Buick Roadmaster 79: Πιο «αμερικανιά» δεν γίνεται

Το 1941 ο Harley Earl ήταν υπεύθυνος για το μέλλον της «εικόνας» στη General Motors και η σχεδίαση τότε ήθελε πολύ μέταλλο, ήθελε πολύ χρώμιο και όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Και εδώ που τα λέμε τίποτα και κανένα αυτοκίνητο δεν αντιπροσωπεύει καλύτερα και πληρέστερα την αμερικάνικη αισθητική εκείνων των ημερών από αυτό εδώ το Buick Roadmaster Estate Wagon (79 series).

Ήταν η κοινωνία του «plenty» και του «macho» και μάλιστα αυτή εδώ η έκδοση με τις «woody» επενδύσεις, δηλαδή τη ξύλινη «rustic» υπερκατασκευή συνέδεε τον κάτοικο της πόλης με αυτόν του χωριού. Χάρη στο τεράστιο μήκος του χωρούσε όλη την οικογένεια και σαν station wagon που ήταν υπόσχονταν να χωρά όλα τα μπαγκάζια του… φυγά της πόλης. Άλλωστε υπήρχε και ασορτί ξύλινη σχάρα στην οροφή για τα παραφερνάλια ψαρικής, μαζί με το κανό του… ινδιάνου. (Όπως και να το κάνουμε το Hollywood μας έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του!)

 

Τα δόντια του δράκου

Πέρα της όποιας πλάκας, που μπορεί να κάνουμε σήμερα (και όχι χωρίς καλό λόγο), όταν αναφερόμαστε στην αμερικάνικη αισθητική της δεκαετίας του ’50, το Buick Roadmaster Estate Wagon (79 series) του 1949 είναι ένα εμβληματικό αυτοκίνητο για την μεταπολεμική made in USA αυτοκινητοβιομηχανία. Η δύναμη της καπιταλιστικής κοινωνίας και του άκρατου καταναλωτισμού γνώρισε τη πρώτη της δόξα περιστρεφόμενη στα… λευκά ελαστικά του Roadmaster. Στοίχιζε 3.500 δολάρια και ήταν πολύ μακριά από τις δυνατότητες του μέσου blue-collar εργαζόμενου που κέρδιζε μόλις 30 δολάρια την εβδομάδα! Όμως αυτό δεν εμπόδισε κανένα από το να ονειρεύεται να ψαρεύει δίπλα στον Clark Gable στη λίμνη Tahoe!

Η μάσκα εμπρός με τα οριζόντια χρωμιωμένα «δόντια» αντιπροσώπευε πλήρως την παρουσία και τον όγκο που απαιτούσε μια κοινωνία του «φαίνομαι», που στηρίζονταν πάνω στην κινητικότητα των τάξεων. Κάτι που ήταν άλλωστε και το δυνατό χαρτί του American style καπιταλισμού. Ήταν μια κοινωνία στην οποία πλέον δεν υπήρχαν όρια. Από τη μια στιγμή μπορούσες να εκτιναχθείς στον ουρανό, φτάνει να έπιανες τη… καλή! Αλλά μπορούσε να συμβεί και το αντίστροφο και να βρεθείς μέσα σε μια νύχτα και πάλι πίσω από εκεί που ξεκίνησες (!), μόνο που αυτό το τελευταίο δεν το διαφήμιζε κανείς!

 

Roadmaster Estate Wagon

Σαν μοντέλο μπορεί να εμφανίστηκε στον κατάλογο της Buick to 1936, αλλά μόλις το 1949 πήρε τη θέση του ανάμεσα κατηγορία «C». Να διευκρινίσουμε εδώ ότι οι διαστάσεις στην ιεραρχία των αυτοκινήτων που προσφέρονταν από τη General Motors χωρίζονταν στις εξής κατηγορίες: Η κατηγορία «Α» περιλάμβανε τα Chevrolet και τα φτηνότερα Pontiac, η επόμενη ως «Β» τα μεγαλύτερα Pontiac και τα μικρότερα Oldsmobile και Buick, ενώ η «C» περιλάμβανε τα μεγαλύτερα Oldsmobile και Buick μαζί με τις πιο μικρές Cadillac, με την «D» στη κορυφή, να απευθύνεται μόνο στις «limo» της Cadillac.

Αυτό συνέβη γιατί κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου (από το 1942 έως το 1946) όλη η παραγωγή των αυτοκινήτων για ιδιωτική χρήση είχε σταματήσει και μόνο μετά από αυτή την διακοπή ο Harlow Curtice, που ήταν το αφεντικό της Buick, μπόρεσε να υποσχεθεί: « …ένα καλύτερο αύριο με ιδέες προσαρμοσμένες σε ένα νέο κόσμο, για τον οποίο τόσα εκατομμύρια έδωσαν τη ζωής τους!» (Απλά μακάβριο!)

Για το 1946 μάλιστα η Buick δεν μπήκε στον κόπο να αναβαθμίσει τα μοντέλα του 1942, καθώς το βάρος και οι οικονομικοί πόροι έπεσαν στις Oldsmobile και Cadillac για το 1947 με τη παρουσίαση της πλατφόρμας «C». Όμως αυτή η καθυστέρηση πρακτικά βοήθησε την Buick η οποία έπεσε πάνω στην οικονομική ανάπτυξη που σημειώθηκε δύο χρόνια αργότερα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όταν τα νέα Roadmaster παρουσιάστηκαν το 1948 γνώρισαν τόσο μεγάλη εμπορική επιτυχία που εκτόξευσαν τη Buick στη τρίτη θέση των πωλήσεων στην αγορά των Η.Π.Α.

Παρουσιάστηκαν τέσσερις εκδόσεις, η πρώτη με τον κωδικό 71 που αντιπροσώπευε την κλασική τετράθυρη έκδοση, την 76C που ήταν convertible, την 76S σαν coupe και τέλος την έκδοση 79 Estate Wagon. Ο κινητήρας για όλες τις εκδόσεις ήταν ο πολύ γνωστός οχτακύλινδρος εν σειρά Dynaflash και λέμε γνωστός, γιατί είχε αρχίσει τη ζωή του το 1935! Και τους οχτώ κυλίνδρους (περιττό να σας πούμε ότι ο μοναδικός εκκεντροφόρος ήταν πλευρικά τοποθετημένος) τροφοδοτούσε ένα και μόνο καρμπυρατέρ με την ισχύ να φτλανει τους 150 ίππους στις 3.600 σ.α.λ. Το αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων χρειάζονταν μόνο δύο σχέσεις. Και μια ενδιαφέρουσα πληροφορία: Το κιβώτιο ταχυτήτων δεν ήταν το γνωστό Hydra-Matic της GM, αλλά προέρχονταν από το άρμα μάχης Μ-18 Hellcat! Στα ίδια αρχαιοπρεπή επίπεδα τέλος κινούνταν και τα υπόλοιπα μηχανικά μέρη του αυτοκινήτου με την εμπρός ανάρτηση να αποτελείται από διπλά ψαλίδια και τον άκαμπτο πίσω άξονα να αιωρείται πάνω σε ημιελλειπτικά φύλλα σούστας. Όσο για τα φρένα που έπρεπε να επιβραδύνουν περισσότερους από δύο τόνους σίδερου, ξεχάστε τα, γιατί τα τέσσερα ταμπούρα απλά δεν ανταποκρίνονταν!

Πάντως για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι οι United States ήταν και είναι μια τεράστια έκταση, με τα συνεργεία μίλια μακριά το ένα από το άλλο και ότι ακόμα τότε δεν είχαν κατασκευαστεί οι διαπολιτειακοί αυτοκινητόδρομοι με τους χωματόδρομους να αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των δρόμων, όπου βέβαια υπήρχαν. Έτσι οι κατασκευές θα έπρεπε να ήταν όχι μόνο ανθεκτικές, αλλά και να επισκευάζονται με λίγα και απλά εργαλεία, κάτι που ίσχυε και για τις αναρτήσεις.   

 

Θέμα prestige, αλλά και τιμής

Μάλιστα αντίθετα από ότι θα πιστεύατε, εκείνη την εποχή τα αυτοκίνητα station wagon στην αμερικάνικη αγορά, αντιπροσώπευαν μόλις το 1% των πωλήσεων καθώς ήταν οι πιο ακριβές εκδόσεις. Και αυτό γιατί κατασκευάζονταν στο χέρι εκτός της μαζικής γραμμής παραγωγής και γι’ αυτό χρησιμοποιούνταν το πιο εύκολο ξύλο για την υπερκατασκευή, που χτίζονταν στο πίσω μέρος. Το πρώτο τέτοιου τύπου αυτοκίνητο παρουσιάστηκε στην αμερικάνικη αγορά το 1941 από την Buick με το όνομα Super Estate και τον Clark Gable να αναλαμβάνει τη διαφήμισή του, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία. Την ίδια εμπορική αποτυχία ακολούθησε και το Roadmaster Estate Wagon το οποίο κατάφερε να πουλήσει μόλις 653 αντίτυπα!

Έτσι θα έπρεπε να φτάσουμε στα 1954, όταν η Buick παρουσίασε το Roadmaster με κινητήρα V8 (Nailhead) και να προχωρήσει στην αναγκαία επένδυση ώστε οι station wagon εκδοχές να αποκτήσουν εξολοκλήρου μεταλλική υπερκατασκευή. Η χαμηλή τιμή του ήταν το μυστικό της επιτυχίας του που άνοιξε το δρόμο για τα station wagon! Όμως το Roadmaster Estate Wagon πέρα από την αποτυχία του αποτέλεσε το «σήμα κατατεθέν» μιας ολόκληρης δεκαετίας, μιας δεκαετίας όμως που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε!