John Surtees: Ίσως ο καλύτερος

Για να πάρει κανείς έστω και μια μικρή γεύση απο τους οδηγούς πριν την εποχή της… τηλεόρασης, θα πρέπει να ήταν… εκεί! Και το «εκεί» βρίσκεται στη στροφή Barregarrow. Ίσως η πιο δύσκολη και επικίνδυνη στροφή στο κόσμο. Και έχει αυτό τον τίτλο γιατί πρώτα από όλα βρίσκεται στο Isle of Man και σαν να μην έφτανε αυτό, είναι λίγο κατηφορική και η έξοδός της κρύβεται πίσω από ένα πέτρινο τοίχο. Είναι ένα από καλύτερα σημεία στον κόσμο για να χάσει κανείς τη ζωή του, άλλωστε στο Νησί έχουν χάσει τη ζωή τους 240 αναβάτες από το 1911, τέσσερις από αυτούς στην Barregarrow! Τώρα το γεγονός ότι ο Surtees με τη MV Agusta (που δε θα την λέγαμε αργή) έστριβε ΤΕΡΜΑ ΓΚΑΖΙ, θα πρέπει να απαντάει την ερώτηση γιατί τον τοποθετούμε ανάμεσα στους «top five» όλων των εποχών. Έκλεισε την αγωνιστική του καριέρα στους δύο τροχούς στο Isle of Man το 1960 κερδίζοντας τον έκτο του αγώνα, ενώ ταυτόχρονα ανέβασε τον πήχη με μέση ωραία ταχύτητα στα 104,08 μίλια ανά ώρα! Ήταν πλέον καιρός να προσθέσει ακόμα δυο τροχούς στο ρεπερτόριό του. Και αυτό το έκανε σε εποχές δύσκολες έχοντας να παλέψει με την «crème de la crème» των αγώνων, όπως οι Jim Clark, Sterling Moss, Jack Brabham, Graham Hil και Phil Hill.

Όμως αυτοί μάλλον δεν του στάθηκαν εμπόδιο και σε ηλικία μόλις 26 ετών ο Surtees θα ανέβει στο podium στον τρίτο του μόλις αγώνα στην Formula 1 και στον όγδοο αγώνα του στους τέσσερις τροχούς! Ήταν δεύτερος με Climax-Lotus πίσω από την Cooper-Climax του Jack Brabham στο British Grand Prix στο Silverstone. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί, γιατί στη πίστα της Πορτογαλίας (την οποία δεν είχε ποτέ του δει) έκανε τον ταχύτερο γύρο και θα κέρδιζε τον αγώνα, αν δεν υπήρχε διαρροή καυσίμου πάνω στα πόδια του, με αποτέλεσμα να λειώσουν οι σόλες από τα παπούτσια του και να καταλήξει στις μπαριέρες. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά (είμαστε ακόμα στο 1960) κατάφερε κάτι εξωπραγματικό ακόμα και για τα δικά του δεδομένα. Έλαβε μέρος σε αγώνα μοτοσυκλετών και αυτοκινήτων την ίδια μέρα! Στο German Grand Prix των 500 κ. εκατ. και στο πρωτάθλημα Formula 2 στη πίστα του Solitude. Κέρδισε τον αγώνα των δύο τροχών με MV Agusta, αλλά στην F2 εγκατέλειψε από κιβώτιο ταχυτήτων, με τον Wolfgang von Trips να κερδίζει στο τιμόνι μιας Dino 156. Για σκεφτείτε το λίγο, μόνο το να μπαινοβγαίνεις από την δερμάτινη φόρμα στην υφασμάτινη και πάλι πίσω έξι φορές την μέρα των δοκιμών, είναι από μόνο του κάτι όχι και πολύ εύκολο! Όμως οι αγώνες ήταν η ζωή του και αυτό ήταν κάτι το δεδομένο, όχι κάτι το ξεχωριστό! Ο ίδιος άλλωστε είχε δηλώσει: «Δεν ήταν και τίποτα το τρομερό, εκείνες τις ημέρες οι γραμμές μεταξύ των δύο και τεσσάρων τροχών δεν ήταν και πολύ διαφορετικές. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι με τέσσερα δισκόφρενα και πολύ περισσότερο λάστιχο με τους τέσσερις τροχούς φρέναρες πολύ αργότερα. Έτσι όταν ανέβαινες και πάλι στους δύο, θα έπρεπε να μην ξεχαστείς!» 

Από τους στενούς δρόμους του Monaco με Lotus 18 στο Ολλανδικό ΤΤ με MV και ξανά πίσω στην Formula 1 στο Silverstone. Σε μια και μόνο χρονιά (αναφερόμαστε και πάλι στο 1960) συμμετείχε σε 18 αγώνες αυτοκινήτου και 14 μοτοσυκλετών! Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι ο μοναδικός οδηγός που έχει κερδίσει παγκόσμια πρωταθλήματα με δύο και τέσσερις τροχούς!

Άλλωστε εκείνες τις ημέρες για να βγάλεις το ψωμί σου σαν οδηγός θα έπρεπε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο να στέκεσαι στη γραμμή της αφετηρίας. Απλά να αναφέρουμε ότι το 1955 και σε ηλικία 21 ετών το ετήσιο αγωνιστικό του πρόγραμμα περιελάβανε 86 αγώνες με Norton στα 350 και 500 κ. εκατ. και NSU στα 250 ! Και φυσικά αυτό το μετακινούμενο τσίρκο από πίστα σε πίστα στηρίζονταν από την οικογένεια. Μην το κοροϊδέψετε, η ίδια η μητέρα του οδηγούσε το φορτηγάκι με τις μοτοσυκλέτες και το «hospitality» περιελάβανε σάντουιτς και τσάι! Και αυτό γιατί ο πατέρας είχε μείνει πίσω στο Λονδίνο για τη οικογενειακή επιχείρηση, που δεν θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε άλλο από συνεργείο μοτοσυκλετών. Κοιμόταν στο φορτηγάκι με τη μητέρα του να το οδηγεί όλη τη νύχτα γιατί σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο θα έπρεπε να βρίσκονταν και σε διαφορετική πίστα.

Το 1961, ο Colin Chapman βλέποντας ότι ο νεαρός… είχε μέλλον του πρότεινε να ηγηθεί της ομάδας του. Όμως ο Innes Ireland (πρώτος οδηγός) διαφώνησε και ο Surtees από ευγένεια, ίσως και γιατί ήταν αμάθητος από την «πολιτική» της F1, δεν δέχτηκε τελικά τη θέση. Ο Jim Clark που τη πήρε, κατέκτησε δύο Παγκόσμιους Τίτλους.

Αμάθητος όπως ήταν την… πάτησε ακόμα μια φορά, αυτή τη φορά από τον Eugenio Dragoni που ήταν επικεφαλής της ομάδας της Ferrari στους αγώνες αντοχής. Το σχέδιο για τον αγώνα του Le Mans του 1966 ήταν ο Surtees να τεθεί επικεφαλής ώστε να «τραβήξει» τα επτάλιτρα Ford GT40 και να τα οδηγήσει σε μια πρόωρη εγκατάλειψη. Όμως όταν έφτασε στη πίστα ανακάλυψε ότι η θέση του είχε δοθεί στο Lodovico Scarfiotti που ήταν ανιψιός του Gianni Agnelli, προέδρου της Fiat, ο οποίος πριν λίγες μέρες είχε αγοράσει το μεγαλύτερο ποσοστό της Ferrari. Δεν το άντεξε αυτό και τα βρόντηξε! Αν είχε πάντως παραμένει στην ομάδα το σίγουρο ήταν ότι θα είχε κατακτήσει ακόμα δυο τίτλους. Συνέχισε σε ομάδες όπως οι Honda, BRM και McLaren πριν αποφασίσει να συμμετάσχει με δικό του σασί, την TS7 το 1970.

Σημείο καμπής της αγωνιστικής του καριέρας ήταν το 1965 όταν είχε ένα τρομαχτικό ατύχημα με Lola T70 και παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Δύο μήνες μετά κατάφερε να κάνει τα πρώτα του βήματα και όταν επέστρεψε στη Ferrari οι μηχανικοί έπρεπε να τον κατεβάσουν με γερανό στο cockpit της 2,4 Dino 246. Ήταν ο αγώνας των 1000 χλμ. της Monza τον οποίο και τον οποίο κέρδισε μαζί με τον Mike Parkes!

 

Ιστορία

Μέχρι το κόκκαλο Βρετανός, γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1934. Ξεκίνησε τους αγώνες το 1939 με Triumph 250, αλλά οι πρώτες αγωνιστικές μοτοσυκλέτες ήταν οι Manx Morton των 350 και 500 κ. εκατ. για να συνεχίσει με τις τετρακύλινδρες MV Agusta. Η πρώτη του νίκη ήταν το 1955 στο Ulster Grand Prix και η τελευταία του το 1960 στον Αγώνα των Εθνών. Στους τέσσερις τροχούς ο πρώτος του αγώνας ήταν το 1960 και η πρώτη του νίκη ήρθε στο German Grand Prix του 1963. Την τελευταία του νίκη την κατάφερε στο Italian Grand Prix του 1967 και ο τελευταίος του αγώνας ήταν το 1972 στην ίδια πίστα.

 

Κέρδισε

Είναι από τους οδηγούς που ζηλεύουμε, γιατί απλά τα έκαναν όλα, από δύο τροχούς στους τέσσερις και από εκεί με δικό του αυτοκίνητο. Έχει κατακτήσει επτά παγκόσμιους τίτλους στους δύο τροχούς με MV Agusta τα έτη 1956, 1958, 1959 και 1960 με 38 νίκες από 49 εκκινήσεις και ένα τίτλο στην Formula 1 το 1964 με Ferrari 158. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κέρδισε το Πρωτάθλημα Can-Am το 1966 με Lola-Chevrolet και σαν κατασκευαστής το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα F2 με οδηγό τον Mike Hailwood! Αυτά τα ολίγα.