Le Mans & Paul Newman 1979: Παρά λίγο

Όλα έδειχναν ότι ο αγώνας του Le Mans του 1979, ο 47οςστη σειρά, δεν θα ήταν μια από τις κλασικές αναμετρήσεις που όλοι περίμεναν. Ο λόγος: η αποχώρηση της Renault για να αναβαθμιστεί στους αγώνες της Formula 1. Το ίδιο έκανε και η Porsche που αποφάσισε να κάνει οικονομία και έτσι άφησε την εργοστασιακή ομάδα στο υπόστεγο. Μάλιστα, θα ήταν για πρώτη φορά από το 1951 που στον αγώνα αυτό δεν θα υπήρχαν εργοστασιακά αυτοκίνητα από τους Γερμανούς. Έτσι, οι συμμετοχές αρχικά περιορίστηκαν στα γνωστά Mirage, Rondeau, Lola και Dome από την Ιαπωνία. Όλα με κινητήρες DFV της Ford Cosworth. Επίσης μερικές Ferrari, όπως πάντα και την κατηγορία έκλειναν 19 ιδιωτικές Porsche 934 και 935.

Όμως ποτέ μην πεις ποτέ και επειδή οι 250 Γάλλοι dealer της Ford έβγαλαν… δίσκο και τελικά κατέβασαν εργοστασιακή ομάδα για την Ford πάνω σε πλαίσια της Mirage, αναγκάστηκε τελικά και η Porsche να ξεσκονίσει τα περσινά αυτοκίνητα της. Όμως ήταν πολύ αργά για τη διαφήμιση της Martini, που μέχρι τότε έντυνε τα αυτοκίνητά της στο λευκό με τις ρίγες και η οποία είχε μεταπηδήσει στην Lotus F1. Τελικά συμφωνήθηκε να αλλάξει χρώμα και έτσι οι δύο εργοστασιακές 936 βάφτηκαν στα χρώματα της Essex Petroleum.

 

California Republic

Όμως τίποτα από αυτά δεν είναι το θέμα μας, γιατί όλο το «γκλάμουρ» του αγώνα φυσικό ήταν να τo κλέψει η συμμετοχή του Paul Newman (σε ηλικία 55 ετών τότε παρακαλώ!) με την ομάδα του Dick Barbour, που ήταν ο εισαγωγέας της Porsche για την ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Οι 935 (τρείς τον αριθμό) είχαν προετοιμαστεί από τον Bob Garreston, ο οποίος μάλιστα ήταν και ένας από τους οδηγούς. Φυσικά οι paparazzi δεν άφησαν την ομάδα ούτε σε μια στιγμή σε ησυχία και σε αυτό άλλωστε δεν βοήθησε και η παρουσία των κοριτσιών με τα ελάχιστα ρούχα, λόγο του αντηλιακού Hawaiian Tropic, που ήταν και ο κύριος σπόνσορας της ομάδας. Πολύ ταιριαστό αφού η όλη προσπάθεια προέρχονταν από την California Republic. Ο Paul Newman που κάθε άλλο παρά άσχετος ήταν στο τιμόνι, θα μοιράζονταν το αυτοκίνητο με τον αριθμό 70 μαζί με τον Dick Barbour και τον πολύ γνωστό και γρήγορο Rolf Stomelen. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στα δοκιμαστικά ήταν πιο αργός από τον Stomelen, αλλά πιο γρήγορος από τον Barbour.

 

The race

Το Σάββατο 9 Ιουνίου του 1979 δε ήταν μια καλή μέρα, με μαύρα σύννεφα στον ουρανό για τα 55 αυτοκίνητα της αφετηρίας. Εμπρός τους υπήρχαν 1.436 λεπτά, 300 γύροι και πάνω από 2.500 μίλα. Αυτά αντιστοιχούσαν σε 12 αγώνες Formula 1. Πρώτο θύμα η Mirage των Bell και Hobbs, που ήταν επικεφαλής και που έχασε την εξάτμιση. Ακολούθησαν οι δύο Loom 935 που «έχασαν» τους κινητήρες τους και αυτό προβίβασε το αυτοκίνητο με τον αριθμό 70 στη δεύτερη θέση. Όμως ήταν πολύ νωρίς στον αγώνα και αυτό δεν σήμαινε τίποτα απολύτως, αφού τα πάντα μπορούσαν να συμβούν.

Και λίγο-πολύ συνέβησαν, γιατί αρχίζει να βρέχει (αυτό ήταν το κακό νέο), αλλά όταν τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι το αυτοκίνητο της Kremer είναι ακίνητο στο πίστα (αυτό ήταν το καλό νέο) το αυτοκίνητο του Barbour είναι πρώτο, αν και αυτό πάλι δεν σημαίνει πολλά γιατί βρίσκεται 15 γύρους πίσω. Με εννέα γύρους να απομένουν όλα δείχνουν ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα ακόμα και το πιο τρελό όνειρο. Όμως όταν το αυτοκίνητο μπαίνει στα pits για τον τελευταίο ανεφοδιασμό, το κεντρικό παξιμάδι του τροχού φρακάρει και δεν ξεβιδώνει. Οι μηχανικοί ξοδεύουν 23 λεπτά, αλλάζοντας όλη την εμπρός ανάρτηση, αλλά με μόλις 20 λεπτά να απομένουν στο ρολόι ο Stomelen χάνει το ρυθμό του και περνά εμπρός από τα pits κάνοντας διακοπές. Χάνει συμπίεση, λόγω καμένης φλάντζας και τελικά εγκαταλείπει μέτρα από τον τερματισμό! Είχαν τελειώσει όλα!

Όχι δεν είχαν τελειώσει γιατί υπάρχει μια παράγραφος στον κανονισμό ο οποίος αναφέρει ότι ο τελευταίος γύρος μπορεί να διαρκέσει 15 λεπτά. Ο Stomelen έχει τον διαθέσιμο χρόνο, αλλά θα πρέπει ο κινητήρας να βρίσκεται σε λειτουργία. Περνά τη γραμμή του τερματισμού τελικά στη δεύτερη θέση και πρώτος στη κατηγορία IMSA. Ο Dick Wittington με μια Kremer 945 K3 θα κερδίσει τον αγώνα και θα είναι το πρώτο αυτοκίνητο Group 5 που θα κερδίσει το Le Mans.

Πάντως, παρά την παραλίγο νίκη, ποτέ κανένας ηθοποιός δεν έχει τερματίσει ψηλότερα σε αγώνα, στον πραγματικό κόσμο.