Ferrari 365P: Τρίτος στους δύο χωρά

Όλη η ιστορία των supercar θα μπορούσε να ήταν διαφορετική αν η 365P είχε τελικά φτάσει στη μαζική παραγωγή και δεν είχε παραμείνει σαν πρωτότυπο στη σφαίρα του «εάν»! Πρώτα από όλα θα ήταν το πρώτο supercar, όπως τα ξέρουμε σήμερα, με τον κινητήρα στο κέντρο. Και αυτό γιατί η Lamborghini το 1965 παρουσίασε το πλαίσιο της Miura στη Έκθεση του Τορίνο και το ολοκληρωμένο αυτοκίνητο ένα χρόνο αργότερα στη Γενεύη. Και αυτό ήταν, οι παράμετροι είχαν στηθεί, η Ferrari έχασε μια μοναδική ευκαιρία να θέσει εκείνη τους κανόνες του παιχνιδιού και αυτό γιατί ο Enzo μέχρι τη τελευταία στιγμή υποστήριζε ότι κάθε πραγματικό GT θα έπρεπε να έχει τον κινητήρα εμπρός! Γι’ αυτόν πάντα το άλογο μπαίνει εμπρός από το κάρο και η απάντησή του ήταν η 365GTB/4! Για να είμαστε πάντως σωστοί με την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το πρώτο «περίπου supercar» με τον κινητήρα στο κέντρο είχε παρουσιαστεί από την ATS (η 2500GT), αλλά επειδή ο κινητήρας του ήταν μόλις V8 δεν… μέτρησε!

 

Παράδοξο

Έτσι, η ύπαρξη και μόνο της «Guida Centrale», ή «Tre Posti» όπως ονομάστηκε ήταν μια παραδοξότητα, για να το θέσουμε ελαφρά. Το αυτοκίνητο ποτέ δεν είχε στόχο τη μαζική παραγωγή και τελικά μόνο δύο κατασκευάστηκαν. Κρίνοντας εκ των υστέρων, αν τελικά ο Enzo το τολμούσε θα είχε κάνει μια από τις σημαντικότερες τομές στην αυτοκίνηση. Όχι μόνο η ιδέα, αλλά και η αφορμή της γέννησης της 365P κρύβεται κάπου στα σύννεφα. Σίγουρα πάντως δεν ήταν ιδέα της Ferrari αλλά του Sergio Pininfarina ο οποίος ήταν όχι μόνο ο πατέρας της ιδέας, αλλά λέγεται ότι έβαλε ο ίδιος προσωπικά τις μολυβιές στο χαρτί (Τότε έτσι σχεδίαζαν, με μολύβι και χαρτί!). Τώρα το ποιος πλήρωσε για την κατασκευή του παραμένει μυστήριο και τα βιβλία υποστηρίζουν ότι χρηματοδοτήθηκε από τον ίδιο τον Sergio σε μια προσπάθεια να πείσει τον Enzo να αλλάξει γνώμη και να 'βάλει το κάρο πριν από το άλογο'. Μάλιστα γι’ αυτό το σκοπό κατασκευάστηκαν τα δύο πρωτότυπα, ώστε το ένα να πάει στον Enzo. Μάταιος κόπος, «δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σε ένα γέρο σκύλο»!

Την επίβλεψη του όλου project ανέλαβε ο Aldo Brovarone και μάλλον η όλη σχεδιαστική ιδέα προέρχεται από το Dino 206GT. Όμως πάλι δεν θα πρέπει να κάνουμε το λάθος να το περιγράψουμε σαν μια «φουσκωμένη» Dino, αφού υπάρχουν σοβαρές διαφορές ως προς την αρχιτεκτονική. Η βάση της 365Ρ προέρχεται από την Type 557A με το πλαίσιο να μην είναι τίποτα άλλο από το κλασικό ιταλικό χωροδικτύωμα με ανεξάρτητη ανάρτηση σε όλους τους τροχούς και δισκόφρενα. Ακόμα μια ενδιαφέρουσα προσθήκη ήταν ο V12 κινητήρας των 4,4 λίτρων με τον ένα επικεφαλής εκκεντροφόρο για κάθε πλευρά του «V», που ήταν κατασκευασμένος εξολοκλήρου από αλουμίνιο, με την απόδοσή του να φτάνει τους 380 ίππους στις 7.300 σ.α.λ. Ήταν μάλιστα τοποθετημένος κατά παράβαση όλων των κανόνων του Enzo, κατά τον διαμήκη άξονα και ακολουθούσε κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων της ZF.

 

Τρίτος στους δύο χωρά

Όμως η κύρια χωροταξική διαφοροποίηση στη σχεδίαση ήταν η τριθέσια εν σειρά τοποθέτηση των επιβατών με τον οδηγό να κάθεται στο κέντρο. Ο λόγος αυτής της επιλογής ήταν ότι ο Pininfarina πίστευε ότι ήταν η πιο καλή και φυσική θέση για τον οδηγό, προσφέροντας οπτική ισορροπία. Επίσης το μεσαίο κάθισμα μπορούσε μερικώς να περιστραφεί και ήταν τοποθετημένος πιο εμπρός από αυτά των δύο επιβατών και έτσι δημιουργούσε χώρο για τον κεντρικά τοποθετημένο κινητήρα.

Την όλη κατασκευή είχε αναλάβει ο Leonardo Fioravanti και το πρωτότυπο εμφανίστηκε στο Earls Court Motor Show, ενώ το δεύτερο πρωτότυπο που κατασκευάστηκε και παρουσιάστηκε στο Turin Motor Show του 1966, αρχικά για τον ίδιο Enzo ώστε να δει την αξία της νέας σχεδίασης, τελικά πήγε στον ίδιο τον Giovanni Agnelli (πλαίσιο 8851) το οποίο επίσης διέθετε και ηλεκτρομαγνητικό συμπλέκτη, λόγω του αδύνατου αριστερού ποδιού του μεγάλου αφεντικού. Ίσως, αν δεν ήταν "κολλημένος" μόνο ο Enzo...