος άξονας πάνω σε ημιελλειπτικά φύλλα σούστας, αλλά πάντως εμπρός υπήρχαν δισκόφρενα. Δεν χρειάζεται να σας θυμίσουμε ότι ο κινητήρας ήταν πάντα τοποθετημένος, διαμήκης εμπρός και η κίνηση μεταφέρονταν πίσω.

Το Corsair GT ήταν ότι πιο μοντέρνο μπορούσε να αποκτήσει κανείς και το 1964 η Ford διέκοψε οποιαδήποτε αναφορά τoυ σαν Consul (σε ορισμένες αγορές συνέχισε με αυτό το όνομα)  και την επόμενη χρονιά έκανε το πιο σημαντικό του βήμα στη ζωή του αποκτώντας τον μικρό V4 κινητήρα (με περιεχόμενη γωνία 60 μοιρών) των 1,7 λίτρων. Η αναβάθμισή του συνεχίστηκε το 1966 όταν απέκτησε μια ακόμα πιο δυνατή έκδοση χάρη στον δίλιτρο V4 με τα δύο καρμπυρατέρ. Μια κίνηση που το διαχώρισε και το αναβάθμισε από την Cortina.  

Σαν 1500GT κατασκευάστηκε από το 1963 και συνολικά πούλησε 331.095 κομμάτια, βασισμένο πάνω στον σιδερένιο κινητήρα (ακόμα και η κεφαλή) των 1.499 κ.εκατ. που απέδιδε 78 ίππους στις 5.200rpm. Στη πιο μεγάλη έκδοση των δύο λίτρων με το V4 κινητήρα οι ίπποι έφταναν τους 88 στις 4.750rpm, αλλά τα κιλά τώρα σκαρφάλωναν στα 1.050. Μάλιστα υπήρξε και πιο γρήγορη έκδοση με διπλό καρμπυρατέρ της Weber που ανέβαζε τους ίππους στους 97 στις 5.000rpm.

 

Αδιάφορο

Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, όλοι το έχουμε ξεχάσει, το ίδιο και η ιστορία, όμως κάπου-κάπου δεν θα πρέπει να παραμελούμε να αναφερόμαστε και στα πιο αδιάφορα αυτοκίνητα, γιατί και αυτά έπαιξα το ρόλο τους, γεμίζοντας τα ταμεία των εργοστασίων, ώστε  να μας δώσουν τα άλλα τα ενδιαφέροντα, αυτά που αγαπήσαμε!