Volantor & Skycar: Πετάει το αυτοκίνητο;

Ο Dr Paul Moller ήταν τρελός! Το 1990 πίστευε ότι σε 15 με 20 χρόνια όλα τα μεταφορικά μέσα θα πετούν! Μόνο που από τότε έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια και κανένα προσωπικό μεταφορικό μέσο δεν πετάει! Και από ότι φαίνεται ούτε θα πετάξει… σύντομα! Και όμως για σκεφτείτε το λίγο, ένα ιπτάμενο «all around» μεταφορικό μέσο στην κυριολεξία θα άλλαζε τον κόσμο!

 

Ένα όνειρο τρελό

Το όνειρο του Dr Paul Moller ήταν το αυτοκίνητο που πετάει, που δεν ήταν και πολύ όνειρο. Ξεκίνησε το 1990, δεν ήταν ο πρώτος, δεν ήταν ο μόνος και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος! Μάλιστα δεν σχεδίασε ένα, αλλά δύο τέτοια οχήματα, το Volantor και το Skycar, αλλά και τα δύο ήταν τόσο κοντά σε σύλληψη και κατασκευή που ουσιαστικά ήταν ένα. Ουσιαστική διαφορά τους τα ηλεκτρονικά συστήματα που θα επέτρεπαν στο Skycar να πετά χωρίς να συγκρούεται στον αέρα με τις άλλες, όπως υπολόγιζε, χιλιάδες ιπτάμενες μηχανές. Σε αντίθεση το Volantor, χωρίς την ηλεκτρονική προστασία (που έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε στις αρχές τη δεκαετίας του ’90), θα κυκλοφορούσε μόνο σε προκαθορισμένους αεροδιαδρόμους. Ο Moller υποστήριζε ότι ενώ το Volandor θα το χειριζόταν οδηγός/πιλότος, το Skycar θα μπορούσε να κινείται τελείως αυτοματοποιημένα από τον οποιονδήποτε. Μάλιστα αυτό το τελευταίο θα ήταν η ιδανική λύση, αφού όπως το είχε φανταστεί ο Moller (πριν ακόμα υπάρξει η μαζική χρήση του GPS), απλά θα έβαζες στον υπολογιστή τις γεωγραφικές συντεταγμένες και αυτό θα σε προσγείωνε στον προορισμό σου, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να έχεις γνώσεις πιλότου!

 

Κατασκευή «σύνθετη»

Να ξεκαθαρίσουμε πάντως ένα πράγμα, τα Volantor και Skycar δεν σχεδιάστηκαν σαν αυτοκίνητα με φτερά που θα κινούνταν στους αυτοκινητόδρομος, πάνω στα οποία θα μπορούσαν να… φυτρώσουν φτερά και «φλαπ-φλαπ» να πετάξουν. Αντίθετα βάση της αρχικής σχεδίασής τους ήταν ιπτάμενες μηχανές καθέτου απογείωσης/προσγείωσης! Οι τροχοί τους ήταν μόνο για να ακουμπούν στο έδαφος και εδώ που τα λέμε ήταν περισσότερο αεροπλάνα και πολύ λιγότερο αυτοκίνητα. Απλά η ιδέα ήταν ότι θα μπορούσαν να προσγειωθούν στην αυλή σου. Έτσι σχεδιαστικά έμοιαζαν περισσότερο αεροπλάνο, με το σώμα του κατασκευασμένο από σύνθετα υλικά και για λόγους και μόνο διαστάσεων δεν είχε πλαϊνά φτερά, αλλά μόνο κάτι σαν μεγάλη αεροτομή που είχε τη θέση πηδάλιου. (Στις προτάσεις πάντως υπάρχουν και σχέδια με αναδιπλούμενα φτερά, για πιο γρήγορες πτήσεις.)

Η προς τα πάνω κίνηση και προς τα εμπρός πτήση επιτυγχάνονταν από τέσσερις διπλούς περιστροφικούς κινητήρες των 530 κ. εκατ. ο καθένας, που απέδιδαν μεταξύ 80 και 90 ίππων. Οι διπλοί αυτοί κινητήρες κινούσαν στροβίλους (δηλαδή λεπίδες) μέσα σε κυλίνδρους, πρώτο για να κατευθύνουν τη πίεση και δεύτερο να αποφεύγονται τα ατυχήματα με τους… περαστικούς. Οι κύλινδροι αυτοί με τις ενσωματωμένες λεπίδες άλλωστε ήταν και το μυστικό της καθέτου απογείωσης και προσγείωσης των Volantor και Skycar, καθώς κινούνται από οριζόντια σε κάθετη θέση. Έτσι κατά την απογείωση οι τέσσερις «τουρμπίνες» ήταν κάθετες και όταν το όχημα έπαιρνε αρκετό ύψος, αυτές σιγά-σιγά οριζοντιώνονταν ώστε να του δώσουν ώθηση προς τα εμπρός. Το αντίθετο συνέβαινε κατά την προσγείωση. Βέβαια αυτό ήταν κάτι που πιο εύκολα περιγράφεται, παρά γίνεται. Περιττό να σας πούμε ότι ο Dr Paul Moller ποτέ δεν προχώρησε στην κατασκευή των Volantor και Skycar, πέρα ενός πρωτότυπου.

 

Τρισδιάστατος εφιάλτης

Φανταστείτε μόνο τα ατυχήματα: όχι μόνο θα χρειαζόσουν αερόσακο, αλλά και αλεξίπτωτο! Φανταστείτε όμως από την άλλη, χιλιάδες τέτοια οχήματα να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις! Πλάκα θα έιχε!