Ford Mustang 1962 concept: Άλλο άλογο

Ήταν μόνο η κορυφή της υπόσχεσης για «Total Performance» που έδωσε η Ford, μετά την αποχώρησή της το 1962 από την συμφωνία που είχε συνάψει με τους υπόλοιπους βορειοαμερικάνους κατασκευαστές (είχε υπογραφεί το 1957) και η οποία απαγόρευε τα αυτοκίνητα «υψηλής απόδοσης». Τη νέα αυτή κατεύθυνση προς προϊόντα υψηλής απόδοσης υπέγραφε ο ίδιος ο Henry Ford II και υπό τη καθοδήγηση (του τόσο σημαντικού) Lee Iacocca η Ford πρακτικά… όρμησε στις πίστες!

 

Από στάχτες γεννημένο

Τον Απρίλιο του 1962 ακόμα μια απόφαση του Ford έδωσε μια νέα κατεύθυνση για «κάτι» που θα έπρεπε να αποδείξει ότι η εταιρεία πραγματικά εννοούσε όλα αυτά που έλεγε περί υψηλών επιδόσεων. Όμως, όπως φαίνεται, τελικά τίποτα δεν γεννιέται, παρά μόνο από τις στάχτες κάποιας άλλης προσπάθειας. Έτσι όταν το σχέδιο της Ford για ένα VW-beater τετράτροχο, που είχε ξεκινήσει το 1958 και μιλούσε για ένα μικρό αυτοκίνητο με κίνηση εμπρός (!), που θα είχε το όνομα Cardinal μπήκε στη ναφθαλίνη, η ομάδα σχεδίασης υπό τον Royston Lunn (είχε εργαστεί στην AC και Aston Martin) ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το σχεδιαστικό τμήμα της Ford στο Dearborn της Βρετανίας (βλέπε Anglia 105E) και που είχε μεταναστεύσει στις Η.Π.Α το 1958, ανέλαβε τη σχεδίαση ενός σπορ αυτοκινήτου.

 

Ένας μίνι V4

Και πρώτα από όλα να ασχοληθούμε με τον κινητήρα του Cardinal που ήταν ένας μικρός V4 με περιεχόμενη γωνία 60 μοιρών, ώστε να κατασκευάζεται παράλληλα και με τους μεγαλύτερους V6 από την ίδια γραμμή παραγωγής. Ο κινητήρας δεν ήταν τίποτα μοντέρνο με τον ένα εκκεντροφόρο στο κέντρο του V, αλλά υπήρχε αντικραδασμιακός άξονας και μπορούσε να κατασκευαστεί σε δύο κυβισμούς, στα 1,2 και στα 1,5 λίτρα. Να ανοίξουμε μια παρένθεση εδώ για να θυμίσουμε ότι τελικά ο κινητήρας αυτός χρησιμοποιήθηκε στα Ford 12M και 15M, τα οποία διέθεταν κίνηση εμπρός, πριν την εμφάνιση του κλασικού Escort. Ο κινητήρας του Γερμανικού 12M είχε τοποθετηθεί εμπρός κατά τον διαμήκη άξονα και εμπρός από τον νοητό άξονα των εμπρός τροχών με το κιβώτιο να ακολουθεί.

Όμως ο κινητήρας αυτός ήταν ιδανικός και για χρήση στο κέντρο μεταφέροντας τη κίνηση στους πίσω τροχούς. Έτσι από 1,5 λίτρα και με αρκετές βελτιώσεις έφτασε να αποδίδει 89 ίππους (από 60) στις 6.500 σ.α.λ. Τα μηχανικά συμπλήρωσε τιμόνι με κρεμαγιέρα και χρησιμοποιήθηκαν δισκόφρενα για όλους τους τροχούς, ενώ η αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια γύρω-γύρω. Εδώ θα ήταν παράλειψή μας αν δεν αναφέραμε ότι ο κινητήρας αυτός και μάλιστα στην ίδια θέση, δηλαδή κέντρο, είχε τοποθετηθεί και στο 530 της Matra.

 

Σχήμα… αιχμή

Μπορεί ο κινητήρας να ήταν μάλλον μικρός (και σε θέση πολύ περίεργη) για τα δεδομένα της αγοράς των Η.Π.Α., αλλά το σχήμα του αμαξώματος ήταν αυτό που το ξεχώρισε αμέσως. Και αυτό γιατί ήταν απόλυτα αιχμικό και minimal (σήμερα μοιάζει πολύ με το Χ1/9 της Fiat), σχεδιασμένο από τον Phillip Clark που είχε σπουδάσει στο California Art Center. Είχε γεννηθεί στην Iowa το 1935 και εργάστηκε στην GM μέχρι το 1964 πριν μετακομίσει στην Ford.

Στη σχεδίαση του Clark υπήρχε χώρος μόνο για δυο με ένα μικρό αντιανεμικό τζάμι εμπρός και roll-bar-αεροτομή πίσω από τον οδηγό, η οποία προορίζονταν να στηρίξει την οροφή τύπου «targa», αν το αυτοκίνητο έφτανε ποτέ σε μαζική παραγωγή. Το πλαίσιο ήταν χωροδικτύωμα και ντυμένο με αλουμίνιο. Τέλος για μικρότερη αεροδυναμική αντίδραση τα ψυγεία νερού είχαν τοποθετηθεί στο πλάι εμπρός από τους πίσω τροχούς. Για καλύτερη μάλιστα κατανομή βάρους η ρεζέρβα και η μπαταρία είχαν τοποθετηθεί εμπρός. Το concept ζύγιζε μόλις 700 κιλά και η κατανομή βάρους ήταν σχεδόν ιδανική με το 46,8% εμπρός και 53,2 πίσω.

 

Στη πίστα

Όλα ήταν έτοιμα στις 2 Οκτωβρίου του 1962 και αφού πήρε τις ευλογίες της διεύθυνσης, φορτώθηκε σε φορτηγό για την πρώτη δημόσια εμφάνιση που θα γινόταν στη πίστα του Watkins Glen στις 5 Οκτωβρίου, με την ευκαιρία του American Grand Prix και στη θέση του οδηγού για τους γύρους επίδειξης κάθισε ο Dan Gurney. Το αυτοκίνητο ήταν μια επιτυχία και αγαπήθηκε αμέσως, ενώ η Ford άφησε να εννοηθεί ότι θα έφτανε στη παραγωγή. Οι καρδιές των πιτσιρικάδων φτερούγησαν με το νέο αυτό Mustang που δεν έμοιαζε με οτιδήποτε είχαν δει μέχρι τότε. Γύρισε όλη την Αμερική και εκτέθηκε στις μεγαλύτερες πόλεις, αλλά η υπόσχεση του Iacocca για μαζική παραγωγή δεν πραγματοποιήθηκε. Δεν πειράζει πάντως γιατί σύντομα θα παίρναμε μια άλλη «αμερικάνικη εικόνα» με το ίδιο όνομα, όχι τόσο τεχνολογικά πρωτότυπη όσο το «one-off» του 1962, αλλά το ίδιο εμβληματική.