Sunbeam Tiger: Ένας «τίγρης» για μηχανή

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 αυτό που όλοι σίγουρα θυμάστε (ακόμα και αν δεν θυμάστε, σίγουρα θα ξέρετε) είναι οι Beatles! Όμως η βρετανική εισβολή στον Νέο Κόσμο δεν περιορίζονταν στο «Love me do», αλλά και στα σπορ διθέσια, που εκείνες τις ημέρες έκαναν πραγματική θραύση στην αγορά των Η.Π.Α. όπου δεν υπήρχε τίποτα για να τα ανταγωνιστεί. Η επιτυχία μάλιστα των AC το 1962 που συνδύαζαν τη βρετανική σχεδίαση με αμερικάνικους κινητήρες άνοιξε το δρόμο και για αλλά τέτοια πειράματα.

Το Sunbeam Alpine ήταν ήδη μια εμπορική επιτυχία στην αγορά των Η.Π.Α., έχοντας παρουσιαστεί το 1959, αλλά ο μικρός του κινητήρας των 1.592 κ. εκατ. σίγουρα δεν ήταν αρκετός για να τα βάλει με το «αμερικανικό σίδερο» με το οποίο ήταν εξοπλισμένη η Corvette. Με 80 ίππους σίγουρα δεν μπορούσε να ανησυχήσει κανένα. Όμως υπήρχαν επιλογές και δυνατότητες για θεαματική βελτίωση.

Ο Jack Brabham, βλέποντας ότι το αμερικάνικο σε αισθητική πλαίσιο με μυτερά πίσω φώτα που που είχε σχεδιάσει ο Ken Howes το 1953, είχε πολύ περισσότερες δυνατότητες, πρότεινε στον Norman Garrad, οποίος είχε τη θέση ου αγωνιστικού διευθυντή της Roots, να χωρέσουν ένα V8 κινητήρα. Εκείνος όμως μάλλον τον πέρασε για τρελό και δεν έδωσε σημασία στα λόγια του Jack. Αντίθετα ο γιός του Ian, ο οποίος διεύθυνε τις πωλήσεις της Roots στην Δυτική Ακτή μπήκε αμέσως στο νόημα και μάλιστα πλησίασε τον Carroll Shelby που ήταν υπεύθυνος για την επιτυχία των AC (που φορούσαν κινητήρες της Ford) για να χωρέσει έναν V8 στη θέση του εν σειρά τετρακύλινδρου. Και μπορεί αυτό να φαίνεται σήμερα τερατώδες, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κινητήρας του Alpine ήταν τοποθετημένος κατά τον διαμήκη άξονα και ότι ένας V8 δεν είναι κατά πολύ μακρύτερος από ένα τετρακύλινδρο εν σειρά. Έτσι το πρωτότυπο του Shelby ήταν έτοιμο τον Απρίλιο του 1963 και ο V8 της Ford απαίτησε ελάχιστες αλλαγές για να στριμωχτεί. Τον κινητήρα ακολούθησε ένα χειροκίνητο κιβώτιο της Borg-Warner με τέσσερις σχέσεις και ο πίσω άξονας προέρχονταν από το Ford Galaxie. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι για να αλλάξεις τα μπουζί απαιτούνταν μεγάλη επιδεξιότητα και γενικά. χωρίς αρκετή κυκλοφορία αέρα στον χώρο του κινητήρα πρακτικά δεν χρειάζονταν θέρμανση η καμπίνα... Όμως τώρα το αυτοκίνητο είχε άλλες δυνατότητες και όταν έφτασε στο Coventry για αξιολόγηση, ο Lord Rootes, παρά τα όχι και τόσο "κοσμητικά" επίθετα με τα οποία "στόλισε" τους παρευρισκόμενους γιατί η όλη εξέλιξη έγινε εν αγνοία του, τελικά έμενε ενθουσιασμένος όχι μόνο από τις επιδόσεις, αλλά και από το γεγονός ότι  το κόστος της μετάλλαξης αυτής ήταν ελάχιστο. Το αποτέλεσμα της μεταμόρφωσης ήταν εντυπωσιακό αφού το αυτοκίνητο τώρα μπορεί να ζύγιζε 100 κιλά παραπάνω, αλλά διέθετε τους διπλάσιους ίππους και την τριπλάσια ροπή!

 

Τίγρης λοιπόν

Και το όνομά του Tiger: από το αυτοκίνητο του Sir Tony Curtis που το 1925 είχε κατακτήσει το ρεκόρ ταχύτητας. Παρουσιάστηκε στο New York Auto Show τον Απρίλιο του 1964 και την κατασκευή του ανέλαβε η Jensen η οποία άλλωστε είχε πείρα στο να παντρεύει βρετανικά πλαίσια με αμερικάνικους κινητήρες. Η επιτυχία του στην αγορά της Βορείου Αμερικής ήταν πρωτοφανής και αρχικά πουλήθηκε μόνο εκεί, αφού δεν περίσσευαν αυτοκίνητα για άλλες αγορές! Ο κινητήρας χωρίς να ζοριστεί απέδιδε 164 ίππους και το γεγονός ότι ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή μοτέρ της Ford, βοηθούσε στη συντήρησή του. Σύντομα, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, όλοι άρχισαν να το αναβαθμίζουν μέσα από τα πολλά «κιτ βελτίωσης» που προσφέρονταν φτάνοντας εύκολα τους 245 ίππους!

Το Tiger θα αρχίσει να πωλείται στην αγορά της Ευρώπης το 1965 και τελικά στην αγορά των Η.Π.Α. ως Mk2 θα φτάσει ακόμα και τους 200 ίππους, χάρη σε μεγαλύτερο κινητήρα. Να θυμίσουμε ότι το διθέσιο, ανοιχτό πλαίσιο ήταν αυτοφερόμενο με διπλά ψαλίδια εμπρός, αλλά άκαμπτο πίσω άξονα που στηρίζονταν πάνω σε ημιελλειπτικά φύλα σούστας. Το μήκος του έφτανε τα 4,057 μ. και το βάρος του τα 1.176 κιλά. Τέλος ο V8 κινητήρας προσφέρθηκε σε δύο εκδόσεις: 4.261 κ. εκατ. και 4.727 (ως Mk2 από τα οποία μόνο 633 κατασκευάστηκαν στον τελευταίο χρόνο της παραγωγής του) με τον ένα εκκεντροφόρο στο κέντρο του V και την τροφοδοσία να γίνεται μέσα από ένα διπλό καρμπυρατέρ.

 

Διεθνή παιχνίδια

Πάντως παρά την επιτυχία του Tiger, η Roots γενικότερα βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική θέση από το 1964 και η Chrysler με μια επιθετική κίνηση στο χρηματιστήριο είχε αγοράσει ένα μεγάλο μερίδιο μετοχών, σε μια προσπάθεια να την ελέγξει. Η βρετανική κυβέρνηση προσπάθησε να τη βοηθήσει να μην πέσει σε… ξένα χέρια, αλλά ήταν πια αργά. Μια απεργία και το μεγάλο κόστος εξέλιξης του Hillman Imp της έδωσαν το χαριστικό χτύπημα και τελικά έπεσε τα χέρια της Chrysler το 1967. Αυτό ήταν και το τέλος του Tiger, γιατί φυσικά η Chrysler δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί κάποιο από τα αυτοκίνητά της να φορά κινητήρα της Ford. Και επειδή ο V8 του νέου ιδιοκτήτη ήταν πολύ μεγάλος για να χωρέσει, το τελευταίο αυτοκίνητο κύλησε από τίς γραμμές της Jensen στις 27 Ιουνίου του 1967, όταν τελείωσε το απόθεμα των κινητήρων. Τελικά κατασκευάστηκαν 7.066 Tiger.