Guy Ligier (1930-2015): Παντός καιρού

Οι αγώνες έχασαν ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπά τους στις 23 Αυγούστου, τον Guy Ligier. Στα 85 χρόνια της ζωής του πέρασε από όλα τα στάδια, από τα χαμηλά στα υψηλά και μπορούμε να πούμε ότι τα έκανε όλα και μάλιστα με επιτυχία.

Η ομάδα του κέρδισε εννέα Grand Prix και αυτό παρά το γεγονός ότι έμεινε ορφανός σε ηλικία επτά ετών και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στα 14 χρόνια του, για να βρει δουλειά ως βοηθός σε χασάπικο. Από την αγροτική οικογένεια όπου μεγάλωσε, ξαφνικά βρέθηκε σε ένα άλλο κόσμο στη πόλη του Vichy όπου γεννήθηκε. Λόγο της φυσικής του διάστασης και της δύναμής του αρχικά ασχολήθηκε με το ράγκμπι και μάλιστα πήρε θέση στην ομάδα του στρατού, όταν υπηρετούσε στη θητεία του. Μάλιστα κατάφερε για ένα φεγγάρι να ανέβει και στην Εθνική Ομάδα Ράγκμπι, αλλά αυτό πριν αποφασίσει ότι θέλει να ασχοληθεί με τους αγώνες μοτοσυκλετών. Αλλά και αυτό δεν τον ικανοποίησε και έτσι μεταπήδησε στα μονοθέσια και στο μπάκετ κάθισμα ενός Elva.

Όμως τα χρήματά του δεν τα κέρδισε από τους αγώνες, αλλά από τις κατασκευές δρόμων. Εκείνες τις ημέρες, κατά τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60 όλοι οι δρόμοι της Γαλλίας μεταμορφώνονταν και υπήρχε πολύ… ψωμί για όλους. Ειδικά για έναν ακούραστο εργάτη που χειρίζονταν ο ίδιος τις μπουλντόζες όταν υπήρχε ανάγκη!

Και μια μικρή παρένθεση για να αναφέρουμε ότι ο άνθρωπος που του έδωσε τις δουλειές, δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Francois Mitterrand, ο οποίος αργότερα θα έφτανε και μέχρι τη προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι πάντα χρήσιμο να γνωρίζεις υψηλά ιστάμενα πρόσωπα!

 

Αγωνιζόμενος

Ο Guy άρχισε να συμμετάσχει στους αγώνες στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και μάλιστα οι πρώτες του επαφές ήταν σε αγώνες ράλι, πριν ασχοληθεί με τούς αγώνες αντοχής στις αρχές του ΄60. Με τον Robert Buchet θα τερματίσουν έβδομοι στον Αγώνα του Mans του 1964 με Porsche 904 και το 1967 θα πετύχει να κερδίσει τις 12 Ώρες της Ρέιμς με Ford GT40 MkII και συνοδηγό τον Jo Schlesser.

Αλλά και η Formula 1 δεν του ήταν άγνωστη αφού είχε προσπαθήσει αρχικά με Cooper-Maserati και αργότερα με Brabham-Repco και αν και ιδιώτης κατάφερε να πάρει ένα βαθμό στο German Grand Prix του 1967, τερματίζοντας στην έκτη θέση. Όμως ο θάνατος του Schlesser στο French Grand Prix το 1968 (με Honda), θα τον κάνει να το ξανασκεφτεί και η αγωνιστική του εμπλοκή θα αραιώσει.

 

Κατασκευαστής

Το 1969 παρουσιάζει το πρώτο του αυτοκίνητο στην Έκθεση του Παρισιού φέροντας το όνομα Ligier JS1 στη μνήμη του φίλους του, καθώς χρησιμοποίησε τα αρχικά του ονόματος του φίλου του Jo Schlesser. Με κινητήρα Cosworth FVA θα αποτελέσει τη βάση για τη συμμετοχή του στους αγώνες ράλι και αντοχής και θα αναβαθμιστεί φορώντας κινητήρα Maserati V6 ως JS2 πλέον.

Και επειδή το ένα φέρνει το άλλο το επόμενο βήμα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από την εμπλοκή του στην Formula 1. Χρησιμοποιώντας τις πολιτικές του διασυνδέσεις κατάφερε να αποσπάσει χρήματα από τον κρατικό κουμπαρά υποσχόμενος «all French» αγωνιστικές επιτυχίες, αγοράζοντας το 1974 τις εγκαταστάσεις και το «know how» της  Matra.

Από το 1976 με τον V12 κινητήρα θα πρωταγωνιστήσει και θα κερδίσει το Swedish Grand Prix το 1977 με τον Jacques Lafitte, η οποία θεωρείτε και σαν η πρώτη «all France» νίκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1. Όμως παρά τις επιτυχίες τις ομάδας το 1976, οι οποίες συνεχίστηκαν και μέχρι το 1977 (η οποία πρωταγωνιστούσε με τους Jacques Lafitte, Patrick Depailler και Didier Pironi) και πάλι τα πράγματα δεν ήταν ανθηρά και αυτό παρά τα χρήματα που δώρισε ο Mitterrand, ο οποίος ανάγκασε οργανισμούς όπως τις Elf, Gitanes και Loto να υποστηρίξουν οικονομικά την ομάδα.

Η συνεργασία της Ligie με την Matra θα τερματιστεί το 1979 και έτσι θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει κινητήρες της Cosworth στην JS11. Αν και τα χρήματα ποτέ δεν ήταν πρόβλημα λόγο των… ενέσεων των… φίλων, η ομάδα ποτέ δεν θα μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει και το 1982 πλέον ήταν εμφανές ότι δεν διέθετε τη δυναμική για να ανέβει στις πρώτες θέσεις. Παρά αυτά σχεδίασε ένα κινητήρα υπερτροφοδοτούμενο V6, ο οποίος όμως ποτέ δεν δοκιμάστηκε, γιατί τελικά κατέληξε στον «χωρίς πληρωμή» (ας είναι καλά οι φίλοι και πάλι) υπερετροφοδοτούμενο κινητήρα της Renault. Αυτό έδωσε νέα δυναμική στην ομάδα, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να έχει την ίδια επιτυχία με άλλες ομάδες που φορούσαν τον ίδιο κινητήρα.

Η πτώση της ομάδας θα συνεχιστεί όταν η Renault θα εγκαταλείψει τους αγώνες και θα ξεπέσει να συνεργάζεται με την όχι ανταγωνιστική  Megatron και τέλος πάλι την Cosworth.

Το 1990 θα κατασκευαστεί η πίστα του Magny-Cours στην οποία και πάλι θα συμμετάσχει o Guy Ligier, ο οποίος θα επωφεληθεί για να μεταφέρει εκέι την έδρα της ομάδας, αλλά και για να παρουσιάσει και το δικό του Microcar, το οποίο θα αποδειχτεί μεγάλη εμπορική επιτυχία, λόγο της φορολογικής και πολιτικής της Γαλλικής κυβέρνησης.

Όμως και αυτό δεν ήταν αρκετό και έτσι πουλήσει τη Ligier (βλέπε δικαστικά προβλήματα, λόγο των όχι και πολύ καθαρών συμβολαίων του) στον Cyril de Rouvre το 1992. Μόνο που και αυτός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ενδιάμεσος για να καταλήξει τελικά η ομάδα στον Flavio Briatore. Και επειδή η τύχη παίζει περίεργα παιχνίδια ήταν ακριβώς τότε που τους χαμογέλασε η καρό σημαία με τον Olivier Panis να κερδίζει τον τελευταίο αγώνα για την ομάδα, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, στο Μονακό του 1969! Ένα χρόνο αργότερα η ομάδα θα επιστρέψει και πάλι σε Γαλλικά χέρια και συγκεκριμένα σε αυτά του Alain Prost (πάλι με κρατικά χρήματα), ονομαζόμενη πλέον Prost G.P.

 

Διαπλεκόμενος;

O Ligie έχει κατηγορηθεί ότι ενδιαφερόταν περισσότερο το να βγάλει χρήματα από το να στηρίξει την ομάδα και εδώ που τα λέμε χρησιμοποίησε τα κρατικά χρήματα για τους σκοπούς του, πάντα με προκάλυμμα τον Γαλλικό σωβινισμό. Συνολικά πάντως η ομάδα από το 1976 έως το 1996 θα συμμετάσχει σε 326 αγώνες και θα πάρει εννέα νίκες, ενώ  θα έχει και 50 βάθρα. Ο τελευταίος αγώνας της ομάδας θα είναι το Japanese Grand Prix του 1996.

Πολλοί θα τον κατηγορήσουν ως διαπλεκόμενος. Αυτό δεν θα το κρίνουμε, όμως σίγουρα ήταν ένας άνθρωπος παντός καιρού.