Bugatti Type 57: Life saver

Στα τέλη της δεκαετίας του 20’ η Bugatti βρισκόταν σε δύσκολη θέση προσπαθώντας να πουλήσει αυτοκίνητα που η τιμή τους ήταν απόλυτα αστρονομική, ακόμα και για τα μέτρα της εταιρείας. Η Type 41 με κινητήρα 12.763 κυβικών, γνωστό και ως Royale κατάφερε να πουλήσει μόλις τρία αντίτυπα και με μόνο με την Type 43 Grand Sport, η οποία παρουσιάστηκε το 1927 είδε άσπρη μέρα, καταφέρνοντας να βρει σπίτια για 158 αντίτυπα και τα οικονομικά της εταιρείας βελτιώθηκαν ακόμα περισσότερο με την Type 44, που έφτασε να διαθέσει στην αγορά σχεδόν 1.000 αυτοκίνητα και πλαίσια! Το «κρασάρισμα» όμως της Wall Street του 1929 την ξαναέριξε στο κόκκινο και τότε ήταν που ο Ettore αποφάσισε να ασχοληθεί με την κατασκευή τραίνων καταφέρνοντας να αποσπάσει ένα πλούσιο συμβόλαιο από τη ETAT, κατασκευάζοντας το αεροδυναμικό Autorail Automotrice Rapide, μια κίνηση που έσωσε την εταιρεία οικονομικά.

Όμως τελικά ήταν ο γιός του Ettore, ο Gianroberto Carlo Rebrandt Bugatti, γνωστός περισσότερο ως Jean που την έβγαλε από το «μαύρο» και την έβαλε για τα καλά στο «πράσινο». Ο Jean μπορεί να μην είχε κληρονομήσει τη σχεδιαστική ιδιοφυία του πατέρα του, αλλά ήταν ένας εξίσου καλός μηχανικός και με την Type 57 που παρουσιάστηκε το 1934 στην Έκθεση του Παρισιού, υπό τη δικιά του επίβλεψη, κατάφερε να γεμίσει με φράγκα τα σεντούκια της εταιρείας. Το αυτοκίνητο μάλιστα παρουσιάστηκε και σε διάφορες εκδόσεις, όπως το Stelvio με δύο πόρτες και τέσσερα καθίσματα, το Aravis με δύο πόρτες και δύο θέσεις, το Calibier με τέσσερις πόρτες και τέσσερις θέσεις και τέλος το Vertoux με δύο πόρτες, αλλά σχεδίαση coupe. Η Type 57 ήταν μια σημαντική καμπή για την Bugatti που πλέον απευθύνονταν στον ιδιοκτήτη ο οποίος οδηγούσε ο ίδιος το αυτοκίνητό του. Άλλωστε οι αισθητά βελτιωμένοι δρόμοι της Γαλλίας ανέδειξαν το αυτοκίνητο σαν ένα γρήγορο και πρακτικό μεταφορικό μέσο. Η αγορά το δέχτηκε και σχεδόν 550 αυτοκίνητα πουλήθηκαν μόλις τη πρώτη χρονιά της παραγωγής του.  

 

Τεχνικά

Για την 57 ο Jean εξέλιξε ένα νέο οχτακύλινδρο εν σειρά κινητήρα στα 3,3 λίτρα που αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτικός, χωρίς προβλήματα με τους δύο εκκεντροφόρους να κινούνται μέσα από γρανάζια και την τροφοδότηση να γίνεται μέσα από καρμπυρατέρ της Stromberg. Ο κινητήρας των 3.257 κ.εκατ. απέδιδε 135 ίππους 5.000 σ.α.λ. και η κίνηση μεταφέρονταν στους πίσω τροχούς μέσα από ένα χειροκίνητο κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων. Η εμπρός ανάρτηση ήταν ένας μάλλον αρχαιοπρεπής άκαμπτος άξονας που στηρίζονταν πάνω σε ημιελλειπτικά φύλα σούστας, ενώ ο πίσω άκαμπτος άξονας στηρίζονταν και αυτός πάνω σε «κομμένα στη μέση» φύλα σούστας. Τα φρένα ήταν τέσσερα ταμπούρα που ελέγχονταν από σύρματα με το βάρος του αυτοκινήτου να μην ξεπερνά τα 1.750 κιλά.