Ίδιες ιδέες: Toyota S-FR, AXV-IV & Pininfarina Ethos 2

Οι ιδέες είναι κάτι σαν την ιστορία, όλο κύκλους κάνουν. Έρχονται ανανεωμένες από το παρελθόν για να μας θυμίσουν ότι το «καλό» πάντα θα μας… εκδικείται. Και τα «καλό» είναι πάντα μικρών διαστάσεων και ζυγίζει λίγο...

  • -
  • -

Κατάφερε να ανεβάσει τους χτύπους της καρδιάς μας με το S-FR η Toyota. Όχι γιατί είναι ένα υπεραυτοκίνητο, αλλά γιατί είναι αυτό ακριβώς που θέλει κάθε νέος στη καρδιά. Ένα μικρό, γρήγορο, απλό, αποδοτικό μεταφορικό μέσο σε χαμηλή τιμή, που θα μπορεί όχι μόνο να σε κινεί καθημερινά, αλλά και να σε απογειώνει όταν το κρίνεις απαραίτητο. Με κινητήρα 130 ίππων από 1,5 λίτρα και εξάρι κιβώτιο ταχυτήτων, αν τελικά φτάσει στη παραγωγή (please, please), θα είναι το νέο «παιχνίδι» από την Ιαπωνία, μετά βέβαια το υπέρτατο MX-5.



Όμως δεν θα σας το κρύψουμε, κάτι μας θυμίζει. Έτσι, ψάχνοντας στο αρχείο μας γυρίσαμε στην αρχή της όχι και πολύ ξεπερασμένης δεκαετίας του '90 για να ανακαλύψουμε ότι η ιδέα του μικρού σπορ αυτοκινήτου δεν είναι κάτι νέο, αν και τα δύα αυτοκίνητα στα οποία θα αναφερθούμε ποτέ δεν ξεπέρασαν το στάδιο του πρωτότυπου. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στα 1991!

 

Toyota AXV-IV

Μικρό σπορτίβικο, με μήκος 3,4 μέτρα και δικύλινδρο, δίχρονο κινητήρα 804 κ.εκατ. που ζύγιζε μόλις 450 κιλά συνολικά, με τον κινητήρα να αντιπροσωπεύει τα 83 κιλά και το πλαίσιο άλλα 82. Απέδιδε 64 ίππους στις 4.000 σ.α.λ. και είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί κάπως έτσι έβλεπε η Toyota το μέλλον της αυτοκίνησης εκείνες τις ημέρες. Γιατί εκτός από το βάρος που ήταν το απόλυτα ελάχιστο, χάρη στο αλουμινένιο πλαίσιο, ιδιαίτερη προσοχή είχε δοθεί και στην αεροδυναμική με τον αεροδυναμικό συντελεστή (Cd) στο μόλις 0,30.

Με μόνο 100 μεταλλικά μέρη, το AXV-IV διέθετε το 1/3 των μερών ενός συμβατικού αυτοκινήτου, ενώ ολόκληρα τμήματά του ήταν κατασκευασμένα από κυψελωτό αλουμίνιο. Επίσης τα πλαίσια από τις πόρτες ήταν κατασκευασμένα από το πανάλαφρο μαγνήσιο, ενώ ακόμα και τα ελατήρια των αναρτήσεων ήταν από φάιμπερ! Οι τροχοί, που και αυτοί ήταν κατασκευασμένοι από μαγνήσιο, ήταν 16 ιντσών και τα ελαστικά ήταν πολύ στενά, διαστάσεων μόλις 135/55.

Έτσι φτάνουμε στον κινητήρα. Εκείνες τις ημέρες τα υβριδικά, ακόμα και οι κινητήρες πετρελαίου, δεν «έπαιζαν» για καθημερινή χρήση και όλοι σχεδόν εργάζονταν πάνω στους δίχρονους κινητήρες σαν μια εναλλακτική λύση. Αλλωστε οι δίχρονοι κινητήρες πρόσφεραν λίγα κινούμενα μέρη, υψηλή απόδοση, λόγω του ότι παρήγαγαν έργο σε κάθε δύο περιστροφές, αλλά είχαν το βασικό πρόβλημα της υψηλής κατανάλωσης την οποία ακόμα και σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να λύσει. Η προσπάθεια της Toyota με τους δίχρονους κινητήρες είχε αρχίσει από το 1989 στην Έκθεση του Τόκυο, όπου παρουσίασε ένα εξακύλινδρο τρίλιτρο δίχρονο κινητήρα για υποτιθέμενη χρήση σε κάποιο luxury project, το οποίο βέβαια ποτέ δεν προχώρησε. Αυτός του AXV-IV, με μόλις δύο κυλίνδρους και 804 κ.εκατ. απέδιδε 64 ίππους στις 4.000 σ.α.λ. με τη ροπή στα 12 kgm στις 2.800 σ.α.λ. Μόνο που αυτή τη φορά η Toyota προχώρησε τη σχεδίαση του δίχρονου κινητήρα ένα βήμα πιο κάτω. Και αυτό γιατί ο κινητήρας διέθετε δύο εκκεντροφόρους, ενώ για καλύτερη πλήρωση ένας υπετροφοδότης τύπου Roots κινούσε με ταχύτητα τον φρέσκο αέρα, με το καύσιμο να διοχετεύεται με άμεσο ψεκασμό στους κυλίνδρους! Τεχνολογία όχι αστεία! Το πρωτότυπο AXV-IV, παρέμεινε στο μουσείο της Toyota να μας θυμίζει ότι η ιδέα του μικρού σπορ αυτοκινήτου πάντα γυροφέρνει στο μυαλό κάθε μηχανικού.

 

Pininfarina Ethos 2

Ίδια ιδέα, αλλά αυτή τη φορά made in Italy και το 1993. Ο Pininfarina προτείνει το δικό του Ethos για ένα σπορ αυτοκίνητο, όπως τουλάχιστον το φαντάζονταν εκείνος. Και το φαντάζονταν απόλυτα αεροδυναμικό με συντελεστή οπισθέλκουσας μόλις 0,19 (!!!), φυσικά πανάλαφρο (ζύγιζε 750 κιλά), βασισμένο πάνω σε αλουμινένιο πάτωμα (που θύμιζε Lotus Elise, πολύ πριν την παρουσίασή της) και ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος στο κέντρο. Κινητήρας μάλιστα και εδώ δίχρονος, δανεισμένος από την προσπάθεια της Ford με την Orbital που απέδιδε 55 ίππους από 800 κ.εκατ. αν και υπήρχε και άλλη εναλλακτική λύσεις με τρείς κυλίνδρους. Μάλιστα ο Pininfarina συνόδευε το αυτοκίνητο με ολόκληρη οικονομοτεχνική μελέτη στην οποία υποστήριζε ότι η παραγωγή του Ethos 2 θα μπορούσε να ήταν κερδοφόρα ακόμα και αν περιορίζονταν στα 12.000 αυτοκίνητα.
Όπως βλέπετε οι καλές ιδέες πάντα υπάρχουν, τόλμη δεν υπάρχει!