Lincoln Indianapolis: «Κάγκελο»

Στη δεκαετία του ’50 όλα πήγαιναν καλά στην αγορά ων Η.Π.Α., λες και ο πόλεμος αναζωογόνησε την οικονομία και εδώ που τα λέμε αυτό ακριβώς είχε συμβεί. Η εκβιομηχανοποίηση της χώρας, λόγω της πολεμικής προσπάθειας, τώρα μετατρέπονταν σε υπερ-καταναλωτική. Τα βιομηχανικά αγαθά ποτέ δεν ήταν πιο άφθονα. Η υπερκατάλωση των πάντων και μάλιστα σε όσο και μεγαλύτερες ποσότητες ήταν πλέον… must! Το πιο μεγάλο, το πιο περίεργο, το πιο ακραίο, ήταν και το καλύτερο!

Αυτά βέβαια σε αντίθεση με την Ευρώπη η οποία βίωνε στο πετσί της τα αποτελέσματα του πολέμου και αν δεν ήταν (να το πούμε αυτό) τα δολάρια που έπεσαν με τα σχέδια Τρούμαν και Μάρσαλ (όχι όμως με το αζημίωτο), πολύς κόσμος θα είχε πεθάνει από την πείνα. Τέλος πάντων, αυτό δεν είναι το θέμα μας, απλά το αναφέρουμε για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Πίσω στις U.S.A. πάντως τα πράγματα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο και όπως έλεγαν: «Business was booming!» Η αυτοκινητοβιομηχανία δεν προλάβαινε να ανανεώνει τα μοντέλα και μάλιστα κάθε χρόνο και τα εκθεσιακά πρωτότυπα γίνονταν όλο και πιο εξωφρενικά. Όταν μάλιστα αποζητάς το «έξω από εδώ» δεν μπορείς παρά να απευθυνθείς στους μάστορες του είδους, που δεν είναι άλλοι από τους Ιταλούς, για τους οποίους το σχεδιαστικά εκκεντρικό (πάντα όμως με χάρη) είναι το ψωμί τους.

Έτσι η Chrysler έκλεισε με την Ghia, η Packard συνεργάστηκε με τον Bertone, η Hudson απέσπασε τις υπηρεσίες της Carrozzeria Touring και η Ford τέλος αποφάσισε να συνεργαστεί με την Carrozzeria Boano.

 

Σχέδιο «jet-age»

Το 1955 λοιπόν ο Boano παίρνει στα χέρια του το πλαίσιο με αριθμό 58WA10902 που θα στήριζε μια Lincoln με τη διαταγή να ταράξει τα νερά στην Έκθεση του Τορίνο. Το σασί φορούσε κινητήρα 225 ίππων με V8 κινητήρα και μπορεί η εμπρός ανάρτηση να ήταν ανεξάρτητη, αλλά πίσω φορούσε τον συνηθισμένο άκαμπτο άξονα με τα ημιελλειπτικά φύλα σούστας, ενώ τα φρένα ήταν τέσσερα ταμπούρα. Έτσι ήταν τα αμερικάνικα αυτοκίνητα τότε.

Η σχεδίαση στηρίχτηκε πάνω στην jet-age εποχή που βίωνε ο κόσμος και ειδικά οι Η.Π.Α. που πλέον κοιτούσαν το φεγγάρι και όλα έπρεπε να έχουν φτερά και να είναι αεροδυναμικά, ακόμα και όταν… σέρνονταν με 70 μίλια την ώρα!

Και πρώτα από όλα το χρώμα που ήταν πορτοκαλί ονομαζόμενο «nuclear orange»! Σχεδιαστικά (ήταν μια περίεργη πρόταση, για να το πούμε μαλακά) και απαιτεί ώρα για να το συνηθίσει κανείς. Εμπρός δύο τεράστια διπλά φώτα και η μάσκα ήταν… σαν στόμα, απλά μια εισαγωγή αέρα. Τα φτερά προεξείχαν και εμπρός και πίσω με τις κόχες που δημιουργούνταν να φιλοξενούν εμπρός τρεις ψεύτικες εξαγωγές καυσαερίων και πίσω εισαγωγές αέρα! Πίσω πάλι κατέληγε σε μικρά στρογγυλά φώτα στα άκρα, με πραγματικές όμως εξατμίσεις, αυτή τη φορά από κάτω. Η σχεδίαση του Boano, άσχετα με το αν μας/σας αρέσει ή όχι, είναι εντυπωσιακή και σίγουρα πέρα από τα συνηθισμένα. Άλλωστε αυτός ήταν και ο στόχος του. Εμείς όμως… κάγκελο, όχι τόσο πολύ για την σχεδιαστική του πρωτοτυπία, αλλά για το θάρρος του! Γιατί εκτός από έμπνευση απαιτούνταν και θάρρος. Όμως όπως είπαμε βρισκόμαστε στα μέσα τις δεκαετίας του ’50 και οι άνθρωποι κοιτούσαν τα αστέρια!

Μετά την επιτυχή παρουσία του στο Τορίνο το αυτοκίνητο παραδόθηκε στον ίδιο τον Henry Ford II, ο οποίος με τη σειρά του λέγεται ότι το πρόσφερε στο φίλο του Errol Flynn.