Toyota Group 7: Με 1.300 ίππους στον τόνο

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και η Toyota αισθάνεται αρκετά σημαντική και αρκετά πλούσια για να κάνει αισθητή τη παρουσία της στον υπόλοιπο κόσμο. Και φυσικά καλύτερο όχημα από τους αγώνες για να αποσπάσεις τη προσοχή του κοινού και των αγορών δεν υπάρχει. Το σχέδιό της διπλό, να χτυπήσει όχι μόνο στην Ευρώπη συμμετέχοντας στον πιο εμβληματικό αγώνα που δεν ήταν άλλος από τις 24 ώρες του Μαν, αλλά και στην αγορά των Η.Π.Α. (που άλλωστε ήταν και ο κύριος στόχος της) παίρνοντας μέρος στο πιο σημαντικό τότε πρωτάθλημα του Νέου Κόσμου, που δεν ήταν άλλο από το Can-Am! Όμως κανένα από αυτά της τα σχέδια δεν θα γίνονταν πραγματικότητα και γι’ αυτό ας όψονται οι Άραβες και η πετρελαϊκή κρίση που τράβηξε χειρόφρενο στα πλάνα της.

 

Υψηλός στόχος

Από αυτά τα σχέδια το μόνο που μας έμεινε να κοσμεί τα μουσεία είναι το «7» από το «Group 7». Παιδί του περίφημου Jiro Kawano ο οποίος άλλωστε ήταν και ο άνθρωπος πίσω από το πρώτο πραγματικό σπορ αυτοκίνητο της Toyota, που δεν ήταν άλλο από το 2000GT. Η πίεση μάλιστα ήταν μεγάλη γιατί η σημαντικότερη αντίπαλος τότε, η Nissan είχε αγοράσει τη Prince και ήδη συμμετείχε στα ιαπωνικα πρωταθλήματα αντοχής για δύο χρονιές με το R380.

Στόχος της παρουσίας ήταν το Ιαπωνικό Grand Prix στη πίστα του Fuji, στις 3Μαΐου του 1968. Ήταν ένα σημαντικό γεγονός και η Toyota δεν έπρεπε να χάσει την ευκαιρία αυτή για να κάνει αισθητή τη παρουσία της. Γι' αυτό το γεγονός η Toyota σχεδίασε μια αλουμινένια «μπανιέρα» αντιγράφοντας αυτή της McLaren M6B και την εφοδίασε με τρίλιτρο V8 κινητήρα που απέδιδε 320 ίππους.

Όμως η Nissan και πάλι ήταν ένα βήμα εμπρός με την R381 που θα εφοδιάζονταν με εξάλιτρο V12 σύνολο! Αλλά ο κινητήρας αυτός δεν ήταν έτοιμος και έτσι τη τελευταία στιγμή αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με έναν αμερικάνικο V8, ενώ στηρίχτηκε πάνω σε πλαίσιο της Lola. Αντίθετα η Toyota δεν καταδέχτηκε να στηριχτεί σε κανέναν άλλο παρά μόνο στις δικές της δυνάμεις και το πλήρωσε αυτό τερματίζονταν μόλις στην ένατη θέση (οδηγός ήταν ο Hiroshi Fushida), με την Nissan να καταλαμβάνει τις θέσεις 1-2-4-5 και 6!

Το πρώτο «εφτάρι» δεν ήταν κακό αυτοκίνητο, το πλαίσιο ήταν ικανοποιητικό, αλλά οι ίπποι ήταν λίγοι. Με τη συνεχή εξέλιξη πάντως τα πράγματα βελτιώθηκαν και ήρθαν οι πρώτες νίκες, κυρίως στους μεγαλύτερους σε διάρκεια αγώνες των 1.000 χλμ. όπου η απόλυτη δύναμη δεν έπαιζε τον πρώτο ρόλο, αλλά η αντοχή.

 

Διεθνής στόχος

Η επόμενη αναμέτρηση θα γινόταν στο World Challenge Cup και πάλι στη πίστα του Fuji, αλλά αυτή τη φορά τα πραγματικά αυτοκίνητα των αγώνων Can-Am θα έκαναν την εμφάνισή τους. Ο Peter Revson κέρδισε τον αγώνα εύκολα και η Toyota το μόνο που κατάφερε ήταν να τερματίσει στη πέμπτη θέση και δέκα ολόκληρους γύρους πίσω από τον νικητή!

Η επόμενη εξέλιξη του «7» έκανε την εμφάνισή της στα μέσα του 1969 με κινητήρα 5,0 λίτρων (τοποθετημένο στο κέντρο πάντα) αυτή τη φορά, αλλά όπως είπε ο Fushida: «Τώρα είχαμε τους ίππους, αλλά δεν είχαμε το πλαίσιο.» Όμως αυτό δεν τον εμπόδισε στο να κερδίσει τα 1.000 χλμ. του Fuji στη πρώτη αγωνιστική εμφάνιση του αυτοκινήτου.

Αλλά πάλι δεν υπήρχε πρωτάθλημα αυτοκινήτων τέτοιου τύπου στην Ιαπωνία και έτσι οι αγωνιστικές ευκαιρίες για εξέλιξη, πριν αποτολμήσουν το βήμα σε άλλες Ηπείρους, ήταν λίγες. Και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, στο Japanese Grand Prix «έπεσαν πάνω» στη Nissan και το R382 που πλέον φορούσε τον V12 και που πήρε τις δύο πρώτες θέσεις.

Η Toyota και πάλι όμως δεν το έβαλε κάτω και σε διεθνή αγώνα τον Νοέμβριο κατάφερε να τερματίσει πρώτη. Χρειάστηκε όμως τύχη και πλαίσιο από την McLaren για να το πετύχει αυτό. Κέρδισε μόνο όταν ο Jack Oliver με Ti22-Chevy εγκατέλειψε και η καρό σημαία πήγε στον Minoru Kawai που χρησιμοποιούσε κινητήρα Toyota σε πλαίσιο McLaren. Όμως πλέον είχαν μάθει αρκετά για να γίνει το επόμενο βήμα, που δεν ήταν άλλο από μια κατά μέτωπο επίθεση σε αμερικάνικο έδαφος. Τώρα με δύο υπερσυμπιεστές οι ίπποι είχαν φτάσει τους 800 που για τα 620 κιλά βαρους του αγωνιστικού μας κάνει μια αναλογία 1.300 PS τον τόνο. Έτσι, όλα ήταν πλέον πιθανά. Όμως υπολόγισαν χωρίς τη πετρελαϊκή κρίση και το «7» ποτέ δεν είδε τις πίστες τους νέου κόσμου. Αντίθετα έμεινε να κοιτά μελαγχολικό τα μουσεία στα οποία κοιμάται!

Θα έπρεπε να περιμένουμε 34 ολόκληρα χρόνια για να δούμε ξανά την Toyota στις πίστες των GP.