Michelotti DAF Siluro: Τορπίλη χωρίς στόχο

Η συνεργασία του Iταλού Giovanni Michelotti με την DAF είχε από όλα. Είχε και τα πάνω της, είχε και τα κάτω της. Η συνεργασία τους είχε αρχίσει από το 1966 και το 44 που ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα με τα μεγάλα του τζάμια και που ακόμα και σήμερα καταφέρνει να φαίνεται αρκετά επίκαιρο, αν και οι διαστάσεις του πλέον είναι αυτές ενός μίνι! Εκείνες τις ημέρες όμως ήταν ένα κανονικών οικογενειακών διαστάσεων αυτοκίνητο για τέσσερις, αν και ο επίπεδος, αερόψυκτος δικύλινδρος κινητήρας της DAF δεν ήταν και ότι πιο γρήγορο. Όμως η οδική του συμπεριφορά ήταν αξιόλογη (κινητήρας εμπρός/κίνηση πίσω) και η μετάδοση γίνονταν χάρη στο ιδιοφυές σύστημα Variomatic που ήταν συνεχούς εμπλοκής, που χρησιμοποιούσε ελαστικούς ιμάντες, παίρνοντας τον τίτλο του «πιο εύκολου αυτοκινήτου στον κόσμο».

Όμως όπως είπαμε ο δικύλινδρος κινητήρας των 600 κ.εκατ. κάθε άλλο παρά ικανοποιητικός ήταν και έτσι η DAF αναγκάστηκε να δανειστεί τον τετρακύλινδρο υδρόψυκτο κινητήρα της Renault των 1.100 κ.εκατ. ο οποίος παρά τον αρχαιοπρεπή εκκεντροφόρο στο πλάι, απέδιδε 50 ίππους και έτσι η κίνηση προς τα εμπρός ήταν πλέον σβέλτη. Tο αναβαθμισμένο 55 ήταν γεγονός.

Τώρα η DAF μπήκε στον πειρασμό να ανεβάσει την αδρεναλίνη ακόμα ένα κλικ, αυτή τη φορά όμως σχεδιαστικά για να ξεφύγει από την «γεροντική εικόνα» που είχε η εταιρεία μέχρι τότε. Έτσι οι Van Doorne, στους οποίους ανήκε και η εταιρεία ανέθεσαν στον Michelotti να προχωρήσει την ιδέα του coupe στα άκρα, ώστε να βάλει πόδι σε πιο νεανικά κοινά. Το αυτοκίνητο θα βασίζονταν πάνω στα μηχανικά μέρη του 55 και θα έπρεπε να παρουσιαστεί στην Έκθεση της Γενεύης τον Μάρτιο του 1968. Βέβαια η προϋπόθεση να χωρά τέσσερα άτομα δεν ήταν απαραίτητη και ο κινητήρας ήταν αναβαθμισμένος με το «kit Marathon», το οποίο πλέον είχε ανεβάσει τους ίππους στους 63.

Το επιθετικό εμπρός μέρος μοιάζει πραγματικά με τορπίλη, αλλά πίσω το τετραγωνισμένο τελείωμα μόνο σαν άνισο μπορεί να χαρακτηριστεί. Όμως, όπως και να το κάνουμε το Siluro είναι εντυπωσιακό και ξεφεύγει από την αισθητική της εποχής του. Η σχεδίαση ήταν το λιγότερο πρωτότυπη και όλο το σώμα ήταν από αλουμίνιο με αποτέλεσμα το βάρος του να φτάνει μόλις τα 780 κιλά. Ο κινητήρας ήταν εμπρός και η κίνηση πίσω πάνω στα μηχανικά μέρη του 44, αλλά το τετρακύλινδρο σύνολο προέρχεται από το 55.

Όμως υπήρξαν οικογενειακά προβλήματα με τον Hub van Doorne που ήταν ο παππούς του Paul van Doorne που είχε παραγγείλει το αυτοκίνητο να μην συμφωνεί με τη πρακτική του Michelotti, ο οποίος είχε αρχίσει την κατaσκευή του αυτοκινήτου στο studio του στο Τορίνο. Ο παππούς ήθελε όλα να γίνονται «in house» και έτσι αποκήρυξε την προσπάθεια, η οποία από εργοστασιακή μετατράπηκε σε ιδιωτική. Mάλιστα απαγορεύτηκε στον Michelotti να παρουσιάσει το αυτοκίνητο στο σταντ της DAF.

Έτσι το Siluro, όπως τελικά ονομάστηκε και το οποίο στα ιταλικά σημαίνει «τορπίλη», έμεινε πρακτικά ορφανό. Αυτό κληρονόμησε στον Michelotti ακόμα ένα πρόβλημα, γιατί στο δικό του σταντ επρόκειτο να εμφανιστεί το Triumph Stag, το οποίο είχε σχεδιάσει για τους Bρετανούς. Παρακάλεσε λοιπόν τους βρετανούς να παρουσιάσουν το Stag στο δικό τους περίπτερο και έτσι να κάνει χώρο για το Siluro στο δικό του, όπως και έγινε.

Όμως μετά από αυτά και παρά τη ψύχρα που επικρατούσε μεταξύ του προδομένου Michelotti και του αυταρχικού παππού οι δίαυλοι επικοινωνίας δεν διακόπηκαν και μάλιστα ο Paul van Doorne για ένα διάστημα προσπάθησε να βάλει το αυτοκίνητο στη παραγωγή. Αρχικά το δώρισε στον Pieter van Vollenhoven, ο οποίος επρόκειτο να παντρευτεί μια τοπική πριγκηπέσα, για διαφημιστικούς σκοπούς, αλλά όταν ανακάλυψαν ότι ο Vollenhoven δεν χωρούσε στο αυτοκίνητο, το επέστρεψαν στο Michelotti και εκεί σταμάτησε η συνεργασία τους.

Το Siluro παρέμεινε στη ιδιοκτησία του Michelotti μέχρι τον θάνατό του το 1980, αλλά ο γιός του Edgardo το εγκατέλειψε στον κήπο της οικογένειας μέχρι που το ανακάλυψε και πάλι ο Paul van Doorne, ο οποίος το αγόρασε για 100.000 γκίλντερς.

Τελικά, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα… αν!