Bertone Spicup: Απλά άσχημο

Δυστυχώς δεν ήταν μέρες καρναβαλιού, γιατί τότε θα υπήρχε μια κάποια δικαιολογία. Το σήμα εμπρός ανήκει στην BMW, αλλά σίγουρα το αυτοκίνητο αυτό ανήκει όχι μόνο σε άλλη εποχή, αλλά και ίσως και σε άλλο πλανήτη. Μάλιστα για να μπερδέψει τα πράγματα ακόμα περισσότερο, πίσω γράφει Spicup! Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Μην σπάτε το κεφάλι σας, βγαίνει από τις λέξεις «spider» και «coupe». Βάζετε δύο γράμματα από την πρώτη και τρία από τη δεύτερη, και να το όνομα. Εντάξει να το παραδεχτούμε, απαιτείται μια κάποια φαντασία, μαζί με μια δόση διαστροφής. Αλλά αν αυτό και μόνο ήταν το πρόβλημα του αυτοκινήτου, θα του το συγχωρούσαμε!

 

Τελικά τρόμος                                                         

Το Spicup παρουσιάστηκε στην Έκθεση της Γενεύης του 1969, μέρες δόξης για το Stile Bertone που εκείνες τις ημέρες ζούσε τις πιο δημιουργικές και ανοδικές μέρες καταξίωσης. Όμως παρά την πρωτοτυπία του, γρήγορα όλοι προσπάθησαν να το ξεχάσουν σαν μια άτυχη παρένθεση και μόνο. Γιατί δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το σχεδιαστικό στούντιο του Bertone είχε υπό τη σκέπη του σχεδιαστές σαν τον Marcello Gandini, που έβαλε τις γραμμές στην Lamborghini Miura και τους Franco Scaglione, Giorgetto Giugiaro, που σχεδίασαν πρακτικά ότι κινείτο από Alfa Romeo (βλέπε Carabo) και Lancia (βλέπε Stratos), για να κλείσει ο κύκλος με μια ακόμα Lamborghini, αυτή τη φορά να φέρει το όνομα Countach!

Αν και το Spicup ξεκίνησε με τις καλύτερες των προσθέσεων, τελικά ήταν μια μάλλον τρομαχτική εμπειρία. Η αρχική πρόταση ήταν του μηχανικού Enzo Cingolani που σχεδίασε μια συρόμενη οροφή, η οποία επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί στο X1/9 της Fiat που σχεδιάζονταν εκείνες τι ημέρες. Η ιδέα ήταν η οροφή να γλιστρά παράλληλα μέσα σε μια ευμεγέθη αεροτομή και έτσι το αυτοκίνητο να μετατρέπεσαι σε τύπου Targa. Καθόλου άσχημη ως ιδέα, μόνο που αποδείχτηκε ακριβή και έτσι το Χ1/9 παρουσιάστηκε τελικά με απλά αφαιρούμενη οροφή που αποθηκεύονταν πάνω από τον κινητήρα.

Έτσι το όλο project άλλαξε κατεύθυνση και αυτή τη φορά φόρεσε μηχανικά μέρη από την BMW διατηρώντας πάντως την ιδέα της συρόμενης οροφής. Αυτή βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Nuccio Bertone συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, αφού είχε προϋπάρξει η 3200CS, την οποία όχι μόνο σχεδιάσει ο Giugiarro, αλλά και κατασκευάζονταν στη μονάδα παραγωγής του Bertone στο Grugliasco. Όλα αυτά μάλιστα ήρθαν και έδεσαν με τη φιλική σχέση που είχε ο Nuccio με τον Willhelm Hoffmeister της BMW. Έτσι δεν ήταν καθόλου τυχαίο που τα μηχανικά μέρη που έφτασαν στην Ιταλία για να ντυθούν δεν προέρχονταν από κάποιο αυτοκίνητο παραγωγής αλλά από το πειραματικό Ε3, που ήταν εφοδιασμένο με τον ολοκαίνουργιο εξακύλινδρο κινητήρα των 2,8 λίτρων. (Για την ιστορία και μόνο να αναφέρουμε ότι ο κινητήρας των 2,788 κ. εκατ. απέδιδε 168 ίππους στις 6.000 σ.α.λ.)

Το «χτίσιμο» που πρωτότυπου το εμπιστεύτηκε στον Pietro Frua, ενώ λέγεται ότι και ο Gandini έκανε παρεμβολές στη σχεδίαση. Το αποτέλεσμα όμως ήταν απογοητευτικό και όλοι μπορεί να το περιέγραψαν ως διαφορετικό, αλλά σε καμία περίπτωση ως όμορφο. Μάλιστα προχώρησαν ένα βήμα παρακάτω και αναρωτήθηκαν γιατί το Stile Bertone μπήκε στον κόπο να σχεδιάσει ένα πρωτότυπο πιο άσχημο από τα αυτοκίνητα παραγωγής της BMW;